Rondje Nederland: Op zoek naar de grens

Met de motor op rondreis door Nederland. Dan heb je alles wel snel gezien, toch? Nou, echt niet! Maarten de Baas zocht samen met zijn Kawasaki Versys 1000 tijdens deze 7-daagse reis letterlijk de grens op en reed een rondje Nederland. 

Zelf deze route rijden? Download dan hier de GPX-bestanden.

Dag 1. Noordwijk – Leeuwarden

De eerste dag begint mooi op tijd onderaan de vuurtoren in Noordwijk en gaat naar het noorden. Na heerlijk sturen langs de kust van Noord-Holland bereik ik Den Helder. Texel lonkt, maar ik buig af naar het zuiden, richting de Afsluitdijk. Maar gas geven is er even niet bij. Bij de Stevinsluizen begint juist het rode licht te branden en dalen de slagbomen. Naast me staat een motorrijder. Natuurlijk is het tijd voor een praatje. Maar dan kunnen we weer verder. Lekker toeren met cruise control.

Vanaf de Afsluitbrug gaat het naar Harlingen. Hier heb ik een bonusrit ingepland in de vorm van de Elfstedentocht. Het is een mooi vlak landschap waar ik af en toe tegen de wind in moet hangen. Mijn gedachten dwalen af naar de helden die ooit in barre winterse tijden deze route in snerpende wind en sneeuwstormen op de schaats aflegden. In de middag tik ik 4 van de 11 steden aan. Ook Bartlehiem ligt op de route, maar helaas tref ik er geen stempelpost aan. Aan het eind van de middag stap ik in Leeuwarden, hoofdstad van Friesland, af.

Dag 2. Leeuwarden – Pieterburen

De Kawa gromt van plezier als ik met hem de helling van de parkeergarage op rij. Hij heeft er zin in. Maar eerst even de haverbak volgooien zodat de 118 paarden weer heerlijk kunnen galopperen. Vandaag staan de overige 7 steden van de Elfstedentocht op het programma. Het is schitterend weer en de stempeltjes stromen binnen. In de buurt van Skarl denk ik even dat ik in Benidorm ben beland. Horden senioren komen fluitend op hun e-bikes aangefietst.

Als ik alle 11 steden heb aangedaan, zoek ik de grens weer op langs de Waddenzeekust. Ter hoogte van Sexbierum leg ik mijn lijf in de zon op de zeedijk even te rusten. Als ik de weg langs kust vervolg waan ik mij ineens weer in Schotland. Schapen op en naast de weg. En ze grazen er tevreden op los.

Even voorbij Lauwersoog bereik ik mijn onderkomen voor komende nacht. Na een frisse douche begeef ik mij naar het restaurant. Daar word ik verwelkomd met een glaasjes wadwater. Geen idee wat het is, maar ik weet nu wel waarom die zeehondjes altijd zo blij kijken.

Dag 3. Pieterburen – Ootmarsum

De tocht gaat verder door het uiterste noorden van het land. Om me heen veel schapen. Ik blijf het bijzondere beesten vinden. En ik waardeer hun inspanningen om de dijken in goede conditie te houden. Bij het doorkruisen van Fiemel, de plaatsnamen die ik tegenkom blijven mij verbazen, zie ik dat de Duitsers hun batterij in 1945 hebben laten liggen. Slordig.

Ineens zie ik akkervelden die worden  omzoomd worden door de meest prachtige bloemen. De insecten en vlinders hebben het er maar druk mee om van bloem naar bloem te vliegen. En daarna valt mijn oog op ‘De schierste ploatsnoam’. In gedachten vermoed ik dat gisteren de laatste inwoner is opgegeten. Snel geef ik weer een dot gas en verlaat ik Hongerige Wolf.

Na een kop koffie zie ik ergens een geslotenverklaring. Behalve voor fietsers. Nou, ik rij ook op een fiets en volgens goed gebruik in een niet nader te noemen club, rij ik vrolijk verder. Bij de vesting van Bourtange besluit ik op een mooi gelegen bankje mijn lunch te nuttigen. Na Emmer-Compascuum gaat de lol er snel vanaf. De wethouder van openbare werken heeft vast een hekel aan motorrijders. Een 6 kilometer lange weg volgt van klinkertjes die ergens in het midden van de vorige eeuw voor het laatst onderhoud hebben gehad. En daarna blijken mijn vrienden hun camera in Zwartemeer te hebben neergezet. Mijn kinderen weten wat dat voor hen betekent. Korter douchen! Maar eens kijken wie er eerder thuis aankomt. Ik of de fanmail van het CJIB.

Bij een sluisje over de grensrivier wandel ik even Duitsland in. De sluis blijkt ook sterk genoeg om een motor de oversteek te laten maken. Een Duits gekentekende Honda Deauville NT700V volgt mijn voorbeeld.

Dag 4. Ootmarsum – Mook

Na het opstarten van de TomTom verschijnt er een rood scherm met een waarschuwing. Nou ja, we zien wel en ik druk op Ga door. Daarna verschijnt een melding dat de route eindigt met een tussenpunt en de vraag of van het laatste punt het eindpunt gemaakt moet worden. Mijn wenkbrauwen gaan iets omhoog. Ik vind het goed en zie dat de route eerder eindigt dan het eindpunt dat ik voor ogen heb. Maar oké, misschien iets voor later vandaag. Eerst maar eens een stukje rijden.

Daar doemt ineens een mul zandpad op. Daar was die melding in het rood dus voor. Ik besluit de gok niet te wagen. Ik heb al uren niemand gezien en stel dat het rubber bovenkomt. Heeft mijn telefoon hier dan wel bereik om contact te leggen met de buitenwereld? Zo maar een paar gedachten die in Schotland op zijn plaats zouden zijn. Toch rij ik een stukje om.

