"Als je ons vorig jaar gevraagd had waar we in 2020 heen zouden gaan op motorvakantie, had ik je gezegd dat ik geen idee zou hebben." Leonoor pakte haar Ducati en ging op pad naar Zuid-Frankrijk. Zij neemt je mee met haar driedelige reisverhaal met schitterende foto's.

Als je ons vorig jaar gevraagd had waar we in 2020 heen zouden gaan op motorvakantie, had ik je gezegd dat ik geen idee zou hebben. “Ah joh, dat zien we tegen die tijd wel”. Ik ben sowieso niet heel erg van het ver vooruit plannen. Maar ja, wat doe je als “zien we tegen die tijd wel” opeens voor je neus staat en de hele wereld in rep en roer is om een virus?

De oorspronkelijke plannen om in de zomervakantie naar Noorwegen te gaan moesten we helaas laten varen.  Met zoveel heisa in de wereld, waar landen volledig op slot zitten en opeens kleurcodes kregen was er weinig keus over. Dus rond juni hadden we bedacht maar gewoon lekker thuis te blijven en in Nederland verschillende stukken te touren. Wel zou mijn schoonfamilie, als alles goed ging, eind augustus in Zuid-Frankrijk zitten voor twee weken. Uiteindelijk zijn ze toch vertrokken naar Perpignan. Dus zo begon ook mijn reis.

To-do: solotrip met de motor

Het plan was dat ik een paar dagen langs zou gaan in Perpignan om daarna solo verder te rijden. Mijn route naar het zuiden heb ik uitgestippeld met behulp van de TomTom MyDrive en verhalen via vrienden. Wetende dat ik de tijd had, heb ik de snelwegen zo veel mogelijk uit mijn route gehaald. Uiteindelijk kwam ik uit op een route van ruim 1500 kilometer, welke ik in drie dagen op mijn dooie gemak zou rijden. Begin dit jaar heb ik een to-do-list voor mijzelf gemaakt, waar onder andere ook een solotrip op de motor op stond. Die kan ik dan mooi gaan afvinken, dacht ik bij mezelf bij het plannen van de route. Ben ik in ieder geval nog even weggeweest met de motor.

Pas een week voor vertrek wist ik dat mijn trip verder zou gaan naar de Franse Alpen. Ik heb nog even getwijfeld of ik vanuit Perpignan door zou rijden naar de Dolomieten en via de Zwitserse Alpen terug naar huis zou gaan. Maar kostentechnisch wilde ik het dichter bij huis houden. Dus zodoende gezocht naar de Route Napoleon en de Route de Grandes Alpes. Die laatste sprak meer tot mijn verbeelding. Bergen hebben gewoon iets magisch en dat leek mij een leuke uitdaging in mijn eentje.

Later hebben we besloten dat mijn vriend na zijn vakantie mijn kant op zou komen rijden op de motor, zodat we mijn route door de Franse Alpen samen konden rijden. In de drie dagen dat ik van huis naar Perpignan ben gereden, heb ik onderweg nog zoveel aangepast, dat ik eigenlijk beter geen route had kunnen maken. Heel veel wegen lagen open of waren bezaaid met losse korrels asfalt.

“c’est chaud huh!”

Op een gegeven moment reed ik over eenzame landwegen met alleen maar droge geoogste velden naast me, waar geen winkel of tankstation te bekennen was. Jammer van de leuke bochtjes, maar toen heb ik toch maar de route omgegooid naar de grotere N- en D-wegen. Het was bloedheet (29 tot 40 graden) en ik was dolblij dat ik mijn doorwaai jack aan had, welke ik regelmatig in fonteintjes heb ondergedompeld.

Wanneer de dorpsbewoners me vragend aankeken heb ik maar gebruik gemaakt van mijn matige Frans en zei ik “c’est chaud huh!” waarna vaak een lach volgde (zowel van mijn als hun kant). De jas was echter na een halfuur rijden alweer droog, dus je kunt je voorstellen hoe vaak deze in het water heeft gelegen deze dagen.

Maar vorig jaar ging een hotel boeken zó makkelijk!

