De Pyreneeën. Machtig steken ze tot ruim 3.000 meter hoog de lucht in op de grens van Frankrijk en Spanje. Groene wouden en rotsen, stralend weer en mist. Een ruig terrein waar de haarspeldbochten er niet zo keurig bij liggen als in de Alpen. Op hun Ducati Monster 821 en Multistrada ontdekten Leonoor en Niels dit pure gebergte.

Het vorige deel gemist? Lees hier De machtige Pyreneeën – deel 2

Dag 7: DINSDAG 20 JULI

🌤🌞🌧🌩 16-29-14° // COL DE PORTALET – LUZ ARDIDEN // 158,4km – 4:20u rijtijd – Download route

Ik schuif de gordijnen opzij en kijk uit op de motoren met daarachter een knalgroene berg met strakblauwe hemel. Dit is wel even een verschil met gisteravond. Doordat het eten verkeerd viel, heeft Niels slecht geslapen en ik ben erachter gekomen dat mijn lens niet goed scherpstelt. Daarbij beseffen we ineens dat we alweer over de helft van onze trip zijn.

We hebben vandaag veel passen op de planning: Col de Portalet (nóg een keer), Col D’aubisque, Col de Soulor, Col de Spandelles, Col de Hautacam, Pont D’Espagne en Luz Ardiden. Dit is een bekend stuk van de D918.

Halverwege de Col D’Aubisque (1709m) stoppen we voor een bakkie. Na een lange klim steken gigantische wielrenfietsen uit het gras, bekend uit de Tour de France. Boven ons vliegen meerdere gieren in cirkels rond. De parkeerplaats ernaast wordt bezet door wilde paarden waardoor wandelaars hun auto bijna niet meer in of uit komen.

Uit vooronderzoek weet ik dat we over Cirque du Litor rijden om bij Col de Soulor te komen. Dit is een weg die je kilometers ziet doorlopen, als een soort snee halverwege de berg. Het geeft een waanzinnig uitzicht. Dit zijn de bergpassen zoals we die gewend zijn van eerdere trips. De Soulor (1474m) valt hierdoor een beetje in het niet, maar we worden meteen wakker geschud met de Spandelles pas (1378m). Overal ligt los grind en onze AVB-vaardigheden worden flink getest tijdens het afdalen.

Voordat we de Hautacam op willen rijden, staan we bij een InterMarché in het dal. Een hongerklap en heel dreigende wolken. Terwijl we ons zelfgemaakte broodje gezond naar binnen werken, begint het te druppen. We besluiten de Hautacam over te slaan omdat het onweer daar hangt, de watervallen van Pont D’Espagne is de volgende stop. Niels zegt nog grappend dat we onze regenkleding aan moeten trekken en ik geloof heilig dat de bui wel over het dal heen waait. Na nog geen twee minuten rijden zijn we doorweekt.

We stoppen ergens onder een afdakje en trekken alsnog onze regenkleding aan. Hartstikke toepasselijk, nu we richting de watervallen rijden. Ach, het mag de pret niet drukken. De gendarmerie komt op hun Ténéré’s langsrijden en we besluiten naar de top te rijden. Het blijkt een parkeerplaats te zijn waar wandelaars massaal hun auto’s parkeren om te voet nog hogerop te komen.

In de regen druipen we weer af naar beneden. Nu we er toch zijn wil ik een paar foto’s maken bij de watervallen. Met een zelfontspanner zet ik de camera op een afgehakte boomstronk in een haarspeldbocht. We lachen ons de ballen uit de broek, omdat bijna alle foto’s mislukken vanwege passerende auto’s.

We kunnen amper een slaapplek vinden bij het eindpunt en gaan eerder van de route af en slaan ook Luz Ardiden over met dit noodweer. We eindigen in een soort hostel met de leukste eigenaresse die je je maar kunt wensen en terriër Boui (spreek uit als Boei). De kamer is ontzettend klein, maar wel gezellig. Ik lig op een soort vliering en Niels in het onderste bed van een doorgezakt stapelbed. Het is even behelpen. In de kamer van nog geen vijftien vierkante meter hangen in elk hoekje en op alle beschikbare haakjes natte spullen te drogen.

Dag 8: WOENSDAG 21 JULI

🌤 16-28-17° // LUZ ARDIDEN – COL DE PEYRESOURDE // 231km – 5:45u rijtijd – Download route

Slechts een van ons heeft goed geslapen, maar we kunnen er smakelijk om lachen. Het verse ontbijt en een groet van Boui maakt alles goed. Naast ons zit een Belgisch stel. Hij rijdt MotoGuzzi en zij zit achterop. Het verbaast mij hoe weinig vrouwen hier zelf rijden en zij over het feit dat ik niet comfortabel achterop zit. We wensen elkaar een goede reis en wij zijn klaar om de Luz Ardiden te bestormen.

Helaas, een wielrenevenement, tot twaalf uur. We zijn hier net na de Tour en zijn bang dat we dit nog wel meer zullen zien. En niet alleen Luz Ardiden, maar ook Cirque de Gavarnie en de Tourmalet zijn helemaal afgesloten. We gooien snel onze plannen om en rijden als eerste de Col de Tentes (2208m) op, wat echt een haarspeldpareltje is. Het is praktisch uitgestorven en alleen bij de besneeuwde top komen we een aantal mensen tegen. We voelen het zonnetje branden, een fijn gevoel na zo’n natte dag.

