Deel één niet gelezen, deze vind je hier: Op een afgetrapte Guzzi van Santiago de Chile naar New York – Deel 1
Het plan voor Ecuador blijft hetzelfde. Lekker de kust blijven volgen. Maar op een dag na een lunch loopt het mis. “Ik rij al uren tussen de bananenplanten en de kust is in geen velden of wegen te bekennen. Shit, ik heb een verkeerde afslag genomen. Als ik een vrouw aanspreek, blijk ik midden in het land te zitten. Terwijl ze me uitlegt waar ik ben, wijst ze naar de motor. Hij lekt. Benzine druppelt op het motorblok. Paniek.”
“Het is hier bloedheet en mijn tank is poreus geworden. Stress! En dat in de middle of nowhere. Repareren zit er niet in. Ik moet hier weg, want hier is helemaal niets. Godzijdank begint het vijf minuten later keihard te regenen. Een echte tropische bui die voor mij voelt als een soort van goddelijke interventie. Ik ben dan misschien doorweekt, mijn motor vliegt in ieder geval niet in de fik.”
“Bij het eerste plaatsje waar ik uitkom, is een garage waar gewerkt wordt aan pick up trucks. Gelukkig, ze kunnen me helpen. Wat blijkt: door het hoge gehalte aan alcohol in de Ecuadoraanse benzine is een rubbertje in mijn tank gaan lekken. Een onderdeeltje van het instrument dat meet hoeveel benzine er nog in de tank zit. Het valt op te lossen, maar dan moeten ze dit onderdeel eruit laten en het gat dichtlassen. Prima. Ik kan weer verder.” Achteraf blijkt pas echt hoeveel geluk Max heeft. “Had ik de weg langs de kust gevolgd, dan was er nergens een plek geweest om het probleem op te lossen.”
Vanuit Ecuador gaat de reis door naar Colombia, de laatste etappe door Latijns-Amerika. “Via Cali en Medellín rij ik naar de hoofdstad Bogota. Colombia is fantastisch voor motorrijders. Je rijdt veel door jungleachtig gebied, waar bomen als een groene tunnel over de weg heen groeien. De wegen zijn er prima.”
Als je aan Colombia denkt, dan denk je al snel aan drugs en corruptie. “In Bogota moet mijn Guzzi op het vliegtuig, want de volgende stop is Miami. Best spannend. Ik had nooit kunnen vermoeden dat het zo zou lopen.
“Via een Facebookgroep word ik geattendeerd op ene Veronica. Zij werkt bij een transportbedrijf op het vliegveld. Met haar moet ik contact opnemen. Ik mail d’r en binnen een uur is alles geregeld. Ongelooflijk! Ik moet naar het transportbedrijf komen bij het vliegveld. Vervolgens is het uren wachten op een politieagent die mijn motor gaat controleren op drugs. In mijn tassen zitten enkele flesjes, onder andere met motorolie. Of ze open zijn geweest? Ik zeg maar snel ‘nee’. Misschien is het de magie van mijn afgetrapte Guzzi. Er worden verder geen vragen gesteld, de motor mag mee naar de USA.“
Via Florida, Georgia, Washington en Philadelphia gaat het naar boven, naar New York. Boeiend? Nou, niet echt. En het eten valt ook tegen. “Ik hou ontzettend van lekker eten, maar dat zit er hier niet in. In Amerika zijn de wegrestaurants in de eerste plaats hartstikke duur en ten tweede is het eten er niet te vreten. Zo zout, zo vet en zoveel suiker. Echt goor. Dat is in Zuid-Amerika wel even anders. Voor weinig krijg je daar zulk lekker eten, te gek!”
“Daarnaast is er heel veel voorgekookt. Om de paar honderd meter staat er weer een bord langs de snelweg. Hier kun je naar de wc, daar kun je eten en over exact een mijl kun je tanken. Het is niet spannend, het is niet boeiend, het is geen avontuur. Zeker niet na al die maanden in Latijns-Amerika. Daarnaast liggen de grote nationale parken van de VS vooral aan de westkant. Hier in het Oosten moet je beter je best doen om mooie plekjes te vinden.”
