De Pyreneeën. Machtig steken ze tot ruim 3.000 meter hoog de lucht in op de grens van Frankrijk en Spanje. Groene wouden en rotsen, stralend weer en mist. Een ruig terrein waar de haarspeldbochten er niet zo keurig bij liggen als in de Alpen. Op hun Ducati Monster 821 en Multistrada ontdekten Leonoor en Niels dit pure gebergte.

Na de Italiaanse Dolomieten en de Zwitserse, Oostenrijkse en Franse Alpen te hebben gereden, is het tijd voor een ander gebergte in de buurt. Hoewel Noorwegen en de NC500 in Schotland hoog op ons lijstje staan, kiezen we dit jaar voor de Pyreneeën. Een mooi rondje via de Spaanse en de Franse kant van ongeveer 2700 kilometer.

Terwijl er na vertrek direct een gigantische stortbui valt, hou ik de eerste paar honderd kilometer vanuit de bijrijdersstoel de trailer nauwlettend in de gaten via de ingebouwde camera. Staan de motoren goed vast? Zie ik een spanband wapperen? Zorgen de hobbels in de wegen niet voor problemen. Irritant vaak gaan mijn ogen weer naar het beeldscherm op het dashboard.

Als ik mijn rust heb gevonden en van plek wissel met Niels, valt het me op dat we opvallend veel duimpjes van mensen krijgen die ons inhalen. Zo’n Land Rover Defender, twee Ducati’s op een trailer en een vrouw achter het stuur zijn blijkbaar een bezienswaardigheid.

Na een overnachting komen we de volgende dag aan in Argelès-sur-Mer, iets ten noorden van de Spaanse grens. Na een dag het stadje te hebben verkend en de laatste zaken te hebben geregeld voor onze reis, gaat de wekker om half zeven ’s ochtends. Onze motortrip kan beginnen. We hebben er zin in!

Dag 1: WOENSDAG 14 JULI

🌤🌬🌞 25° // DAG 1 – ARGELES SUR MER – CENTELLES // 259,4 KM – 6:07u rijtijd – Download route

We worden uitgezwaaid en slingeren onze TomTom aan en zien dat we 260 kilometer voor de boeg hebben naar het Spaanse Centelles. De kust bij Argelès-sur-Mer is zo mooi. We rijden vrijwel direct via een haarspeldweg omhoog en langs de weg strekken wijnvelden zich uit.

De start van de route is mooi, maar boven Banyuls-sur-Mer komen we er al snel achter de functie van de TomTom waar we iets minder van zijn gecharmeerd. Hoewel ik dit jaar de routes allemaal extra nagelopen heb om niet bij elk dorp van de doorlopende weg gestuurd te worden, is het weer niet gelukt. Het asfalt gaat ineens over in offroad geschut waar de Defender uitermate geschikt voor is, maar onze Duc’s iets minder. Hoewel we niet vies zijn van een uitdaging, gaat dit ons even te ver.

We draaien om op de steile helling, wat nog niet zo soepeltjes gaat na een jaar niet zwaarbepakt gereden te hebben. Via de intercom horen we elkaar grinniken. “Hebben wij weer hoor, Jut en Jul op reis”. Na even klooien lukt het draaien. Nog een blik op het mooie uitzicht en dan gaat het gas er weer op. De weg die volgt is een instant goedmakertje. Het asfalt is nieuw en plakt heerlijk aan de banden. We smijten de Ducati’s de ene na de andere bocht in op de D914 die later overgaat in de N260.

Bij de vuurtoren van Cerbère genieten we van het uitzicht, waarbij de Tramontana-wind langs onze oren suist. Na een sprint naar mijn handschoenen die van de motor zijn gewaaid rijden we verder. Kort daarop volgt de grensovergang met Spanje bij Portbou. De Guardia Civil kijkt ons indringend aan terwijl we aarzelend doorrijden langs een vervallen douanegebouw. Zonder vaccinatiebewijs of paspoort te tonen kunnen we verder.

De route gaat verder langs meerdere Spaanse baaitjes, waarna we de kust verruilen voor het binnenland. In de verte zien we Castellfollit de La Roca verschijnen. Dit ligt in een gebied met uitgebluste vulkanen en dit wordt direct verraden door basaltzuilen langs de weg. Onbewust rijden we onze eerste bergpas op, de Coll de Bracons (1132m). Een weg die je oneindig op en neer wilt rijden.

Nadat we wat frietjes naar binnen hebben geschoven bij een fastfoodketen, er zijn geen restaurantjes in de buurt te vinden, zoeken we een hotel op. Het laatste stuk is saai en benauwd. We vinden op tijd onderdak, want die avond barst het noodweer los. Vanaf de vijfde verdieping zien we het onweer in de bergen wegtrekken.

Dag 2 – DONDERDAG 15 JULI

🌤🌬🌞🌞 28gr // CENTELLES – FORNOLS // 287,8 – 5:50u rijtijd – Download route

Dag twee breekt aan, waarop Joad uit Barcelona zich bij ons voegt. Op mijn socials heb ik locals om tips gevraagd en Joad bood aan een stuk mee te rijden. We horen zijn Ducati 749 al in de verte aankomen, terwijl we bezig zijn met onze bagage op de motoren te plaatsen.