De eerste dagen gingen eigenlijk, op de hitte na, erg goed. Vaak genoeg stoppen, voldoende drinken en stoppen als ik er klaar mee was. De eerste dag was ik nog maar net onderweg, toen ik op de Nederlandse snelweg een volgepakte auto wilde inhalen met daarin een gezin van 5. De puberjongen op de achterbank was foto’s aan het maken van alles wat los en vast zat. Ik dacht nog bij mijzelf, zo zat ik vroeger ook met mijn Cybershot. Op het moment dat hij mij zag bewoog de lens in een soepele zwaai mijn kant op. Met dezelfde snelheid ben ik er even naast blijven rijden en heb ik mijn duimpje naar hem opgestoken en ik kreeg er eentje terug met een vette glimlach. Hopelijk heeft hij er een mooi shot aan overgehouden en blijft hij lekker fotograferen.

Op de route zelf heb ik die namiddag een slaapplek gevonden. Het moment dat ik mezelf betrapte op de gedachte er klaar mee te zijn reed ik langs een hotel met zwembad. Een halfuur later lag ik af te koelen. Mijn overnachting vinden ging zo makkelijk dat ik dacht ‘dat lukt mij morgen ook wel’, dus heb ik niets geboekt voor de volgende dag. Vorig jaar tijdens onze Alpen trip hebben we elke dag rond lunchtijd zó makkelijk een hotel kunnen boeken voor dezelfde avond, dat ik niet eens de moeite heb genomen ver van te voren iets te zoeken. Nou, dat was niet zo makkelijk als ik had gehoopt.

In een omtrek van ruim 100 kilometer van mijn eindbestemming kon ik de volgende dag tijdens de lunch al geen overnachting meer boeken. Tja, ik ben dus maar doorgereden en bij een aantal grotere plaatsnamen van de N-weg af gegaan om te vragen of ze echt geen plekje hadden voor één persoon. Na een aantal harde nee’s kwam ik in het pikkedonker aan bij een klein dorp genaamd Campagnac, waar de hoteleigenaresse even moest overleggen met haar man. Na een belletje achter de balie kon ze mij blij maken met een slaapplek bij hen thuis. Ze zag de opluchting op mijn gezicht, gelukkig! Al met al ben ik bijna drie uur bezig geweest met zoeken. Na een dag van bijna 13 uur op de motor, sliep ik gelijk toen mijn hoofd het kussen raakte.

Nu begint het vakantiegevoel wel echt te komen…

Elke ochtend werd ik standaard rond zeven uur wakker, wel makkelijk hoor zo’n interne wekker. Normaal gesproken vind ik het verschrikkelijk zo vroeg wakker te moeten zijn, maar nu zat ik vol energie omdat ik wist dat ik de hele dag mocht motorrijden. In de ochtend was het nog lekker fris en zelfs een beetje koud met een doorwaai jas aan. Het eerste uurtje heb ik dan ook gretig gebruik gemaakt van mijn handvatverwarming. Maar naarmate de middag in het zicht kwam was de jas alweer voor een eerste keer ondergedompeld in een fontein of watertje ergens.

Waar ik de eerste twee dagen vooral doorreed zonder al te veel bijzondere landschappen, is deze derde dag al specialer. Nu begint het vakantiegevoel wel echt te komen. Bij het viaduct van Millau ben ik van de route gegaan en kwam ik uit op een langgerekte kronkelweg welke zou leiden naar een soort parkeerplaats met panoramisch uitzicht over het viaduct. Nou, deze viel nogal tegen, maar de weg erheen was spectaculair!

Geen andere weggebruikers op twee motoren na én heerlijke bochten waar je met 80 kilometer per uur makkelijk in kon hangen. Wat wilt een motorrijder nog meer! Nadat ik onder het viaduct door ben gereden heb ik via talloze andere glooiende 80-wegen mijn weg vervolgd naar de eindbestemming in Perpignan. Een lekker koud speciaal biertje die avond sloeg in als een klein bommetje.

Benieuwd naar deel 2 van dit avontuur? Je leest het hier: Solo trip naar Zuid-Frankrijk – Deel 2