Terwijl ik mijn motor start, zie ik dat ik nog maar 12 kilometer kan rijden. Het dichtstbijzijnde tankstation is 38 kilometer verderop. Ik kijk Niels aan en die zegt: “Daar zit maar een ding op…”. Ik weet gelijk waar hij op doelt. Ik rol in de neutraal en hogere versnellingen naar beneden. Ik voel me net een klein kind dat fietst met zijwieltjes en de benen laat bungelen. In het dal werpen we nog een laatste blik op de weg naar Luz Ardiden, waar het event nog bezig is. We slaan hem over, besluiten we. Fijn, weer zo’n volle tank! Up next: Col de Tourmalet (2115m).

Deze pas heeft mijn moeder in 1983 gefietst en ze had gevraagd of we een foto bij het bord wilden maken zoals zij destijds ook deed. We verrassen haar met een videocall op de top en de herinneringen komen gelijk weer boven. Het wegdek van de Tourmalet staat vol met kreten, shirtjes en vlaggen. Je voelt hier de sfeer van de Tour de France.

Onderaan de berg is dat gevoel plotseling verdwenen, wanneer ons voor een bocht gewenkt wordt rustiger te rijden. We zien al snel waarom. Een motorrijder ligt op een brancard en de verkreukelde motor staat tegen de opstaande berm aan. We zijn muisstil en wanneer we langzaam passeren hoor ik ons beiden snikken. Dan besef je weer hoe kwetsbaar je eigenlijk bent en hier hebben we best even last van.

Wanneer ons volgende hoogtepunt begint, Route des Lacs, komen we pas weer een beetje op adem. Het wegdek is niet perfect, maar de weg wel! Drie meren, via haarspeldbochten te bereiken. In Lac D’Orendon nemen we een duik en bovenop de waanzinnige Col de Val Louron-Azet (1580m) ploffen we neer in het gras met uitzicht op onze motoren. We boeken ons hotel onder het genot van een ijskoud drankje. Met gloednieuw asfalt, ruime haarspelbochten en geen verkeer, hebben we de beste afdaling tot nu toe. In het hotel wacht een biertje en staat verse forel op het menu. Een perfecte afsluiting van deze dag.

Dag 9: DONDERDAG 22 JULI

🌤🌞🌞21-32-°39 // COL DE PEYRESOURDE – COL DE PORT // 206,2KM – 5u rijtijd – Download route

Port de Balès (1755m) is de eerste pas van de dag die we rijden en het blijkt een waanzinnig bikers-breakfast! We kijken even goed naar een paar witte strepen op de berg. Het blijken schapen te zijn. Niet snel daarna lijkt het wel alsof we in een hel terechtgekomen zijn, want de afdaling duurt minstens vijf keer zo lang en bestaat uit alleen maar los grind. Gelukkig gaat het al snel over in Col de Menté (1349m) die zowel op en neer oneindig lijkt te zijn.

We hangen in alle haarspeldbochten en hebben amper tegenliggers. Het lijkt vandaag alles of niets te zijn. De wegen zijn fantastisch of compleet ruk. We dopen het om naar Route du Grind! Het stuiteren over slecht wegdek en schuiven over losse steentjes zijn we inmiddels zo zat, dat we de volgende kleinere pas even snel checken op Google Maps. Blij toe, want ook dit ziet er heel slecht uit. We korten de route in en het scheelt anderhalf uur. Geen verkeerde keuze ook met 39 graden.

Elk plekje in de schaduw is een welkome stop op deze tot nu toe ietwat saaiere route. We besluiten op zoek te gaan naar water in stromende vorm. Een uur verder op de route komen we een soort picknickveld tegen waar we het water zo in kunnen lopen. Er staan allemaal oude busjes en een soort Romagemeenschap kijkt ons ietwat raar aan in onze motorkleding met zulke temperaturen. Niels neemt een duik, maar ik krijg mijn skinny kevlar niet uit. Dan maar alleen mijn voeten in het ijskoude water.

Ruim anderhalf uur later starten we de motoren weer. De aankomst bij het hotel is een flinke deceptie. Zo mooi als het online getoond wordt, zo verpauperd ziet het er in het echt uit. Gelukkig hoeven we hier alleen te slapen.

Om halfacht rijden we in 36 graden naar de dichtstbijzijnde pizzeria. De pizza is gigantisch, ons biertje en een liter water de man smaakt heerlijk en de zon gaat al bijna onder. Inmiddels is de temperatuur ook iets gezakt en we blaffen terug naar ons krot.

De temperatuur en route waren niet geweldig vandaag. Hoewel we heerlijk hebben geslapen, is het ontbijt een voortzetting op onze eerste indruk. We krijgen een kop koffie, thee en jus en een mini pistolet met één cupje jam, daar moeten we het mee doen. Onderweg halen we dus maar een tweede ontbijt.

Geïnspireerd door Leonoors reis? Of simpelweg de behoefte om nog meer reisverhalen te lezen? Onze site staat er vol mee! Neem snel een kijkje. Volgende week komt deel 4 online van Leonoor.