Justin (Honda CBR900RR Fireblade), Annet (BMW S1000R) en ikzelf (Ducati Multistrada 1260s) verzamelen bij het plein voor de McDonalds in Etten-Leur. Makkelijk aan te rijden vanaf de snelweg, want we komen zelf uit de omgeving Amsterdam en Utrecht. Nadat we allemaal ongeveer een uur onderweg zijn geweest, doen we even onze helmen af, een korte plaspauze en dan gaan we rijden. We hebben ongeveer 160km in vier uur voor de boeg en perfect motorweer!

Vakantiegevoel in Nederland

De route begint met een mix van weilanden en bossen in bochtvorm. Hoewel het een zeer aangename 23 graden is, met wat bewolking en een stevig briesje, merken we toch een behoorlijk verschil wanneer we van de overdekte bospaden richting de open weilanden rijden. Het zonnetje is al krachtig aanwezig. Door de grote hoeveelheid weilanden waar druk verbouwd wordt en waar het vee staat te grazen waait het wel lekker door. Dat windje houden we eigenlijk de hele route. Links en rechts staan handgeschreven borden in de tuinen, waarop eigen verbouwde groenten en fruit te koop wordt aangeboden. Op de achtergrond zien we overal boeren hun land beregenen met gigantische sproei installaties. Ik krijg het idee even in het buitenland te zijn, en dat in ons eigen lage landje.

Stofhappen op de motor

Niet kort daarop stuiven we af op een zand-/grindpad. De route is gemaakt met uitsluitsel van offroad paden, maar dit wordt gewoon gerekend tot “normaal” wegdek. We kijken elkaar even lachend aan, ik heb als enige volgens het boekje de geschikte motor hiervoor, maar we rijden er gewoon overheen. Terwijl Annet en Justin mij voorgaan, ga ik op de pedalen van de Multistrada staan en schiet ik wat foto’s. Net wanneer ik mijn camera weer op mijn rug heb geslingerd, geeft Justin wat gas bij en rijden wij dames in een stofwolk erachteraan. Boys will be boys.

Eten voor je honger krijgt!

Bij een snelle stop in Huijbergen voor de molen Johanna, blijkt dat het vizier van Justin niet zo soepeltjes dicht wilde en de reden wordt al snel duidelijk: een afgebroken bevestiging. Gelukkig schiet de garage achter ons te hulp en Justin heeft zelfs nog de keuze uit grijs of zwart tape, wat een service! We scheuren wat zwarte stukken af en krijgen extra ducttape mee voor onderweg.

We passeren de Militaire Vliegbasis Woensdrecht en de Kalmthoutse Heide en zijn onderweg naar onze eerste dijk. Daar zien we op de achtergrond een behoorlijk industriegebied opduiken. Ik kijk even snel op de kaart, maar tot mijn verbazing moet dat de haven van Antwerpen al zijn. Ik dacht dat ik uitkeek op Terneuzen. Misschien zit ik toch niet zo goed met mijn richtinggevoel als ik dacht. We stoppen even voor een korte plaspauze en rijden dan verder. Wel beginnen we een beetje trek te krijgen. Als we van tevoren hadden geweten dat vanaf Ossendrecht nog maar weinig horeca zou komen tot aan Steenbergen, dan hadden we iets gegeten in de dorpjes ervoor.

Rijden in de zon, pauzeren in de schaduw

Ondanks het knagende hongergevoel wat steeds groter wordt, rijden die dijkwegen heerlijk weg met gepaste vaart. Links van ons de Oosterschelde, rechts het Zoommeer. Uiteraard stuitten we op een net opengaande brug bij de Bergsediepsluis. Na een behoorlijke poos wachten op een boot die toch niet helemaal door de sluis leek te passen rijden we verder. Achter de sluizen ligt het natuurgebied Schakerloopolder waarbij we ons even in de Slufter wanen op Texel. Uiteindelijk strijken we in het centrum van Steenbergen neer op het terras van ‘Het Hoofdkantoor’. Kwam er maar geen eind aan onze lunch, het smaakte zo goed! Een klein uurtje later zitten we weer op onze motoren en rijden we richting een van de forten hier in de buurt: Fort Sabina. Dit is volgens hen zelf het best bewaarde geheim van West-Brabant. Een leuk uitstapje als je van de historie wilt proeven en van de sfeer en de kunst wilt genieten. Hier is tevens een heerlijke plek in de tuinen van het fort om te eten en borrelen bij Brasserie de Kletsmajoor. Onderweg is de mix tussen schaduw en zon perfect, maar pas op, want op deze wegen ligt wel her en der grind en andere natuurlijke materialen.

KANONNE!

Voor we het weten rijden we Willemstad in. Dit pittoreske vestingstadje aan het Hollands Diep heeft een rijke geschiedenis waar menig kanonskogels in de muren zijn beland. Een perfecte plek om cultuur te snuiven of te genieten op een van de vele mooie terrasjes in de karakteristieke haven. Voordat we weer bij het eindpunt aankomen, valt mij bij een stoplicht in Zevenbergen iets op. Hier is een sticker geplakt op het groene licht en verteld het je te “GOAN”! Nou laten we dat maar doen dan, we moeten tenslotte nog ruim een uur naar huis.