Onderweg ben ik in gedachten bezig met de vraag waarom de route niet compleet is? En ineens gaat het licht aan. De route is vast meer dan 100 punten en dat is het maximum voor mijn TomTom.

Was het landschap in Friesland en Groningen vooral vlak met weidse uitzichten, vanmorgen gaat de route voornamelijk door bossen en over door bomen beschutte wegen. Dus veel schaduw en dat is best lekker. Maar door het vele bochtenwerk ben ik mijn richtingsgevoel een beetje kwijt. Daarom schakel ik Google in om te zien waar ik ben. Een flink stuk links van Kazachstan. Ik zit dus goed.

Een nadeel van langs de grens rijden is dat je er weinig horeca tegenkomt. Na 3 uur sturen kan ik mijn geluk niet op als ik op een pannenkoekenrestaurantje stuit. Dat vraagt dus eerst om de nodige koffie. En daarna om een tosti met een koude cola.

Via Dinxperlo gaat het naar Lobith. Even kijken wat daar ons land binnenkomt. Het is de Rijn. Met een pontje steek ik over. De laatste kilometers van vandaag gaan over een nog door niemand ontdekte slingerende dijk. Dus nog even gas op die lolly. Als een tevreden mens bereik ik daarna mijn eindbestemming.

Dag 5. Mook – Maastricht

Vlak na Mook alweer een zandpad op de route. Nou, vandaag moet mijn Kawa er echt aan geloven. In de middeleeuwen hadden ze niet anders dan zandpaden, dus jaag ik mijn 118 paarden over het pad. Een grote stofwolk dwarrelt achter ons op.

De weg van Bergen naar Hamert is het noemen waard. 20 km slingeren op hogere snelheid. Het lijkt het Zwarte Woud wel. Ineens doemt de Abdijhof Trappisten op. Ik duik in de ho-ijzers want ik heb wel trek in een bakkie met Limburgse vlaai. Het is alsof een engeltje over je tong piest. Met de zegeningen van de monniken vervolg ik mijn weg richting het zuiden.

Tijdens een volgend rust- en genietmoment besluit ik vanaf hier de smokkelroute naar het drielandenpunt in Vaals te nemen. In 41 minuten jaag ik de Kawa op hoge snelheid, naar het hoogste punt van Nederland en een echt drielandenpunt. Het is er rustig. Tijd voor een foto en dan door naar mijn eindbestemming vandaag.

Ik mag graag door de bergen rijden. Hoe smaller en hoger de bergweg, hoe groter het genot. De weg van Vaals naar Mesch, de meest zuidelijke doorgaande weg van Nederland, lijkt wel afgekeken van Alpen-routes. Sluipdoor kruipdoor, omhoog omlaag en een flink aantal echte torenti’s. Dan bereik ik het eindpunt van de rit in Maastricht, bij Buitenplaats Vaeshartelt. In een ver verleden eigendom van koning Willem II.

Dag 6. Maastricht – Roosendaal

De route gaat weer naar het noorden en dan linksaf door Brabant. Bij een korenveld dwalen mijn gedachten even af naar Frankrijk. Daar kun je ook van die velden tegenkomen die tot de horizon reiken.

De route van Stamprooy naar Luyksgestel is niet mooi. Ik kan er niets anders van maken. In tegenstelling tot het grootste gedeelte van de grenswegen die ik heb gereden is het hier druk. Alles en iedereen woont en werkt hier aan die laatste weg langs de Nederlandse grens.

Ik verlaat Brabant om door België de kortste weg naar Baarle-Nassau / Baarle-Hertog te nemen. Dit zijn kleine Belgische exclaves in Nederland. Het is niet heel bijzonder en voor je het weet is het weer voorbij. In tussen is de buitentemperatuur opgelopen tot 41 graden. Ik besluit via de snelste route naar mijn eindbestemming te rijden. Bij het opdraaien van de A16 duik ik gelijk een file in. En dat is de tweede déjà vu vandaag aan Frankrijk. Zwarte vrijdag! Behendig laveer ik de brede Kawa door de file.

Dag 7. Roosendaal – Noordwijk

In het laatste stukje van Brabant, de Wouwse plantage, tref ik weer een zandpad. Ik denk terug aan dat zandpad van een paar dagen dat volledig hard was. Zo ziet dit pad er in het begin ook uit. Maar dat verandert. Een vol beladen Versys 1000 op Michelin Road 5 banden voelt zich daar niet thuis. Met af en toe dichtgeknepen billen vraag ik we af waarom ik hier aan begonnen ben. Halen we toch ongeschonden de eindstreep? Off road rijden is niet mijn ding.

Gelukkig red ik het. Daarna is een stuk van de A58 voor mij de grensweg om in Zeeland te komen. In een rustig tempo doorkruis ik het vlakke Zeeuwse land. In de buurt van Westkapelle heb ik trek in koffie en waarschijnlijk het laatste stukje appeltaart van deze reis. Via Neeltje Jans gaat het verder naar Port Zelande. Bizar hoe druk het hier is. Veel kitesurfers maken dankbaar gebruik van de harde wind.

De wegen in Zeeland zijn van het N-type. En dat rijdt best lekker door tot een paar boten de slagbomen doen neerdalen. In de buurt van Rotterdam gaat het even echt regenen en kan Goretex laten zien waar het voor gemaakt is. Zelf blijf ik heerlijk droog. Via Hoek van Holland rijd ik richting het eindpunt.

Eindpunt

Na 7 dagen en 1.800 kilometer bereik ik de plek waar deze mooie reis begon. De zon lacht me als afsluiter nog even toe. Het was een mooie en bijzondere motorvakantie. Een rondreis door als maar veranderende Nederland zo dicht mogelijk tegen de grens aan.