De hoge kerktoren van Deventer verschijnt al in mijn vizier en dan is het ook tijd om de snelweg achter me te laten. Met een paar fijne snelle bochten rij ik een kleine wijk in met een mooi uitzicht op Deventer en de IJssel om de route te starten. Welkom in Overijssel!

Hanzestad Deventer

Deventer is een Hanzestad en vooral bekend om zijn gezellige kleine straatjes, terrassen en jaarlijkse Dickens Festijn. Rij het centrum in en loop er eens een rondje; dit is zeker een aanrader voor we deze stad achter ons laten en de groene omgeving in gaan! Ik ben er al vele keren geweest, dus laat ik dit vandaag voor wat het is en stap op de motor om via de ringweg om het centrum via een rustige achterdeur Deventer te verlaten en de drukke wegen te verruilen voor rustige wegen.

Verkijk je trouwens niet op al het asfalt op deze route; er zitten ook een aantal onverharde delen tussen! Met gemak voor alle motoren te doen, al vergt het voor een een supersport wel wat stuurmanskunsten. Zelfs na weken van droogte zal je geen mul zand vinden. Echte beginners zullen het misschien wat eng vinden, maar zolang je geen vreemde bewegingen maakt en enkel je achterrem gebruikt, zal er niets geks gebeuren.

De rustige Sallandse Heuvelrug

Waar Overijssel voornamelijk gevuld is met landerijen, blijft het rijden in een bos nog altijd leuker. Dus na een bochtige route langs de grens van Overijssel en Gelderland gaat het stuur bij het oostelijk gelegen Gelselaar weer links omkeer om de borden Holten op te zoeken. Hier ligt namelijk de mooie Sallandse Heuvelrug met een prachtige doorgaande weg. Neem hier eens een kijkje bij het infocentrum of lunch eens bij het naastgelegen restaurant. Ik kies voor de goedkope variant: ik haal wat broodjes en beleg bij de lokale supermarkt in Holten en gun mijzelf een lunch met uitzicht over de heide op deze schitterende heuvelrug.

Mocht je geïnteresseerd zijn in sterrenkunde dan is het leuk om aan de noordkant bij Nijverdal te stoppen bij de aanwezige sterrenwacht, of voor meer informatie over het natuurgebied.

Spelen met zon en schaduw

Na het achterlaten van de Sallandse Heuvelrug vervolg ik mijn weg tussen de weilanden, kleine dorpjes en tussen sproeiers op het land. Af en toe een straal water over mijn lichaam kan geen kwaad; de wolken van vanmorgen zijn allang weer weggedreven en de temperatuur is op dit moment al tot ruim boven de 25 graden gestegen. Dit in combinatie met de lage snelheid is er van rijwind niet echt te spreken, en dat is te merken aan de vochtigheid in mijn pak. Tijd dus om de bossen weer in te duiken en de route te vervolgen naar het kleine Lemele, met de nabijgelegen Lemelerberg. Waarom ze het een berg noemen is mij niet geheel duidelijk – met 78 meter hoog kun je het meer een veredelde heuvel noemen – maar een gegeven paard moet je niet in de bek kijken, dus ik geniet ervan. Tijd voor weer een kleine tussenstop in het bos, even lekker uit de brandende zon en genieten van de rust. Over rust gesproken: heel veel motoren ben ik trouwens niet tegengekomen vandaag. Nu zal dat ook komen doordat het een doordeweekse dag is, maar toch valt het op dat er zo weinig gemotoriseerde tweewielers zijn. Zouden ze lekker koel thuis zitten, of rijden ze in de omgeving van de Veluwe?

Het einde van de route is nu wel in zicht. De Hanzestad Zwolle staat op de borden en de laatste rustige bochten worden verruild door drukte van de stad. Echt een leuke plek met een mooi uitzicht om even te stoppen, kan ik niet vinden. En het centrum in rijden werkt ook niet echt vanwege de vele eenrichtingsverkeerstraten, die afgeladen zijn met mensen. Zouden hier alle motorrijders zitten? Zonder motoren dan in ieder geval en met korte broek op het terras.

Met dat idee in mijn achterhoofd stap ik weer op de motor en kies ik voor Thuis op de navigatie. Saai maar snel via de snelweg. Maar als ik voorbij de Veluwe rijd, kan ik het toch niet laten. Bij Nunspeet druk ik mijn rechter knipperlicht aan, verlaat ik de snelweg en trakteer ik mijzelf nog even op een aantal bochten en meer heuvels op de Veluwe en de Posbank. Uitkijkend naar mederijders, maar ook hier vind ik ze niet. “Die zitten gewoon thuis in hun korte broek!”, zeg ik in gedachten tegen mezelf. Dan verlaat ik de Posbank om de snelweg weer op te zoeken.