Vanuit Centelles zijn het afwisselende en goed geasfalteerde kronkelweggetjes, waar Joad zich overduidelijk thuisvoelt. Nu heeft hij ook een echte bochtenvreter. Gewoon saai rechtdoor vindt deze Ducati niet leuk. Daar maak ik gretig gebruik van, door in een ruime haarspeld te stoppen voor foto’s. Ik slinger de camera, die tijdens trips altijd om mijn nek hangt, naar voren en laat de heren een aantal keer voorbijrijden. Zwetend stap ik weer op de motor. Met 32 graden is het misschien niet het beste idee om actief rond te rennen voor foto’s.

Lees ook: Reisgebied: Catalonië

Via het dorpje Marganell komen we op een uitkijkpunt waarbij we Montserrat (1241m) al zien opduiken. Deze wordt ook wel de ‘gezaagde berg’ genoemd en meteen is duidelijk waarom. Het landschap ziet er uit als een zaagblad. Even wanen we ons in de Dolomieten. Erachter ligt het Klooster van Montserrat, waar de omgeving indrukwekkender wordt naarmate we hogerop komen. We besluiten hier in de schaduw te lunchen en hebben een spectaculair uitzicht op de natuur en een ietwat gedateerd bouwwerk.

Joad gaat daarna naar huis en wij kijken waar we gaan slapen deze avond. Binnen vijf minuten hebben we iets gevonden bij de route voor morgen. De wegen die de komende uren volgen zijn echt waanzinnig en we rijden plots langs helderblauw bergwater. Jammer genoeg kunnen we er niet makkelijk bij komen, want even afkoelen is welkom met deze temperaturen.

Een bord met Coll de Port (1666m) staat langs de weg en even ben ik in de war met de Franse versie die we later gaan rijden. Het uitzicht en de weg zijn adembenemend. We rijden zowaar het hotel in het dal gewoon snoeihard voorbij. Als we terugkeren, blijken we de enige gasten. En het eten… Nergens hebben we onderweg lekkerder gegeten.

Dag 3 – VRIJDAG 16 JULI

🌤🌞🌞🌬 26 – 32° // FORNOLS – ESCALONA // 296,4km – 5:45u rijtijd – Download route

Een vatsige mus in het raamkozijn wekt ons al vroeg met zijn getsjilp. Gelukkig kunnen we nog twee uurtjes slapen. Na een riant ontbijt zadelen we de motoren. Vandaag pakken we een stuk N260, dé weg van oost naar west en een walhalla voor motorrijders dankzij de fijne bochten en het goede asfalt.

Van Fornols naar Sort kachelen we rustig door, rijdend tussen de rode rotsen. Dat deze weg niet alleen geliefd is bij motorrijders merken we gelijk. Een knalgroene BMW M3 haalt ons in met tweemaal onze snelheid en stuift ervandoor.

Onze TomTom bezorgt ons regelmatig hoofdpijn, maar nu we komen uit bij een heel mooi watertje bij het Parc Natural de L’alt Pirineu. Pauzeren met onze voeten in het ijskoude bergwater is een aangename verkoeling, het voelt alsof de temperatuur 20 graden zakt.

Opgefrist beginnen we aan de Port de La Bonaigua, wat eigenlijk aanvoelt als de eerste “grotere” bergpas met een hoogte van 2072 meter. We worden getrakteerd op haarspeldbochten, mooie doorkijkjes en een echte top.

De Pyreneeën zijn erg mooi, maar anders dan de gebergtes die we al gereden hebben. Hier rijd je gemiddeld op een hoogte van 1500 meter, waar je in de Zwitserse Alpen al snel op minstens 2500 meter zit. Dat mag de pret natuurlijk niet drukken en we genieten van elke bocht die we insturen. De koeien en paarden staan op de flanken van de berg te grazen, terwijl de bellen om hun nekken voor een soort van Zwitserse soundtrack zorgen. Terwijl ik dichterbij kruip voor een foto, krijg ik bijna een kopstoot van een koe die dat niet kan waarderen. Als we verderop vanwege werkzaamheden voor een rood verkeerslicht staan te wachten, spotten we in de verte sneeuwtoppen.

Net op het moment dat we dachten dat de top van La Bonaigua koud was, worden we verrast door de ijskoude Vielha Tunnel van maar liefst 5260 meter lang. We hebben een hongerklop te pakken. Een halfuurtje verderop trekt een groep offroad motoren bij een kerkje onze aandacht. Het zijn Fransen en Spanjaarden, die aan een lange tafel in de schaduw zitten te lunchen.

Gaandeweg hebben we geleerd dat waar de locals eten, je altijd goed zit. We kunnen hier echt even bijkomen. Daarna kiezen we voor de snelste route richting het hotel in Escalona, een klein wintersportdorp. Zelfs de tachtig kilometer wegen zijn hier prachtig. De woeste landschappen maken langzaam plaats voor de beginnende Pyreneeën. Helaas is het hotel niet veel soeps en gaan we een rommelige nacht tegemoet.

Geïnspireerd door Leonoors reis? Of simpelweg de behoefte om nog meer reisverhalen te lezen? Onze site staat er vol mee! Neem snel een kijkje. Volgende week komt deel 2 online van Leonoor en reist ze verder naar het westen van de Pyreneeën.