Na twee maanden toeren langs de oostkust komt New York in zicht. “Die laatste rit van Philadelphia naar the Big Apple is ongelofelijk saai. Alleen maar zesbaanswegen. Maar dan ligt daar ineens Manhattan met zijn wolkenkrabbers. Ik kies ervoor om door de Holland tunnel te rijden, wel zo toepasselijk. Ik voel me er nogal onzichtbaar, want de lichten van mijn Guzzi doen het al enkele maanden niet meer. Als ik in Manhattan voor een rotonde sta te wachten naast een busje met Amerikanen, vertel ik ze dat ik net uit Chili kom aanrijden. Die gasten moeten hebben gedacht dat ik gek ben.”
“Na een paar keer afslaan, ligt daar Times Square. De tranen stromen uit mijn ogen. Ik zit te janken in mijn helm. Krankzinnig, daar sta ik in hartje New York. Parkeren is op Times Square verboden, maar het is net alsof niemand me ziet. Twee agenten kijken een andere kant op, terwijl ik hier drie kwartier stilsta. En niemand spreekt me aan, terwijl ik tijdens de afgelopen zes maanden alleen maar met mensen heb gepraat.”
“Na zes keer te zijn gezakt voor mijn rijbewijs en ondanks twee linker handen sta ik hier met mijn afgetrapte Guzzi. Het is me gelukt. Dit voelt als een overwinning. Ik kan het gewoon, gaat er door me heen, terwijl mijn ouders komen aangerend over een zebrapad.”
Een wereldreis maken op je motor is tof. Maar Max had er nog een doel aan vastgeknoopt. Veertig bedrijven bezoeken die de wereld een stukje beter maken. “Van te voren heb ik daar niet over nagedacht, maar achteraf bleek die oude Guzzi van mij als een soort van magneet te werken. Onderweg heb ik allemaal bedrijven aangeschreven die iets bijzonders doen. Het verhaal van die motorfiets en motortocht zorgde er waarschijnlijk voor dat ik overal makkelijk binnenkwam. En dat heeft geweldige verhalen opgeleverd.”
“Overal in de wereld werken ondernemers die iets met hart en ziel doen voor de maatschappij. Zo kwam ik in de Peruaanse hoofdstad Lima bij een bedrijf dat was opgericht door een stel dat jonge meisjes uit de sloppenwijken een opleiding biedt tot web developer. Normaal zouden zij nooit aan het werk komen in de tech industrie. Nu worden ze opgeleid om te werken bij grote bedrijven als Facebook en Google. En die meiden, ongelofelijk. Ik sprak met eentje van 17 jaar die dagelijks 4 uur heen en 4 uur terug reist in een rammelende stadsbus tussen allemaal halvegaren. Alleen maar voor een betere toekomst.”
“Of de grootste restaurantketen in Colombia, Crepes & Waffles. Sinds hun start, 45 jaar geleden, nemen zij alleen maar vrouwen aan als werknemers. Want vrouwen zijn daar extra kwetsbaar. Tegelijkertijd koopt het bedrijf biologisch en bewust in bij lokale boeren en helpen zij die boeren met de juiste technieken. Tegelijkertijd krijgen de akkerbouwers een gegarandeerde opbrengst. Iedereen profiteert ervan mee.”
“Deze reis heeft me veel opgeleverd. Persoonlijk kom je erachter dat je heel veel kunt bereiken, veel meer dan je denkt. Daarnaast heeft het me een hoop gegeven. Er zijn zoveel mensen op een goede manier bezig met het oplossen van problemen die nu spelen in de wereld. In de media lees je veel over de ellende die er in de wereld speelt, maar ik hoop hiermee een positieve kant te belichten.”
Ben je geïnteresseerd in de hele trip en de verhalen die Max onderweg oppikte bij deze veertig bedrijven? Over de reis schreef hij het boek Tijd om te Schakelen, voor 32,99 euro – incl. verzending – te koop op Tijdomteschakelen.nl.
En, hoe gaat het met die oude Moto Guzzi? Nou, daarop kun je Max nog altijd tegenkomen, ergens in Amsterdam of omgeving. Want die rijdt nog altijd als een zonnetje.
Max, wat een geweldige ervaring en een lef. Petje af en jaloers, maar je hebt het maar ff gedaan.
Dank Jan, leuk om te horen! Was geweldig om te doen. Mocht je het leuk vinden: op http://www.tijdomteschakelen.nl staat nog clip met een interview bij Radio Eenvandaag. Groet, goed weekend, Max