Naar de Noordkaap op de Panigale – deel 4

Na eerder al een reis naar Italië gemaakt te hebben, is Sabrina nu op weg naar de Noordkaap. Dat doet ze op haar Ducati Panigale, in haar eentje en door her en der te kamperen in het wild. Volg haar avontuur!

Het vorige deel gemist? Lees hier Naar de Noordkaap op de Panigale – deel 3.

Vanaf deze magische plek, de Noordkaap, rijden we in het onstuimige weer terug naar ons huisje. De plek om nog even op te warmen en wat bij te slapen na een hele nacht geduldig wachten op beter weer. De hoeveelheid rendieren die we op deze korte route dicht langs de weg of vlak voor onze voorwielen tegenkomen, is adembenemend. Wat een geweldige ervaring!

Rond 11:00 uur verlaten we het huisje op de Noordkaap en begin ik aan mijn reis richting het zuiden. Doordat Finland en de Baltische Staten quarantainemaatregelen hebben ingevoerd en/of hun grenzen hebben gesloten, moet ik noodgedwongen terugkeren via het Noorse landschap, al is dat zeker geen straf!

Scheidende wegen

Mike en ik rijden nog zo’n 150 km samen vanaf de Noordkaap, waarna we ieder onze eigen weg vervolgen. De kou, de wind en de extreme hoeveelheden regen ben ik inmiddels zat en ik besluit dan ook zoveel mogelijk kilometers naar het zuiden te rijden. Na zo’n 600 kilometer op de dagteller gezet te hebben, is het hoog tijd om op zoek te gaan naar een huisje om de nacht door te brengen. Op een prachtige plek te midden van het Noorse berglandschap, word ik de volgende ochtend wakker met zon. De zon die ik al in geen dagen meer gezien heb. Beter kan mijn dag dan ook niet beginnen.

Lees ook: Wat neem je mee op motorvakantie?

Vol goede moed maak ik alles gereed om opnieuw een recordafstand door de Noorse landschappen te rijden. Het is nog een klein stukje rijden richting Narvik, de grootste stad boven de poolcirkel en vooral bekend vanwege de heftige strijd die plaats vond gedurende de Tweede Wereldoorlog. Rondom Narvik zijn diverse monumenten geplaatst, om ervoor te zorgen dat de eerste en tweede slag om deze stad nooit in de vergetelheid raken en om de dappere strijdkrachten te eren. Zodra ik Narvik gepasseerd ben, neem ik de ferry om op de E6 te blijven. Wat is die weg hier prachtig! Een heerlijke kronkelroute door de ongerepte natuur en adembenemende uitzichten.

Honderden kilometers verderop verandert de kronkelroute in een rechtere weg en wordt het landschap ruiger. Ik kom steeds dichter in de buurt van de grens van de poolcirkel. Daar besluit ik, wederom vanwege de weersomstandigheden zoals op de Noordkaap, om weer in een huisje te overnachten. Het wordt een oude caravan, in een mooie rood-witte kleurstelling. Er is verwarming aanwezig en meer wensen heb ik op dat moment eigenlijk niet.

Gunstiger weer?

Opgewarmd en opgefrist stap ik de volgende ochtend weer op. Op weg naar Trondheim. Het zijn lange dagen, maar mijn keuze om veel kilometers te maken op zoek naar beter weer werpt zijn vruchten af. De temperatuur komt boven de 20 graden en er is zon, wat kan dat een mens goed doen. Ik overnacht net voor Trondheim op een plek waar ik op de heenweg ook heb overnacht. Het is een rustige plek met een prachtig uitzicht waarbij een kampvuurtje natuurlijk niet kan ontbreken. De volgende ochtend rijd ik langs Trondheim en vervolg mijn route richting het Vossestrand, in de omgeving van Bergen. Daar aangekomen, blijkt het weer en zo slecht te zijn, dat ik direct besluit om verder te rijden naar het Zuidoosten. Ik stel Oslo in als bestemming op m’n navigatie.

De harde windstoten lijken van alle kanten te komen.

Nadat ik urenlang in de regen heb gereden, besluit ik wat boodschappen te doen met het idee om hierna nog een half uurtje door te rijden. Als ik de supermarkt uitkom is het inmiddels zo goed als droog. Op m’n gemakje rijd ik verder. Dertig minuten later kom ik echter geen camping tegen: ik rijd dwars door de fjorden, een waanzinnige omgeving. Wel maken de weersomstandigheden het wederom enorm spannend. Er zijn weer harde windstoten die van alle kanten lijken te komen. En hoe hoger je komt, hoe heftiger het wordt. Spontaan komt er hoogtevrees opzetten wanneer je onder deze weersomstandigheden langs diepe afgronden rijdt.

