De keuze voor hun bestemming was snel gemaakt: met hun twee nieuwe Ducati’s voor het eerst op reis? Naar Italië natuurlijk! Van de lieflijke en ruige kust, naar het veranderlijke binnenland en eindigen in de massieve bergen: Italië heeft eigenlijk alles wat een motorrijder wil zien en beleven.

Dit jaar hebben ze een lichtgewicht kampeeruitrusting mee en hopen ze die beleving te vergroten. De planning is grofweg drie weken, vijfduizend kilometer (exclusief heen- en terugreis) en vijftig passen. Eens zien hoeveel Leonoor en Niels zich dit jaar aan die planning houden, want onderweg wijzigt er wel eens iets.

Deel één gemist? Deze vind je hier: Vijftig passen rijden in Italië – deel 1

Dag 5: donderdag 18 augustus

☀️🌥🌦⛈🌫 18-38° – ? KM – ? rijtijd

Een droge nacht, maar bij vertrek vallen dan toch de eerste spetters. ‘Als die zwarte lucht in de verte maar niet voor ons is’, mompel ik in de intercom. Dat is die wel. We rijden op een onverharde weg in Toscane als het losbarst. Geen tijd meer om regenkleding aan te trekken, we moeten nú weg uit de vallei met onweer recht boven ons hoofd. Tien minuten later staan we te schuilen onder het afdak van een kleuterschool.

Terwijl we staan te rillen kijken we naar de motoren die een enorme hoosbui staan te incasseren en we hopen maar dat ze blijven staan. Enige tijd later stappen we op en dan merken we pas hoe slecht het wegdek hier is, ze hebben er echt geen formaggio van gegeten. Het lijkt er even op dat we onze verdere hoogtepunten moeten overslaan, maar gelukkig breekt de zon krachtig door en kan ik mijn camera tevoorschijn halen. De klim naar de ronde cipres formatie San Quirico d’Orcia toont precies ons beeld van Toscane: eindeloze velden, lange cipreslanen en op bijna elke heuvel een plukje huizen.

Even verderop bereiken we ook de karakteristieke slingerweg bij Radicofani. Ondanks het wisselvallige weer zijn onze uitzichten vandaag echt heel bijzonder. Gedurende de dag hebben we contact gehouden met een van mijn beste vriendinnen, Christa, een pilote en motorrijdster die in Amelia woont. We besluiten bij haar te overnachten vanwege het opkomende noodweer en we eten samen iets voor de oudste stadspoort van Umbria. Later die avond zitten we eerste rang op haar balkon bij een uur durende lichtshow.

Dag 6: vrijdag 19 augustus

☀️🌥 23-35° – 396,5 KM – 5:45 rijtijd

Afscheid nemen valt zwaar en we spreken af elkaar snel weer te zien. We rijden Amelia net uit en we spotten de mooiste cipreslaan die we tot nu toe hebben gezien. Snel daarna rijden we door naar Rome. Het Colosseum willen we toch wel heel graag eens van dichtbij bekijken. Het is druk en warm, maar alles rijdt als een geoliede machine door.

We vinden een plekje om zonder alle toeristen te genieten van het imposante amfitheater en vullen ons vocht aan. We komen nog wel eens terug om de rest van de historie te bekijken. We tikken de route richting Amalfi vast aan. Het is vies benauwd, chaotisch op de weg en een slaapplek vinden blijkt lastiger dan gedacht. Dachten we een leuk hotel gezien te hebben bovenop een berg, is het vol als we aankomen. Zucht, de route was bijna onbegaanbaar en we wurmen ons terug over de net te krappe bochtjes.

Uiteindelijk vinden we een agricamping waar we op de enige beschikbare plek kunnen staan: het grasveldje van de speeltuin. Ach, het heeft eigenlijk wel zijn charme. We scoren een burger langs de weg en duiken er bijtijds in, we zijn ge-sloopt.

