"Als je ons vorig jaar gevraagd had waar we in 2020 heen zouden gaan op motorvakantie, had ik je gezegd dat ik geen idee zou hebben." Leonoor pakte haar Ducati en ging op pad naar Zuid-Frankrijk. Zij neemt je mee met haar driedelige reisverhaal met schitterende foto's.

Deel 2 gemist? Je leest ‘m hier Solo trip naar Zuid-Frankrijk – Deel 2.

Een te kleine badkuip

Half acht gaat de wekker en beiden hebben we het idee alsof we in een te kleine badkuip hebben gelegen. Wat betreft comfortabele (en langere) bedden kunnen die Fransen echt nog een hoop leren. Ons eerste routepunt is de Col de Telegraphe, een goede start van de dag. Niet al te lang daarna volgt de weg door Villargondran. Zoals ook mijzelf, zal het menig motorrijder niets zeggen, maar als je hier ooit in de buurt bent: sla deze weg niet over als je wegen met ruim 40 snel op elkaar volgende haarspeldbochten door de bossen wel kan waarderen.

We hebben vandaag een iets langer programma, maar de afstanden tussen de bergpassen is minder groot. Via Col du Mollard, Col de la Croix de Fer en Col du Glandon komen we uit bij Col de la Madeleine. Een langgerekte weg met bovenop uitzicht op de Mont Blanc in de verte. Aangezien we hadden moeten reserveren bij de lunchtentjes, hebben we onze eigen lunch maar in elkaar geflanst met wat we bij ons hadden.

Hoe toepasselijk, hadden we nog wat Madeleines van het hotelontbijt die ochtend. Boven op de berg zei ik dat ik nog twee foto’s wilde maken: Wild vee op de berg en een waterval(letje). Het leek alsof de eerste meteen gehoord werd. We rijden naar beneden en zien een paar honderd meter voor ons de koeien van de berg de weg op komen lopen. Natuurlijk moest ik hier even voor stilstaan, wat ook niet anders kon, en wat foto’s maken.

Onzichtbare haarspeldbochten

Na ons amusante oponthoud rijden we verder naar een wel heel bijzondere plek: Lacets de Montvernier. Vanaf onderen zie je de haarspeldbochten niet lopen, maar deze weg is echt schitterend. Met een weg zo breed als een dubbel fietspad kijk je je ogen uit. Online had ik al wat onderzoek gedaan naar waar ik de foto kon maken waarbij je uitkijkt op de Lacets van bovenaf. Dat bleek iets lastiger te zijn dan we dachten.

Via een groot weiland zijn we hobbelend naar de rand gereden, waarna we nog een stukje moesten klimmen en over een heel steil randje moesten kijken. En dat in 35 graden, volledig in motorkleding. Je kunt begrijpen dat we het daarna bloedheet hadden.

Na een klein uur fotograferen in de bochten op deze bescheiden bergpas zijn we verder gereden naar Col de l’Iseran, waar het gelukkig iets koeler was. Ook hier was het tegen het einde van de middag, waar we opnieuw werden getrakteerd op buitengewoon zonlicht op de bergtoppen. Ik laat de foto’s wel voor zich spreken. Die avond hebben we overnacht in Val d’Isère, een groter skidorp, wat ook wel af te zien was aan de grote hoeveelheid appartementen en skiliften. Desondanks wel een gezellig dorp.

Ontbijt met uitzicht

We zitten op 1800 meter terwijl we ontbijten met uitzicht op de bergen. Het laatste stukje van de Col d’Isèran dalen we af en we komen bij Cormet de Roselend en Col des Aravis. Deze zijn wat minder indrukwekkend dan de passen die we hiervoor gereden hebben, maar rijden wel ontzettend lekker door. Links en rechts komen we zo nu en dan nog een mooi watertje tegen en tegen verwachting in nog flink wat haarspeldbochten.

Onze route eindigt eigenlijk bij de Col de la Colombiere, maar omdat we er geen genoeg van kunnen krijgen schieten we nog even snel een bergweggetje in naar een bergpas van een kilometer of tien. We merken dat het daarna snel bergafwaarts gaat met de hoogte en mooie wegen en daarom besluiten we de route naar huis vast aan te zetten. Na een klein tukkie in de schaduw rijden we via de snelweg naar Dole Sud voor een hotel. Eindelijk een redelijk bed!

 Verzameltransport met defecte motoren

Die laatste reisdag is altijd een beetje confronterend, alsof er tegen je gezegd wordt ‘je vakantie is afgelopen’. We hebben een dikke 700 kilometer voor de boeg deze dag. Maarja, snelwegen vermijden is ook niet echt een optie, omdat we de volgende dag echt thuis moeten zijn. Met een afstandsbediening op mijn stuur voor mijn headset ontdekken we per ongeluk dat ik mijn muziek kan delen via onze headsets.

Met een relaxte playlist op rijden we verder. Onderweg komen we een hoop rijdende, maar ook een hoop niet meer rijdende motoren tegen die met verzameltransport teruggebracht worden naar Nederland. Ik gooi even de intercom aan en zeg “wat doen die van ons het toch weer goed hé?” Om 12:05 zijn we in Luxemburg en na flink wat file zijn we om 18:25 thuis. En die waterval? Die heb ik helaas niet meer kunnen vinden.

Nog even genieten? Lees dan deel één en twee:
Solo trip naar Zuid-Frankrijk – Deel 1 → en hier Solo trip naar Zuid-Frankrijk – Deel 2 →