De Pyreneeën. Machtig steken ze tot ruim 3.000 meter hoog de lucht in op de grens van Frankrijk en Spanje. Groene wouden en rotsen, stralend weer en mist. Een ruig terrein waar de haarspeldbochten er niet zo keurig bij liggen als in de Alpen. Op hun Ducati Monster 821 en Multistrada ontdekten Leonoor en Niels dit pure gebergte.

Het vorige deel gemist? Lees hier De machtige Pyreneeën – deel 3

Dag 10: VRIJDAG 23 JULI

🌤🌞🌧🌩 22-37° // COL DE PORT – RIPOLL // 284km – 6:20u rijtijd – Download route

De wekker gaat vroeg, want vandaag willen we de ergste warmte een beetje voor blijven. De route voor de laatste drie dagen hebben we gisteravond nog ingekort naar twee en behoorlijk omgegooid. Onze route door Andorra beperken we tot een aantal mooie wegen die we via bekenden als tip kregen. Het schijnt weinig bijzonders te zijn met een hoop taxfree shopping. We zullen het meemaken vandaag.

Ter voorbereiding op de hitte heb ik op de route een plekje gevonden aan de Spaanse N260 waar we makkelijk naar het water kunnen rijden. Vandaag trek ik een broek aan die ik wél uit krijg met de warmte. Rond half negen rijden we weg en niet veel later rijden we Col de Pailhères (2001m) op, waar we met verbazing blijven klimmen. Het asfalt ligt er fantastisch bij en aan de andere kant van de top wacht ons een haarspeldparadijs. Dat het daarnaast ‘slechts’ 27 graden is om negen uur ‘s ochtends is wel zo prettig. Deze pas hebben we als extraatje toegevoegd aan de route, dus we mogen hem ook weer terugrijden.

Een uurtje later komen de borden Andorra al tevoorschijn. De weg vanaf Ax-Les-Thermes is echt een verademing in vergelijking met sommige wegen van de afgelopen week. We rijden al rap een flink aantal procent omhoog en ik kijk even snel achter me. De bergen worden weer hoger en de wegen steeds kronkeliger. Dit is waar we intens van genieten en voor op reis gaan met de motor.

We zijn de grens over en het plaatsje El Pas de la Casa duikt op. Het doet eigenlijk heel gezellig aan! Overal zijn aparte motorparkeerplekken en de sfeer is knus, ondanks het gigantische winkelcentrum op de achtergrond. Wat Monaco voor de F1-coureurs is, is Andorra voor de MotoGP-coureurs: een belastingparadijs. Het grote verschil? Andorra heeft wat meer bergen en bochten.

We gooien onze tank vol voor 1,32 euro de liter en rijden door naar het hoogste permanente circuit ter wereld. Het Circuit Andorra ligt op 2400 meter en dat is gelijk te merken aan de sterk gezakte temperatuur. Ons hoor je niet klagen!

Een van de tips die we kregen is de Col D’Ordino (1980m) omhoog rijden. Vanuit het dal zie je de weg al vormen, maar eenmaal boven hebben wij een gigantische grijns in onze helmen. Wat een waanzinnige bochten! Het uitzichtpunt Roc Del Quer op de top mogen we niet overslaan en we zijn blij dat we zijn afgestapt. Ondanks dat het bloedheet is in motorkleding, is het de vierhonderd meter klauteren meer dan waard.

We lopen over een stalen plateau en kijken zo het dal van Montaup en Valira D’Orient in. Het beeld, een man die op een uitsteeksel van het plateau zit, moet zogenaamd uitnodigen om te ontspannen en te genieten van het uitzicht. Maar bij ons en anderen ontstaat spontaan hoogtevrees en we stappen weg van de rand. Snel door naar de volgende tip: Col de la Botella (2091m).

We verbazen ons over de mooie wegen tot nu toe, alles is in (bijna) nieuwstaat en overal positieve wegverkanting. Bovenop de Col de la Botella hebben we een weids uitzicht en kijken neer op skipistes. Klaar om de hitte weer op te zoeken, genieten we nog even van de koele afdaling. Bij de grenspost met Spanje kijken douaniers vragend naar mijn camera om mijn nek. Ik gok dat ze zich afvragen of ik die net aangeschaft heb. Maar we rijden zonder problemen, voor de twaalfde keer deze vakantie, de grens over.

We zoeken snel een supermarkt op en rijden als de bliksem door naar de pauzeplek aan het water, wat ongeveer een uur rijden van Andorra vandaan ligt. We komen daar aan en twijfelend kijk ik van Niels naar een keienpad rechts van mij. We gokken het erop en ik ga als eerste naar beneden. Ik voel mijn vering en bagage stuiteren, maar beneden kan ik de motor in de schaduw zetten. Niels volgt en we kunnen het laatste stukje naar de rivier lopen. Wat een welkome verfrissing met 37 graden, zwemmen in ijskoud bergwater.

Na anderhalf uur besluiten we verder te rijden, al kunnen we hier de hele dag zitten. We stappen met natte klets weer op en vervolgen onze weg over de N260. Tijdens de zoveelste drinkpauze boeken we ons hotel voor die avond, waarna we het laatste stuk van de route nogmaals omgooien.