Dag 7: Zaterdag 20 augustus

☀️🌥 20-39° – 279,5 KM – 5:27 rijtijd

Amalfi, zaterdag en vakantietijd. Drie woorden die je eigenlijk liever niet combineert in één zin. We hebben weinig keus en duiken de drukte in. De dorpjes lijken te zijn gekopieerd vanaf een ansichtkaart en de ruige kliffen zijn adembenemend mooi. Hier rijd je, in tegenstelling tot Cinque Terre, echt door de dorpjes heen. We staan vaak even over het randje te gluren, want echt stoppen is er niet bij. Het is afgeladen met toeristen die per taxi en minibusjes vervoerd worden als sardientjes in blik.

Via Positano, Conca dei Marino, Amalfi en Salerno rijden we de ene na de andere opstopping in, maar we genieten van ons uitzicht. Het valt eigenlijk allemaal reuze mee met de chaos en drukte. Dit is het zuidelijkste punt wat we deze reis aantikken en eigenlijk zouden we via de A1 de eerste kilometers weer naar boven gaan rijden. De voorlopers van de bergen voor ons trekken echter onze aandacht en we gooien de route om. Via het dal knallen we met 100 kilometer per uur richting het gigantische Nationaal Park Abruzzo.

Het Barrea-meer komt in zicht en op Maps had ik al gespot dat hier wat campings zitten. We rijden de haarspeldbochten omhoog en vragen bij de eerste camping of ze plek hebben. Nog keuze zat op het tentenveld van Camping Wolf! Alles staat weer als een huis en we duiken de campingwinkel in voor een lokaal witbiertje en lopen daarna de 15% helling op voor een avondhap.

Dag 8: zondag 21 augustus

☀️🌥 14-35° – 291,5 KM – 5:42 rijtijd

Voor de verandering ontwaken we eens met een droge tent. Hoewel het vrij koud is, straalt de zon al krachtig. Dit is de eerste keer in Italië dat we een naturel croissant eten zónder dikke laag suiker. Bonuspunten voor Camping Wolf. We zijn een klein uurtje bezig voor we wegrijden. De eerste paar kilometers over de SR479 is een goed begin van de dag en wordt al snel beter.

Het groenblauwe water bij Villalago schittert ons tegemoet en de weg kronkelt door de gorges. Dat het zondag is merken we direct aan de hoeveelheid motoren die ons groot licht geven. Pas na een aantal gepasseerde motoren hebben we door dat dat de Italiaanse manier is van groeten. De nationale parken vloeien naadloos in elkaar over en we zijn nu aangekomen in Sirente-Velino. We weten vrij weinig over dit gebied, eigenlijk alleen dat er mooie bergpassen moeten zijn. De eerste pas die we rijden bevestigd dat en de wielrenners weten ook waar ze moeten zijn voor een stevige klim.

Terwijl we bij de tweede pas flink omhoogklimmen vragen we ons af hoe deze heet. De borden geven geen duidelijkheid en plots staan we op een kilometers breed plateau. We worden stil, van de rust die er heerst, maar ook door ons oneindige uitzicht. Pas later die middag komen we achter de naam: Campo Imperatore, gelegen in de Gran Sasso wat het hoogste bergmassief is in de Apennijnen.

Onze dag eindigt bij een oud ski-hotel. We zien uit ons raam opeens een soort rode gloed en als we naar buiten kijken zien we een van de mooiste zonsondergangen die we tot nu toe gezien hebben deze trip.

Dag 9: maandag 22 augustus

🌥 25-31° – 236,2 KM – 3:05 rijtijd

We waren van plan een rustdag in te lassen, maar vertrekken alsnog rond twee uur en rijden vast wat kilometers van de dag erop. Dat stuk is iets saaier, maar in Italië ontkom je er nou eenmaal niet aan om soms wat snelweg kilometers te maken. De plekken waar wij heen willen liggen ver uit elkaar, maar uiteindelijk is het een relaxte rit en komen we uitgerust aan bij ons hotel die avond.

Lees hier Vijftig passen rijden in Italië – deel 3.