Vriendelijk knikken we

Het is vroeg als ik vertrek, wat de rust en ruimte in deze regio nog beter tot zijn recht laat komen. Vanaf het roerige en opgebroken Eindhoven ga je via Heeze, Valkenswaard en Bergeijk naar Luycksgestel. En zodra je dan die stad uit bent kom je alleen maar landerijen, maisvelden en kleine kronkelweggetjes tegen.

De mensen in de dorpen knikken vriendelijk naar mijn pruttelende passerende motor en ik geef hen een knik terug. Je stuit op wegen met alleen maar boerderijen en ineens sta je op wegen met aan de ene zijde de groene weilanden en de bossen aan je andere. De sprinklerinstallaties sproeien gretig over de aardappelvelden en voor je het weet sta je weer tussen de maisvelden.

Je kop boven ’t maaiveld uitsteken

Ik maak me zo groot als ik kan, maar helaas komt die 1.67m niet ver boven dat maisveld uit. Gelukkig pas ik het spreekwoord op andere vlakken toe. Het ene na het andere veld volgt en lijken steeds hoger uit te steken. Terwijl ik verder rijd stuit ik op een brink, waarvan ik dacht dat die alleen noordelijker voorkwamen.

Maar hier kennen ze ze ook, met Jeu de Boules baan en al! De weg via de dorpen kronkelt rustig verder en voor ik het door heb sta ik op een zanderige ondergrond. De grens met België is nabij, toeval?

Standje enduro en maar gaan?

Hoewel het prima begaanbaar is voor elk type motor, zet ik voor de gein mijn enduro stand aan en trek ik staand op de pedalen een spoor en grote stofwolk achter me. Dit stuk is ongeveer een kilometer lang, maar zie je toch liever het asfalt onder je wielen voorbijschieten, dan raad ik aan om eventjes om te rijden.

Aan het eind van de weg kom je gelijk uit bij Herberg in het Wilde Zwijn en zie je aan de wirwar van verkeersborden dat je op de grens staat. De weg vervolgt naar links en aldaar stuit je tegen Gasthof de Beiaard in Postel, een unieke plek binnen de abdijmuren om iets te eten.

Een groot fietspad

Uitgegeten of nog niet hongerig? De komende kilometers tot aan Reusel zie je enorm hoge bossen en kleurrijke velden links en rechts. Geniet van het perfecte asfalt, maar pas op voor overstekend wild. Via een soort vergroot fietspad glip je tussen de laatste stukken bos door en kom je even later weer op de N-weg. De kleine bochten worden afgewisseld met rechte stukken waar je geweldig door rijdt.

De welbekende ophaalbruggetjes met wegen aan beide kanten van het water passeren. Het wordt kiezen tussen geasfalteerd en onverhard. Na even twijfelen kies ik toch voor het samengekleefd mengsel van steenslag, zand en vulstof en ik zie de zoveelste kerktoren uit mijn zicht verdwijnen.

Da’s een imposante toren!

Ik begin al aardig trek te krijgen en gelukkig hoef ik niet te zwoegen in de warmte, de vele bomenlanen geven veel schaduw en het briesje maakt het zeer aangenaam. Tussen en in de dorpen kan je bij vele boeren fruit uit een automaat trekken. Tip van Flip; de frambozen smaken hier heerlijk!

Mijn voorgerecht is op en even later strijk ik in Sint-Michielsgestel neer in de zon op het terras van Brasserie Thuys. Tijd voor het hoofdgerecht met een imposante toren naast mij van 33 meter. De club sandwich is een enorme kluit en de zon begint aardig te branden na een halfuurtje. Wanneer je geen zin hebt om op het terras neer te strijken kan je altijd nog een vissie happen bij de buren.

Ik kom hier nooit meer weg

Het is heerlijk afkoelen tussen de bomen terwijl ik mijn motor de ene na de andere bocht in smijt. Wát een rust hier. Op de eenbaanswegen rijden trekkers elkaar tegemoet, waarbij hun enorme banden aan beide kanten door de berm rollen. Mijn vizier sla ik snel dicht voor het stof de binnenkant van mijn helm kan bereiken.

De splitsingen met geasfalteerde en onverharde wegen komen steeds vaker voorbij en ik moet mij inhouden niet elk zandpad in te slaan. Anders kom ik hier nooit meer weg.

Nog even genieten…

Het laatste stukkie naar Eindhoven is landelijk, kronkelig en bosrijk. Nog even genieten voordat ik weer naar huis rijd naar het noorden en de drukte in ga. De weilanden zijn groen, de wind waait zachtjes door de toppen van het gele graanveld en terwijl ik even pauzeer voor een slok water, zit er plots een vriendelijke bruine labrador naast me. Smekend om geaaid te worden kijken de geelgroene ogen mij aan.Na een kleine knuffel start ik de motor en loopt ie tevreden terug naar zijn erf.

Dat hoef je in de randstad niet te proberen. Eindhoven is chaotisch vergeleken met het platteland en bij Strijp-S strijk ik nogmaals neer op het terras. Ditmaal omgeven door de stad, hoge flatgebouwen en vele mensen. Het industriële staat haaks op de groene velden. En ook dat heeft zijn charme.

Gemakkelijk uitstapjes te maken naar:
– Eindhoven
– Tilburg
– Den Bosch
– België

Lekker eten bij:
– Brasserie Thuys: https://brasseriethuys.nl/
– Gasthof de Beiaard: https://www.gasthofdebeiaard.be/
– Ketelhuis: https://www.ketelhuis.com/
– In elk dorp is wel een makkelijke hap te vinden