Opgelucht

Na zo’n 3 keer berg op berg af gereden te zijn zonder mogelijkheden om af te slaan begint de moed me wel enigszins in de schoenen te zakken. Ik ben de afgelopen 1,5 uur geen motorrijder meer tegengekomen en ook dat is niet voor niks natuurlijk. Een tentje opzetten op deze plek is ook geen optie, ik kan m’n motor immers eigenlijk niet eens neerzetten zonder dat deze omwaait. Op m’n navigatie zie ik dat er wat haarspeldbochten aankomen die mij naar beneden leiden. De route verandert in een enorm smalle weg, waar even verderop haarspeldbochten elkaar opnieuw opvolgen, de Stelvio is er niks bij! De route komt uit in een dorpje, en wat een enorme opluchting zodra ik een campingbordje tegenkom. Er is nog een huisje vrij. Ik kan m’n spullen wat laten drogen en de rest van de avond staat de verwarming op standje sauna.

De volgende ochtend vervolg ik mijn route in de richting van Oslo. De start van de route is prachtig, fjorden blijven elkaar opvolgen en wat een rust. Zodra ik Oslo nader kom ik op snelweg terecht. Een mooie stad met een grote haven, waar het op deze zondag extreem rustig is. Na wat rondgekeken te hebben rijd ik via de Spiraalberg richting Zweden, met als bestemming voor vanavond Karlstad. Het ruige Noorwegen verandert in het grensgebied in een groen landschap. Een mooie route brengt mij van de grens met Noorwegen door het Zweedse landschap naar Karlstad. Bosgebied en meren vormen hierbij het decor van de route. Even voorbij Karlstad besluit ik m’n tentje op te zetten aan de rand van het bos en te overnachten.

Genieten in Zweden

Ik rijd de volgende dag richting Stockholm. Een verrassend mooie stad. Ik maak hier op de motor nog even een stadstour waarna ik langs de kust verder rijd richting het zuiden. Laat in de avond zet ik m’n tentje op in een veld, en omdat het al vrijwel donker is, kan ik de volgende ochtend pas genieten van het prachtige uitzicht dat deze plek met zich meebracht. Ik rijd verder richting het zuiden, een waanzinnige route waarbij asfalt en gravel elkaar afwisselen. Even verderop sla ik ter hoogte van Kalmar af richting een schiereiland. Op het eerste gezicht lijkt het niet zo bijzonder, al is het natuurreservaat op het zuidelijke deel van het eiland ontzettend mooi. Vanaf het schiereiland rijd ik terug naar het vasteland op zoek naar een mooi plekje om langs de kust mijn tentje op te zetten. Daar geniet ik van het moment met een kampvuurtje en een barbecue.

De volgende ochtend is het opnieuw slecht weer. Na m’n spullen in de regen ingepakt te hebben, rijd ik richting Malmö om vervolgens via de brug en tunnel naar Kopenhagen te rijden. Mijn persoonlijke gids staat mij aan de andere kant van de brug al op te wachten. Menno, een gezellige Rotterdammer die in de jaren tachtig in Kopenhagen is neergestreken, bood mij aan om de stad te laten zien. Na al deze jaren is hij compleet ingeburgerd en kent hij alle hotspots op z’n duimpje. Van het foodtruckterrein, de opera en het paleis, tot de kleine zeemeermin en Christiania: het hippiedorp waar je jezelf in een andere wereld waant. Toch voelt het dorp enigszins bekend met een herkenbare ‘Rotterdamse’ geur.

Huiswaarts

Kopenhagen is een stad die me verrast met al haar bijzonderheden. Na de stad verkent te hebben, pakken we een terrasje en praten we nog wat bij. We halen een pizza en – gastvrij als hij is – stelt Menno een logeerkamer ter beschikking waar ik dankbaar gebruik van maak. Om half 5 word ik uitgezwaaid. Menno, bedankt voor alles!

Ik keer huiswaarts, al gaat dit niet zonder slag of stoot. Wanneer ik aankom bij de brug, word ik bij de tolpoortjes tegengehouden. Vanwege de extreme wind is het voor motorrijders te gevaarlijk om over de brug te rijden. Ik zal daarom moeten wachten tot de wind is afgenomen, maar wanneer dat precies zal zijn kan men mij niet vertellen. Urenlang houd ik de weersverwachting nauwlettend in de gaten. Rond half 11 zou de wind afgenomen moeten zijn, al is daar op dat moment weinig van te merken. Ik besluit het opnieuw te proberen en wordt ditmaal wel doorgelaten. Met m’n alarmlichten aan en een gangetje van 60km/h op de rechterbaan, is het nog steeds stevig vasthouden.

Maar wat blij ben ik als ik de overkant bereikt heb. Vanwege de vertraging heb ik een behoorlijke achterstand in te halen. Ik stop alleen nog voor een tankbeurt en aan het eind van de middag voor een korte lunch. Laat in de avond ben ik pas weer thuis van mijn reis naar de Noordkaap. Daar wacht mij een warm welkom: een warme douche en lekker geen windvlagen meer!

Dit was het laatste deel van Sabrina’s avontuur naar de Noordkaap. Kun je geen genoeg krijgen van haar reisverhalen? Lees haar andere verhalen naar onder andere Italië en de Balkan!