Vijftig passen rijden in Italië – deel 1

De keuze voor hun bestemming was snel gemaakt: met hun twee nieuwe Ducati’s voor het eerst op reis? Naar Italië natuurlijk! Van de lieflijke en ruige kust, naar het veranderlijke binnenland en eindigen in de massieve bergen: Italië heeft eigenlijk alles wat een motorrijder wil zien en beleven.

Dit jaar hebben ze een lichtgewicht kampeeruitrusting mee en hopen ze die beleving te vergroten. De planning is grofweg drie weken, vijfduizend kilometer (exclusief heen- en terugreis) en vijftig passen. Eens zien hoeveel Leonoor en Niels zich dit jaar aan die planning houden, want onderweg wijzigt er wel eens iets.

Na een incidentje met een licht gebroken voet zijn we vier dagen later dan onze planning vertrokken. Na anderhalve dag rijden komen we aan bij de Italiaanse Camping ‘Piccolo Paradiso’, vlakbij de Colle del Nivolet. Dat is het beginpunt van onze route dit jaar en de camping doet zijn naam eer aan.

Het beekje kabbelt, de geur van ovenverse pizza’s verspreid zich over het veld en we worden omringd door de imposante bergen. We hebben ons alleen iets verkeken op de snel dalende temperatuur en klappertandend kruipen we die avond onze slaapzakken in na een ijskoud biertje. We giebelen als kleine kinderen, het is immers zo lang geleden dat we gekampeerd hebben!

Dag 1: zondag 14 augustus

🌥🌫⛈ 8-34° – 242,8 KM – 3:50 rijtijd

We klauteren enigszins ongemakkelijk, maar verbazingwekkend uitgerust de tent uit. Onze uitrusting bestaat slechts uit een tent, twee matjes, twee slaapzakken en twee opblaasbare kussentjes. Alles is lichtgewicht en klein van formaat en mochten we iets vergeten zijn, dan is ons plan dat onderweg te halen. Als we bijna ingepakt zijn en klaar om te vertrekken, komt de campingbazin naar ons toegerend. “Gaan jullie naar boven? Er is namelijk storm op komst, dus je kunt maar tot 09:00 uur de pas op!”.

Met nog 40 minuten te gaan, schieten we onze laarzen in en starten de motoren. Sorry buren, het is dan wel zondagochtend, maar deze willen we echt niet missen. Halverwege de pas zijn we net op tijd langs de slagboom, die net na ons omlaag gaat. Opgelucht dat we het hebben gehaald sjezen we de berg op, want om nou te zeggen dat we alle tijd hebben. Van bovenaf kijken we verwonderd naar beneden, we zijn nog nooit zó gefocust op het wegdek omhoog gereden. De weg ligt gedrapeerd tussen het ruige landschap, bijna alsof iemand zijn tube verf heeft uitgeknepen. Zo’n ontbijtje willen we elke ochtend wel!

Helaas is het de enige pas die we vandaag rijden, want de rest is gehuld in donderwolken. Er zijn weinig dingen die we overslaan, maar onweer in de bergen is er één van. We hebben hierdoor bijna 200 kilometer afgesneden en er bijna een reisdag vanaf gehaald. Na uren in de regen besluiten we een hotel te zoeken. De locatie lijkt een beetje achenebbisj, maar de lovende reviews kloppen: na onze Tiramisu gretig uitgelepeld te hebben lopen we voldaan naar de kamer. Onze duimen draaien voor morgen.

Dag 2: maandag 15 augustus

🌥☀️ 22-39° – 193,8 KM – 4:00 rijtijd

Onderweg ontwaken we pas echt door de felle zonnestralen in onze ogen. Wat een verschil met gisteren. De bochtige snelweg naar Genova is heerlijk en valt in de smaak bij elke motorrijder. Vandaag gaan we naar het beroemde Portofino! De weg erheen is spectaculair, maar als we net de haven binnen komen rijden wordt al snel duidelijk dat we lopend verder moeten.

Ik parkeer mijn motor voor €20 en besluit naar het kasteel te lopen voor een panoramisch uitzicht terwijl Niels kiest voor verkoeling in de Ligurische Zee. Na de eerste paar treden heb ik al spijt van mijn keuze om in 37 graden en motorkleding naar boven te lopen. Ik zet door en boven wordt mijn verwerpelijke conditie gelukkig beloond met het fraaie uitzicht op de haven. Ik wurm me door de toeristen naar beneden en kom volledig bezweet terug in de garage.

