"Het is zaterdagavond 21 december als we landen op Entebbe Airport. Nog één nacht slapen en dan worden Tom en ik voorgesteld aan onze stalen rossen, waarop we twee weken lang Oeganda zullen verkennen." Welkom bij deel twee van Abe's reisverhaal!

Deel één gemist? Je leest hem hier: Twee weken avontuur in Oeganda – deel 1

Rallyrijder

De volgende middag stappen we weer op onze inmiddels vertrouwde tweewielers om via Kasese naar het Queen Elizabeth National Park te rijden. Lyn en Sam zijn ook gegrepen door het avontuur en zullen een paar dagen achter ons aan reizen. Onze motorverhuurder heeft in Queen Elizabeth nog wel een mannetje zitten die ons in zijn auto voor een scherpe prijs het park kan laten zien.

Avontuur blijkt gegarandeerd, want de beste man waant zich een ware rallyrijder. Van de wegen afwijken is in de nationale parken ten strengste verboden. Maar op het moment dat er even geen rangers in de buurt zijn, duikt onze coureur het zijterrein in op zoek naar de leeuwen die we al een poosje in de gaten hielden. Een botsing met deze dieren kan op een haar na voorkomen worden en even later rijden we weer braaf op de weg.
“If they ask you if we went off-road, don’t tell ‘m ey…”, aldus onze gids. Als er wel rangers in de buurt zijn, blijkt dat ook geen probleem. Met een simpele handdruk waarbij 50.000 Oegandese shilling, een kleine 14 euro, subtiel wordt overgestoken, wordt de ranger stilzwijgend verzocht even een oogje dicht te knijpen. Dit geeft ons mooi de kans om een luipaard, die in een boom ligt te slapen, eens van dichtbij te bekijken.

Gekke Mzungu’s

De temperatuur is de laatste dagen flink opgelopen tot boven de 30 graden. Wij moeten dan ook regelmatig verkoeling zoeken door langs de kant van de weg een kleine douche te nemen met het ondertussen lauwe water dat we bij ons hebben. Op die manier kunnen we de aandacht op de weg houden. Een vreemd gezicht zijn we toch al voor de lokale bevolking. Waar we ook stoppen, er verzamelt zich altijd een menigte nieuwsgierige locals om ons heen. Mzungu’s, blanke toeristen, zien ze in de kleinere dorpjes niet vaak, laat staan op motoren.

Motorsafari: troubles

Mbarara(rarara) is onze laatste stop zijn voor het eindpunt van onze reis: Kampala. Het is een plek waar we al een tijd naar kijken. In het nationale park Lake Mburo gaan we een motorsafari doen. Nauwelijks 5 minuten onderweg richting Lake Mburo, blokkeert Tom zijn achterrem en deze krijgen we niet meer los. Volgens Tom komt dit omdat ik de dag daarvoor op zijn motor heb gereden. Hoe dan ook, tijd voor een bezoek aan een mechanic. Binnen no-time staan er talloze Boda Boda’s, in Oeganda razend populaire brommertaxi’s, om ons heen. De bestuurders beweren allemaal monteurs te zijn.

Als de achterrem onklaar is gemaakt, rijden we achter de man aan die het beste Engels spreekt. Hij brengt ons naar een schroothoop in een steegje, waarbij ik het gevoel krijg dat we elk moment overvallen kunnen worden. “Shit, net gepind” denk ik nog.

‘No pictures’

Op de schroothoop zijn een man of dertig aan het chillen, van wie er één aan de slag gaat met Toms motor. Als ik een foto wil maken van de situatie, word ik door een man die achterin een oude pick-up zit streng toegesproken: “No pictures!” Na ons even te hebben geobserveerd ontspannen de mannen op de schroothoop zich en word ik uitgenodigd om achterin de pick-up plaats te nemen. Terwijl ik over onze reis vertel en de mannen uitleg over dat rare apparaatje op mijn borst, mijn GoPro, stroopt Tom zijn mouwen op en gaat een paar wedstrijden armpje drukken aan op de motorkap van een oude auto.

Een uur later is de achterrem (een soort van) gemaakt en kunnen we onze weg vervolgen. Bij Lake Mburo aangekomen laten we onze helmen en motorjassen achter bij de rangers. Hard zullen we er toch niet rijden en door de opgelopen vertraging is het ondertussen al flink heet geworden. Binnen de kortste keren rijden we tussen duizelingwekkende aantallen zebra’s, antilopen, buffels en zelfs een paar giraffen. In tegenstelling tot wat we eerder hoorde, blijken er wel degelijk leeuwen en luipaarden in het park te zitten. En ook nog eens in groten getale. Misschien maar beter dat we die niet zijn tegengekomen…

Frustraties in het verkeer

Na het bezoek aan Lake Mburo zit onze reis er gevoelsmatig op en start het laatste stuk naar Kampala. In het verkeer in Oeganda is alles op minder dan vier wielen per definitie minderwaardig en het is dus ook niet raar als tegemoetkomende auto’s elkaar inhalen en jou hierbij dwingen vol in de remmen te gaan en de berm in te duiken. Dit zorgt op het drukke stuk richting Kampala voor een hoop frustraties, omdat dit gemiddeld elke paar minuten een keer gebeurde. Ik ben dan ook blij als we Kampala bereiken, waar het verkeer muurvast staat. Geen rare inhaalacties meer van auto’s, nu zijn de tweewielers in het voordeel.

Met de terugkomst in Kampala is een einde gekomen aan het tweeweekse avontuur. Tijdens onze reis verbaasden we ons enorm over de gastvrijheid en behulpzaamheid van de Oegandezen, genoten we van het diverse landschap en het wildlife, ontmoetten we mooie mensen en deden we bovenal onvergetelijke ervaringen op. Oeganda is met recht the Pearl of Africa.