De California Backcountry Discovery Route South (CABDR) beslaat meer dan 1.300 kilometer aan uitdagende routes over ruige paden en ander buitenaards terrein. Kris Fant van het REV’IT! Women’s Team pakte haar spullen en ontdekte het onverharde Californische achterland.

Tekst & beeld: Kris Fant / REV’IT!

Rijdend richting de Californische woestijn brengen het Wilde Westen, karrensporen, goudkoorts, missionarissen en de vroege inheemse geschiedenis onze fantasie op hol. Deze historie oefent een aantrekkingskracht op ons uit als een kampvuur op nachtvlinders. Afgelopen november bepakten twee mede pioniers en ik onze motoren en stuurden we ze naar de even daarvoor verschenen California Backcountry Discovery Route, die een onvergetelijk avontuur zou blijken te zijn. Bepakt en bezakt bracht ik de wielen van m’n betrouwbare DR650, genaamd Luna, aan het rollen.

Tot de tanden bewapend om de – voor mij – meest uitdagende 4×4-sporen ooit te lijf te gaan, lieten we het verharde toevluchtsoord Yuma, Arizona, achter ons en staken we het All American Canal over. Een handje vol kilometers verderop bereikten we de Indian Pass Road. Legendarisch om zijn naam en de dertien kilometer aan diep zand die zowel rijders als koppelingen met boter en suiker uitwonen. We overleefden het pad en volgden de Colorado River, een groene oase in een zee van zand.

Voor de geschiedenisboeken

Deze route is een droom voor liefhebbers van geschiedenis. De Blythe Intaglios is een serie gigantische geogliefen van naar schatting meer dan duizend jaar oud die pas in 1931 opgemerkt werd vanuit een vliegtuig. Archeologen staan nog altijd voor een raadsel over deze afbeeldingen van vroegere mensen, dieren en geometrische vormen. Maarde verbluffende indruk die ze maken op bezoekers laat niets aan onduidelijkheid te wensen over. Je mag deze aanblik domweg niet missen en ben je bovendien in voor een gemotoriseerde uitdaging, dan is de Intaglios Loop de moeite meer dan waard.

De grond voelt aan als een vroegere rivierbedding met diep zand en enorme rotsblokken. Het is dan ook de ideale warm-up voor het vervolg van de Wild West Experience. We hadden het legendarische zand van de Indian Pass Road al achter de kiezen. Ik was dan ook in mijn nopjes dat deze woestijnrit bestond uit een hoop sectie met diep zand.  Hierdoor kon ik mijn vaardigheden in woestijnracen nog verder aanscherpen.

Benieuwd naar de hele California Backcountry Discovery Route en wil je hem ook gaan rijden? Download dan hier de GPX-file. Hierin vind je alle delen van de route. Je bekijkt hem heel makkelijk via MyRouteApp.

Majave en mijnen

Toen we de Mojave doorkruisten, hadden we nauwelijks in de gaten dat we in een woestijn reden vanwege de oogverblindend fraaie – en immense – velden met Joshua Trees. Deze prehistorisch uitziende, sappige evergreens met doornbladeren groeien nergens anders ter wereld en vormen een onderscheidend kenmerk in het verder buitenaardse landschap. Ze groeien tussen rotsblokken van 80 tot 100 miljoenjaar oud waardoor de Amerikaanse geschiedenis van het Wilde Westen klinkt alsof het zich gisteren heeft afgespeeld. Laat absoluut niet na om te kamperen in dit beschermd natuurgebied; de adembenemende rotspunten en uitzonderlijke rotsformaties maken een geweldig decor voor foto’s van tenten en motoren bij zonsondergang.

Blijf je wel bewust van de omringende natuur; de Joshua Trees worden in toenemende mate bedreigd door klimaatveranderingen (park)vandalisme. We waren op het punt aanbeland om onze eerste mijn te bezoeken, de Colosseum Mine met zijn open schacht. De bovenste omtrek van de mijn versmalt naarmate de spiraal verder naar de voet cirkelt, waardoor een soort trechter ontstaat waarvan je over het onderste gedeelte kunt rijden. Het regenwater in het bassin zag er heerlijk verfrissend uit na de verhitte heuvelklim over rotsblokken om de mijn te bereiken. Maar vanwege de waarschuwing van mogelijk arsenicum in het water sloegen we de verleiding af om onze waterflessen ermee te vullen. Gelukkig zagen we een wolk boven ons overdrijven die een paar druppels regenwater op ons losliet; een welkome verfrissende verrassing opeen warme dag

Klik naar rechts voor meer foto’s

Fris naar bed

De pioniers van weleer mogen dan de natuurlijke heetwaterbronnen per toeval ontdekt hebben en zich eraan hebben gelaafd, nu kun je er verblijven in het Tecopa Hot Springs Resort. In dit eigenaardige motel met comfortabele bedden en privébaden kwamen we na een lange dag rijden als herboren uit het water. Tijd om ons over de planning van het vervolg van onze trip te buigen. Om het Tecopa Hot Springs Resort te vinden, kun je het bord ‘Steak Stop Beer’ niet missen en ik raad je aan ieder woord in daden om te zetten. Let wel op dat Tecopa veel belangstelling in het seizoen heeft, dus als je reist tussen april en oktober, neem dan vooraf contact met ze op om te achterhalen wat nog beschikbaar is. Maak ook tijd vrij voor een bezoek aan de China Ranch voor milkshakes met dadel en dadelbrood, een echte aanrader!

