De Balkan is een van de meest onderschatte motorgebieden in Europa. Hier vind je ongerepte natuur, woeste bergen, kabbelende beekjes, verrassend goed asfalt en heel vriendelijke mensen. Sabrina de Wit doorkruist op haar Ducati 959 Panigale samen met haar vriend Maarten deze geweldige regio. Einddoel: Athene.

Deel drie nog niet gelezen? Deze vind je hier: Betoverend mooi: Op de motor door de Balkan – deel 3

Na het prachtige Slovenië, de schitterende Kroatische kust, het indrukwekkende binnenland van Bosnië en het verrassende Albanië, wacht nu Noord-Macedonië. Athene komt steeds dichterbij!

We hebben genoten van een fijne avond op de camping in het gezelschap van Duitse en Tsjechische reizigers. Maar het avontuur wacht de volgende ochtend weer en we worden uitgezwaaid door de ongelofelijk lieve gastvrouw. We zetten onze route voort en rijden door het prachtige Albanese heuvellandschap.

Helaas naderen we alweer de grens van Noord-Macedonië, wat betekent dat we het adembenemend mooie Albanië alweer achter ons zullen laten. Hoewel we erg benieuwd zijn naar Noord-Macedonië, had ik graag nog veel meer van dit bijzondere land willen ontdekken en kennis willen maken met nog veel meer locals. Het staat dan ook vast dat we hier snel eens terug zullen keren.

De Zwarte Drin

Het passeren van een grens is inmiddels routine geworden en gaat ook nu heel gemakkelijk. Na een kleine grensovergang rijden we door dorpjes en open vlaktes de grotere stad Debbar tegemoet. Het is een stad met diverse oude bouwwerken en de leefwijze van de bevolking lijkt al enige tijd stil te staan. Zo komen er bijzondere landbouwwerktuigen voorbij gereden en zijn vooral paard en wagen hier nog volop te vinden.

Vanuit Debbar rijden we richting het zuiden waarbij we de Zwarte Drin volgen. Dit is een rivier die ontspringt bij het Meer van Ohrid en naar het noorden voortkabbelt. Het gebied rondom de Zwarte Drin is een prachtige groene oase die zich uitstrekt over een laag berglandschap.

Zodra we de grote stad Struga naderen komt het Meer van Ohrid in zicht. We rijden aan de Noord-Macedonische zijde langs het meer, maar de eerste kilometers vallen me tegen. De weg langs het meer is niet direct indrukwekkend en ook de omgeving brengt geen wow-gevoel met zich mee.

We maken een stop bij de stad Ohrid waar direct het toerisme zichtbaar wordt. Anders dan langs het zojuist gepasseerde deel van het meer is er een mooie boulevard en er zijn tal van hotels en eettentjes te vinden. Zodra we onze route vervolgen en Ohrid gepasseerd zijn komen we uit in een rustiger gebied en komt de schoonheid van een van de diepste en oudste meren van Europa meer tot zijn recht.

Klooster van Sveti Naum

We volgen de contouren van het meer en gaan opzoek naar een eettentje voor de lunch. We komen uit bij een bijzonder restaurantje en worden daar hartelijk en in het Nederlands begroet door de eigenaar. De eigenaar zelf komt uit Macedonië, maar in zijn restaurant wanen wij ons met het Delfts blauw, boerenbont, molens en Nederlandse krantenknipsels voor even in Nederland, maar dan met een prachtig Macedonisch uitzicht.

We genieten van onze lunch en stappen daarna weer op om de route langs het meer te vervolgen. Het landschap rond het meer wordt ruiger en de route daarmee kronkeliger.

We slaan af naar het klooster van Sveti Naum. Een bijzonder klooster dat in het jaar 905 door Sint Naum is opgericht en tot een van de mooiste en oudste kloosters van Noord-Macedonië behoort. Het klooster staat bekend om de tientallen pauwen die rondom het klooster te vinden zijn, het prachtige uitzicht over het Meer van Ohrid en de indrukwekkende bron van de Zwarte Drin.

Oponthoud bij de Griekse grens

Na ons bezoek aan het klooster van Sveti Naum vervolgen we de route door Noord-Macedonië. We willen hierna de grens met Griekenland oversteken, op weg naar ons eindpunt Athene.

Niet ver van het klooster stuiten we echter op een wegversperring en blijkt het volgen van de door ons uitgestippelde route niet mogelijk te zijn. We keren om en komen daarmee geheel ongepland toch weer in het adembenemend mooie Albanië terecht. Rijdend langs de Albanese kant van het Meer van Ohrid begint mijn hart sneller te kloppen en genieten we nog even van het prachtige landschap en de heerlijke sfeer die er hangt om hierna alsnog de grens met Griekenland te passeren.

Aangekomen bij de Griekse grens verwachten we zonder al te veel moeite de te kunnen passeren. Griekenland is immers een EU-land. De sfeer bij deze grens is echter compleet anders dan bij de grenzen die wij eerder passeerden. Er lopen personen in heuse maanpakken rond en ook de gebruikelijke documenten blijken niet toereikend te zijn voor het passeren van de grens. We moeten een formulier regelen en worden teruggestuurd naar de Albanese grens die we zojuist gepasseerd waren. Een vriendelijke Albanees schiet ons te hulp en zorgt ervoor dat we formulieren kunnen uitprinten en kunnen invullen waarmee we de reis kunnen voortzetten.

Doordat we bij de Griekse grens een behoorlijke vertraging hebben opgelopen en het inmiddels al donker wordt, besluiten we de snelste weg naar een hotel in de buurt te nemen. Hoewel we over een tolweg rijden, kunnen we al een glimp opvangen van het Griekse landschap. Dit landschap maakt nu al indruk op ons en ziet er veelbelovend uit voor de volgende dag. Zodra we arriveren bij het hotel maken we kennis met 4 Ierse motorrijders. We delen onze ervaringen waarna we de dag afsluiten met een hapje en een drankje met uitzicht over het Meer van Kastoria en de stad Kastoria.

Vikoskloof: een waar natuurwonder

De volgende ochtend kan ik niet wachten om onze reis door het Griekse landschap voort te zetten. We rijden door een waanzinnige omgeving waarbij de wegen strak zijn, de natuur ongerept, de uitzichten verbluffend en de overige verkeersdeelnemers om te knuffelen. We komen de eerste honderd kilometer vrijwel geen auto’s tegen. Het zijn koeien, schapen en honden die we meermaals ontwijken en die een lach op m’n gezicht doen verschijnen.

Het is nu al een gebied dat me enorm verrast met haar prachtige strakke kronkelwegen en alles daaromheen. Het is een omgeving waar je als motorrijder geen genoeg van kunt krijgen. Rondom de Vikoskloof voelt het zelfs magisch. Deze 20 kilometer lange kloof wordt gezien als een natuurwonder. Op sommige plekken is hij 400 meter diep, op andere plekken zelfs 1.600 meter! Ongelooflijk indrukwekkend! In de omgeving zijn bovendien overal eeuwenoude boogbruggen terug te vinden.

Onze eerste indrukken van Griekenland zijn geweldig! En we hebben nog vele veelbelovende kilometers te gaan. Wordt vervolgd!

Over twee weken komt deel vijf online. Kun je niet wachten en wil je meer lezen van Sabrina? Klik dan door en geniet van haar voorgaande reisverhalen.