De keuze voor hun bestemming was snel gemaakt: met hun twee nieuwe Ducati’s voor het eerst op reis? Naar Italië natuurlijk! Van de lieflijke en ruige kust, naar het veranderlijke binnenland en eindigen in de massieve bergen: Italië heeft eigenlijk alles wat een motorrijder wil zien en beleven.

Deel twee gemist? Deze vind je hier: Vijftig passen rijden in Italië – deel 2

Dit jaar hebben ze een lichtgewicht kampeeruitrusting mee en hopen ze die beleving te vergroten. De planning is grofweg drie weken, vijfduizend kilometer (exclusief heen- en terugreis) en vijftig passen. Eens zien hoeveel Leonoor en Niels zich dit jaar aan die planning houden, want onderweg wijzigt er wel eens iets.

Dag 10: dinsdag 23 augustus

🌥 15-27° – 387 KM – 5:35 rijtijd

Vandaag rijden we naar het heilige Bologna! Een van de eerste routes die ik maakte, was die van vandaag. Dit moest er zeker in komen. Na een klein uurtje snelweg duiken we snel de bergen weer in. Onderaan de Passo della Sambuca zit een groepje motorrijders aan hun ochtendbiertje, wat hartstikke normaal is hier. De bochten volgen elkaar in rap tempo op.

Ik klauter omhoog bij een haarspeld voor foto’s en Niels rijdt nog eens op en neer, zoals we wel vaker doen. De Sambuca loopt over in de Passo della Futa, een bekende pas voor motorrijders hier. Chalet Raticosa doemt op, hét bikerscafe in de Toscaans-Emiliaanse Apennijnen. Hier kan je simpelweg niet voorbijrijden zonder te stoppen.

De clubstickers op de deur, een parkeerplaats vol motoren en het horen opschakelen in de verte, hier zouden we de hele dag kunnen zitten. En hoewel dit fantastisch is, moet ons hoogtepunt nog komen. Onze laatste stop is namelijk het Ducati Museum, waar de rijke historie via een tijdlijn uitgelegd wordt.

Wanneer we anderhalf uur later weer naar buiten lopen, zien we twee mannen onze motoren aandachtig bestuderen. Als je zegt dat wij vandaag de Service Aftersales Manager en de R&D Vehicle Director van Ducati zelf zouden ontmoeten had ik je niet geloofd. Ze zijn nieuwsgierig naar met name mijn bevindingen van de DesertX en vragen ons naar onze tassen.

We nemen afscheid, maken nog wat foto’s voor het iconische Ducati logo en worden uiteindelijk door beveiliging van het terrein gestuurd. Het is bijna 18:30 en we zijn volledig de sluitingstijd vergeten. Om de hoek eten we wat terwijl we een hotel zoeken. Wát een dag!

Dag 11: woensdag 24 augustus

☀️🌥 18-30° – 311,6 KM – 5:50 rijtijd

Al rijdend zien we in de verte de Dolomieten langzaam tevoorschijn komen en via de intercom klinken wat blijde kreten. De super kleine Passo San Boldo staat bekend om de nog kleinere tunnels. Met twee minuten ben je er doorheen, wat mij betreft de definitie van ‘klein maar fijn’. Eigenlijk staan de iconische haarspeldbochten van Fardella Lavardet als volgende stop op onze planning, maar door aardverschuivingen in dit gebied is er veel afgesloten.

We rijden langs de overgebleven ravage van het recente natuurgeweld wat best indruk maakt. Na een korte lunchstop rijden we door, we zijn een beetje misselijk en verdenken het mierzoete ontbijt. Wanneer Tre Cime di Lavaredo in ons vizier komt voelen we ons echter allebei weer kiplekker. “Gaan we hier écht naar boven?!” zeg ik terwijl mijn ogen groter worden. Als het hier al zo mooi is, hoe indrukwekkend moet de top dan wel niet zijn.

