Na de Panigale in reismodus getransformeerd te hebben, is het eindelijk zover. Na een onzekere periode waarin het Coronavirus de overhand had en de wereld in lockdown verkeerde had ik niet meer durven dromen dat een reis door de uithoeken van Europa mogelijk zou zijn. De start van deze reis naar Italië zorgt dan ook voor een extra grote lach op ons gezicht.

Waar ik normaal gesproken grotendeels solo op pad ga, ben ik de eerste twee van de in totaal zes weken in het goede gezelschap van een eveneens parelmoer witte Ducati. De Multistrada Enduro, ontworpen als échte wereldreiziger. Ik ben benieuwd hoe het ons beide op uiteenlopende motoren zal vergaan naar het mooie Italië.

De eerste begint vroeg om zoveel mogelijk kilometers op de snelweg te maken. Snelwegkilometers die ik het liefst vermijd, maar er nu voor zorgen dat we zoveel mogelijk tijd doorbrengen in het prachtige Zwitserse en Italiaanse landschap. In de avond arriveren we op een heuse stadscamping in Bern, waarvandaan de volgende dag onze trip echt van start gaat.

Zwitserse meren

Hoewel de weersverwachting er voor de gehele dag ronduit slecht uitziet, gaan we goed van start. Na enkele kilometers komt de zon door en begint de kronkelroute langs Interlaken en de Brienzersee. De meren in Zwitserland en omstreken heb ik al talloze keren gezien, maar toch blijft het magisch wanneer je de blauwe kleur al van ver ziet oplichten.

De route langs de meren is waanzinnig en met een lunch op een afgelegen plekje kan de trip niet beter beginnen. We vervolgen onze weg richting de mooiste passen van Zwitserland, waarbij de Grimselpas, Furkapas en Gotthardpas aan bod komen. Het is een waar walhalla voor motorrijders met haar strakke asfalt, adembenemende vergezichten en een bochtenspel waar het circuit in Zandvoort jaloers op is.

Ook de meer historische route is in deze omgeving de moeite waard. Op de oude Gotthardpas, ook wel Tremola, word je over klinkertjes via een opeenvolging van haarspeldbochten naar de top van de pas geleid. Het is een route waar een geweldige rust heerst en het uitzicht indruk maakt.

De Ducati is thuis

Na overnacht te hebben op een van de campings te midden van het Zwitserse berglandschap vervolgen we de route zuidwaarts. We trotseren de prachtige Nufenenpas waarna we via de meer degelijke Simplonpas de grens met Italië passeren. Het passeren van de grens met deze Italiaanse pk’s blijft geweldig en brengt een gevoel van thuiskomen met zich mee.

De heerlijke kronkelwegen zetten zich voort en leiden ons langs kabbelende beekjes en door pittoreske dorpjes. Langzaam maar zeker verandert het bergachtige landschap in een meer glooiend heuvelachtig gebied. Beetje bij beetje wordt het landschap vlakker en neemt de drukte in het verkeer toe. We naderen designerstad Milaan.

Panigale = gastvrijheid

Aan het eind van de middag strijken we neer op een camping aan de rand van de stad, waarvandaan we het openbaar vervoer trotseren om het centrum nog even te verkennen en aan te schuiven bij de beste pizzeria van de stad, Sabatini.

Niet alleen het eten was verrukkelijk, ook ervaarden we een enorme gastvrijheid. Wanneer we de avond af willen sluiten maken we nog een praatje met de obers. Zodra het woord Panigale valt, wordt de afsluiting van de avond nog even uitgesteld en worden de flessen Limoncello uit de kast getrokken. Hoewel ik nooit alcohol drink, was weigeren geen optie en was het een geweldige avond waarna we terugkeerden op de camping.

Voor we de volgende ochtend zouden vertrekken uit Milaan en de stad achter ons zouden laten, kon een bezoek aan de Duomo natuurlijk niet ontbreken. We zijn vroeg uit de veren en rijden door het centrum van de stad. Aangekomen bij de Duomo voelt dit werkelijk magisch. De prachtige kathedraal, het symbool van deze indrukwekkende stad, met daaromheen een leeg plein vormt het decor op de vroege ochtend en het startpunt voor vandaag.

Op naar het adembenemende zuiden

Na genoten te hebben van deze sprookjesachtige plek vervolgen we onze route richting de kust. Via Genua rijden we een waanzinnige route en komen we in de middle of nowhere terecht . Hier is de nog natuur ongerept, enkele dorpjes zien er enigszins verlaten uit en in alle rust ervaren we de kronkeling van deze route.

Slechts enkele motorrijders duiken zo nu en dan op tot we de kust bij Cinque Terre naderen. Een stukje werelderfgoed dat een ware toeristische trekpleister vormt. Het is er dan ook prachtig. Na een korte break bij Cinque Terre stappen we op en strijken even verderop neer in de Toscaanse stad Pisa. Hiervandaan vervolgen we de volgende dag onze reis zuidwaarts door het adembenemende Italiaanse landschap.

Lees hier het tweede deel van Sabrina’s reis door Italië: Met de Panigale naar Italië – deel 2