Woestijn en canyons

Na onze opfrisbeurt in de heetwaterbronnen, zetten we koers naar Death Valley. We kwamen beter beslagen ten ijs dan de bende goudzoekers die in 1849 door dit extreme gebied heen trokken. Niet voor niets gaven zij de vallei de vervloekte naam die het verdiende door de lijdensweg die zij ondergingen met de dood op de hielen. Veel stadjes in Death Valley werden gebouwd direct op de onverharde ondergrond en weggespoeld door de plotse overstromingen en spring vloed van Moeder Natuur. De Ibex-zandduinen zijn diep en lijken wel van talkpoeder. Deze duinen maken deel uit van de route, maar je bent erdoorheen voordat je het in de gaten hebt. De rest van Death Valley is samen te vatten als heet en plat, met minimale veranderingen in het landschap.

De hete vlakte blijft zich maar herhalen tot het stadje Furnace Creek, waar onze werkpaardenbenzine kregen en wij genoten van Indiase fry bread taco’s, schaafijs en airconditioning. Hoewel Death Valley de schijn heeft van een eindeloze woestijn, is de Titus Canyon een fraaie rit voor op je bucketlist.  Bestaande uit zo’n 42 kilometer aan adembenemende schoonheid, felle kleuren en geweldig offroad rijden. Je vraagt er je af hoe deze canyon deel kan uitmaken van dezelfde desolate woestenij als de rest van Death Valley. Volg de weg naar Teakettle Junction en The Racetrack en duik de Saline-vallei in via de Lippincott Pass.

Lippincott Road werd uitgehakt om toegang te bieden tot de gelijknamige mijn, waar lood, zilver en zink gedolven werd. De mijn werd in 1951 gesloten en de weg wordt niet meer onderhouden. Regenwater heeft dus veel van het zand en grind weggespoeld; wat resteert zijn complete velden vol losliggende of ingebedde keien met steile afdalingen. Reis je in een groep, bereid je maar vast voor elkaar te helpen: dit is een expert-only sectie.

Reward mine

In de Saline-vallei werden zout en borax gewonnen, die met kabelbanen over de Inyo Mountains naar de Owens-vallei getransporteerd werd. Onze route liep via een diepe, uitgesleten rotspartij richting de Cerro Gordo Mine. Een ghost town die momenteel herbouwd en gerenoveerd wordt. De afdaling naar Owens Valley is absoluut fantastisch en loopt over een brede gravel road. Owens Valley kent een omstreden historie doordat Los Angeles en de plaatselijke bewoners ruzieden over water rechten. Los Angeles had de best gevulde portemonnee en hield de waterrechten voor zichzelf. Meren vielen droog en er een woestenij vol zandstormen bleef achter.

Als de dag langzaamaan ten einde loopt, laat dan de kans niet liggen om te over nachten in de Alabama Hills. ’s Nachts kun je verse energie opdoen en in de ochtend heeft iedereen met historische interesse de gelegenheid om het Manzanar War Relocation Center te bezoeken. Dit historische monument dient als eerbetoon aan de Japanners die hier tijdens de Tweede Wereldoorlog werden geïnterneerd. Een somber begin van de dag, maar het omringende berglandschap is een fraaie setting voor serene overpeinzing.

Na Manzanar veranderde de snelle, frisse en fruitige trip naar de Reward Mine in een rotsige heuvelklim, tot aan een opening in een rotswand waar je bijna een kilometer ver de mijn zelf in kunt rijden. De Reward Mine was een zeer rendabele mijn, maar tegenwoordig wil je er niet te diep in. Keer om waar de mijn versmalt en de keien groteren groter worden.

Oase

We naderden het einde van onze trip, maar hadden toch nog onze zinnen gezet op de Fish Slough Petroglyphs en de Chidago Canyon. De achtste sectie van deze route is snel en gemakkelijk te doen, dus houd je camera bij de hand. En zorg ervoor dat je vooraf een plek  hebt gereserveerd in de Benton Hot Springs.  Een magisch toevluchtsoord in de woestijn met warmwatersprinklers en kampeerplekken met baden van warm water uit de bron. Ook is er een klein winkeltje in de buurt om wat feestelijke versnaperingen te kopen. Een prachtige manier om een Backcountry Discovery Route af te sluiten. De ideale gelegenheid voor een klein teamreizigers om de beste herinneringen van de afgelopen zes dagen op te halen.

Deze en meer verhalen lees je in het lifestyle magazine GRIP

Dit verhaal komt uit GRIP; het ledenblad van de KNMV. Leden krijgen dit blad vol inspiratie, tips en acties 4 keer per jaar. Check alle voordelen van het lidmaatschap op KNMV.nl en join the club!