Collada de Toses (1790m) en de uitlopers daarvan zijn een mooie afsluiter van de dag in plaats van de saaie rechte weg die ons eigenlijk te wachten stond. Terwijl we onszelf de ene na de andere bocht insmijten, hebben we het over hoe verrassend fijn deze dag was. Andorra heeft ons echt verbaasd in positieve zin, het zwemmen tussendoor was heerlijk en onverwacht hebben we hele mooie bergpassen gereden. Ondanks dat we ruim zes uur op de motor hebben gezeten en zo’n negen uur onderweg zijn geweest, hebben we het idee frisser aan te komen bij het hotel dan we vanochtend opstapten.

Dag 11: ZATERDAG 24 JULI

🌤🌞🌧🌩 27-38° // RIPOLL – ARGELÈS-SUR-MER // 206,4KM – 4:20u rijtijd – Download route

De bergen verdwijnen langzaam uit het zicht terwijl we een pittoresk Spaans dorpje doorkruisen. In mijn spiegel zie ik Niels op zijn pedalen staan, om even alles door te laten waaien. Als de toppen aan de horizon verdwijnen, hebben we daar altijd toch een beetje moeite mee.

Thuis is het maar plat en we weten dat het maanden gaat duren voor we weer in de bergen zitten. Nog even extra genieten dus. Vandaag hebben we een stranddagje voor de boeg, maar dan anders. Ter hoogte van Figueres gaan we richting de Middellandse Zeekust en in de heiige verte zien we nog net een stukje van de Pyreneeën. We verruilen de bergen voor boten. Dat we niet meer op hoogte zitten, merk ik gelijk aan de droogte en een fikse hooikoortsaanval. Even later stoppen we bij een tankstation voor schaduw, wat drankjes en een cetirizine pil.

De Spaanse Costa Brava is een aanrader voor motorrijders. De wegen zijn er fantastisch en je hebt talloze baaien en strandjes. Bij Port la Selva stoppen we even om van het uitzicht te genieten. Tegenover ons zien we de weg liggen waar we net gereden hebben. Het is bloedheet en onze watervoorraad gaat zo hard, dat we een aantal literflessen halen in de supermarkt om de hoek. Wij rijden in kevlar en doorwaaikleding, maar naast ons staat een motorrijder wel heel veel lagen aan te trekken. Spaans benauwd krijgen we het ervan, als we de balaclava ook nog over het hoofd getrokken zien worden.

We maken onze kleding nog eens nat en gaan verder. Het nieuws van de bosbranden in diverse landen had ons al bereikt, maar we rijden nu recht af op een stuk land wat op de heenweg nog knalgroen was. Triest kijken we naar de zwartgeblakerde grond, waar de huizen ernaast gelukkig gespaard zijn gebleven.

De laatste twee uur van de route zijn aangebroken en we weten wat ons te wachten staat. Deze weg is ons zo goed bevallen op onze eerste dag, dat we besloten hebben deze ook terug te rijden. Bij Portbou komen we het vervallen douanegebouw weer tegen, ditmaal zonder douaniers. Ik schiet wat foto’s en we rijden snel verder, het is namelijk echt veel te heet om lang stil te staan.

De N260 die hier begint heeft het beste asfalt van de hele reis, maar helaas wordt onze relaxte rit verstoord door enkele locals. Inhalen in krappe en onoverzichtelijke bochten en flink op je achterband komen plakken, we zijn er geen fan van. We laten ze allemaal voorbijgaan, zodat we daarna normaal verder kunnen.

Argelès-sur-Mer komt al dichterbij en we vinden het jammer dat de reis erop zit. Maar ergens zijn we ook wel blij dat die motorkleding straks ingewisseld wordt voor zwemkleding. Het is inmiddels opnieuw 38 graden. Niels zijn ouders staan te zwaaien en zijn blij ons weer te zien als we de parkeerplaats van het hotel op komen rijden. Dat is wederzijds! We hebben het allemaal heerlijk gehad. De motoren hebben het weer fantastisch gedaan en die staan nog na te tikken terwijl we onze tassen eraf tillen. Tijd voor een heerlijk koud biertje!

We pakken nog een échte stranddag en maken daarna alles klaar voor vertrek. De motoren gaan soepel de trailer op en de volgende ochtend rijden we weer richting het noorden. Eigenlijk zouden we het in twee dagen doen, maar al snel zijn we het erover eens dat we gewoon lekker doorrijden.

Na wat wegdek-ergernis in het Belgische Charleroi komen we thuis aan. Het is ver na middernacht en we kunnen niet wachten om in ons eigen bed te liggen. De motoren en alle spullen komen morgen wel. Met ruim 2800 kilometer aan mooie herinneringen en nieuwe indrukken erbij kijken we terug op een zeer geslaagd motoravontuur. Máár, we kunnen niet ontkennen dat we alweer bezig zijn met de volgende. De enige vraag die nog rest is: waar gaan we heen?