Een kwartier later weten we het: puntige bergen en een adembenemend uitzicht. Volgens mij hebben we bijna een uur boven gestaan voordat we weer afdalen via Cortina D’ampezza. De vele bordjes camping wijzen ons de weg naar onze slaapplek en de eerste die we tegenkomen heeft nog één plek over. Snel zetten we alles op, trekken een trui aan, eten wat in het cafeetje en zien de zon wegzakken achter de bergen. Met slechts acht graden kruipen we de tent in.

Dag 12: donderdag 25 augustus

☀️🌥🌦🌫 14-24° – 137,8 KM – 4:28 rijtijd

Een rondje passen in de Dolomieten, daar droomt toch elke motorrijder van? Giau, Fedaia, Pordoi, Campolongo, Gardena, Sella en Costalunga. Vandaag hoeven we ons niet te vervelen. De verticale wanden steken krachtig uit boven de diep uitgesleten lieflijke dalen. Combineer dat met gloednieuw asfalt, weinig weggebruikers en een route met alleen maar bochten.

“Beter dan dit wordt het niet hé”, zeg ik wanneer ik een hartje in de wolken spot. Elke pas heeft zo zijn eigen charme en het voor ons mooiste plekje van de Fedaia is zichtbaar aangetast. Het water staat tientallen meters lager en de gletsjer is in omvang afgenomen. Een flink verschil met toen we hier in 2019 waren. Helaas kan de UNESCO Werelderfgoed status hier niks aan veranderen en enigszins beduusd rijden we verder, ons afvragend hoe dit er over tien jaar bij ligt. We moeten er van genieten nu het nog kan.

In de namiddag wordt het wel iets drukker, maar de wegen voelen alsnog leeg aan. Op tweeduizend meter hoogte draaien we de verse pasta op onze vorken terwijl we uitkijken op de prachtige Gardena pas. Hier zouden we uren kunnen blijven zitten, maar helaas spotten we in de verte pikzwarte bewolking. De laatste paar passen houden we het droog, maar zodra we ons hotel binnenstappen barst het los.

Dag 13: vrijdag 26 augustus

☀️🌥⛈  16-27° – 201,4 KM – 4:30 rijtijd

We sjorren de banden van onze tassen aan en ademen de frisse berglucht goed diep in. Oostenrijkse bergen liggen in het verschiet. We zijn net onderweg en de waanzinnige kleur van Lago di Carezza is niet te missen, maar dat is dan ook het enige waaraan we het herkennen. Op foto’s leek het gigantisch, maar ‘piccolo’ is de juiste omschrijving.

Met smekende ogen kijk ik de beveiliger aan die ons en anderen van de busbaan wegwuift. Het werkt en ik maak snel wat foto’s. De eerste hoogtemeters maken we vandaag op de prachtige Passo Pennes, waar we in gesprek raken met een Nederlandse vader en zoon. Deze en de daaropvolgende Jauffenpas verassen ons met al hun bochten en indrukwekkende natuur.

De derde en laatste pas van vandaag is de 2509 meter hoge Italiaans-Oostenrijkse Timmelsjoch. Alles wat we hebben gehoord over deze pas klopt: het is hier prachtig. Bovenop wacht mij een verrassing. Net als we de motoren parkeren, komt er namelijk een DesertX aanrijden. De eerste die we deze trip zijn tegengekomen. Wolfgang heeft de motor vier weken te leen via een Duitse lezerstest en we wisselen onze ervaringen uit.

Het is inmiddels half vier en onze buiken rommelen. Een verlate lunch bij het Rasthaus gaat er wel in! Via dezelfde kant rijden we weer naar beneden en de buien hangen dreigend boven ons hoofd. Het weer van gistermiddag herhaalt zich. Later die avond rennen we door de stortregen terug naar onze bungalow, nadat we onze pizza soldaat hebben gemaakt in het camping restaurant.

Lees hier Vijftig passen rijden in Italië – deel 4.