De eigenaar heeft blijkbaar medelijden met me en geeft €10 retour. Ik pik Niels op uit een klein baaitje en we rijden door naar Passo del Bracco, waar ondanks de hitte al het groen verkoelend werkt. We besluiten vandaag bijtijds te stoppen en vinden een hotel langs de weg, genaamd ‘Green Quiet’.

Dag 3: dinsdag 16 augustus

🌥☀️ 22-34° – 173,8 KM – 4:59 rijtijd

Na een niet zo stille, maar humoristische nacht met een soort Faulty Towers publiek in de kamer naast ons, happen we in onze gesuikerde croissants. Italianen en hun zoete ontbijt, bijna net zo zoet als de muren van ons hotel. We lachen er om en ontbijten onderweg nog wel een keer, want we kunnen er niet aan wennen.

De Cinque Terre is onverwachts dichtbij en super groen. Via een smalle weg rijd je boven langs alle kleine dorpen. Om daar goed bij te komen, moet je eigenlijk een eind lopen, maar met twee volgepakte motoren besluiten we om door te rijden. Snel naar de Passo del Vestito, waar je door vele tunnels in de rotsen na elke bocht een ander uitzicht hebt.

De voor ons willekeurige happen uit de berg zijn een raar gezicht, maar later komen we erachter dat ze hier marmer afgraven. Beneden in het dal halen we wat rantsoen, want vanavond gaan we weer lekker kamperen!

Dag 4: woensdag 17 augustus

🌥☀️ 20-37° – 230,3 KM – 4:32 rijtijd

De natuurcamping was fantastisch: ruime plekken en gemoedelijke sfeer. Het kleffe stelletje dat tegen middernacht hun tent twee meter naast die van ons besloot op te zetten was wat minder. Wederom een kort nachtje en aangezien we vroeg wakker liggen besluiten we onze biezen te pakken en vast naar Pisa te rijden. Onderweg spotten we de Ponte del Diavolo (duivelsbrug) en naarmate we de stad naderen, zien we de scheve toren dichterbij komen.

De navigatie stuurt ons een doolhof in van ieniemienie straatjes, maar het klopt wel. Ik heb namelijk vooraf uitgezocht tot waar wij mogen rijden met de motor. De politie kijkt niet op of om terwijl we parkeren op het overvolle plein. Iedereen is begripvol en geeft ons de tijd wat foto’s te maken. Een Brits stel vraagt of we een foto van hen willen maken; niet van de toren, maar met onze motoren! Hun zoon is namelijk groot Ducati fan. Een halfuur later rijden we de massa uit via het oude centrum.

Voor we er erg in hebben rijden we de waanzinnige bochten van de Strada Fioraie. Ze volgen elkaar in rap tempo op en we snappen wel dat deze weg geprezen wordt door motorrijders. In mijn ooghoek zie ik dat de lucht betrekt, het dondert in de verte. We pauzeren bij een verlaten pizzeria en hangen de tent te drogen. Die is in een mum van tijd droog en we besluiten op de bonnefooi maar een camping te gaan zoeken. Het Toscaanse landschap is prachtig met die dreigende lucht erboven.

Twee uur later en €25 ‘armer’ staan we op een terrassengedeelte van de camping, met op elk niveau een handje motorrijders. Reisverhalen worden uitgewisseld terwijl we ongemerkt lek geprikt worden. Het eerste item dat we zijn vergeten? Muggenspray. Gelukkig hebben onze buren een flesje over. Gesprayed en wel zitten we in het camping restaurant, waar onze maaltijd wordt geserveerd door een ietwat aangeschoten chef die helemaal alleen de toko runt.

Wijnflessen worden achter elkaar opengetrokken, zelf schiet ie ook wat glazen achterover en die van ons staan geen moment leeg. Met veel humor weet hij het volle terras te entertainen. Acteerwerk of niet, hij heeft een mooie fooi en wij hebben gegierd van het lachen. Nog één keer sprayen en daarna snel de tent in.