Login voor premium content
Heel Europa is hij doorgereden op de motor, maar van een tochtje door Twente geniet hij evenveel. TV-presentator Rick Nieman is een liefhebber. “Als ik ga toeren, rij ik hooguit een paar honderd kilometer op een dag. Dat combineer ik met iets wat ik interessant vind. Een bezoek aan een oud stadje, een museum of een kerkje. Ik probeer de plaatsen te beleven waar ik kom.”
Zijn telefoon blijft in zijn zak en de navigatie, die hoeft bij Nieman echt niet altijd aan. Geef hem een Michelinkaart, enkele plekken op de route en hij stippelt samen met zijn vrouw Sacha de Boer een route uit. Geen grote wegen, maar het liefst alleen maar slingerweggetjes. Sacha navigeert achterop, via een tikje op de schouder. En ziet dat weggetje aan de linkerkant er mooi uit? Dan pakken zij die gewoon.
“Wat ik wel doe is mij voorbereiden op de plaatsen die ik bezoek. Zodat ik weet wat ik wil zien. De afgelopen jaren heb ik in Nederland op die manier bijvoorbeeld Hasselt, Deventer, Zwolle en Kampen ontdekt. Ik wist niet dat dit zulke mooie Hanzesteden waren. Dat is toch geweldig? En ondertussen heb ik ook nog iets geleerd.”
Kostuum en motorpak
Rick Nieman was jarenlang dagelijks op tv als presentator van het RTL Nieuws. Daarnaast presenteerde hij verschillende actualiteitenprogramma’s. Tegenwoordig is hij het gezicht van het tv-programma WNL Op Zondag. Maar zijn nette kostuum verruilt hij met liefde voor een leren motorpak en het zitje van zijn Moto Guzzi California uit 2003 zit net zo lekker als de stoel van waaruit hij op zondagochtend presenteert.
Als motorrijder kun je de 55-jarige Nieman bovendien kennen van zijn boek Altijd Viareggio. Daarin gaat hij voor het zoveelste jaar met zijn vrienden op motorreis. Mannen worden weer jongens, als ze een weekje met elkaar op pad zijn.
“Misschien heb ik het imago niet van een motorrijder, als man in pak. Maar ik was altijd een heel fanatieke motorrijder. Veel rijden met vrienden, alleen of met Sacha achterop. Zij houdt daarvan. Laatst zei ik tegen haar dat dit waarschijnlijk mijn laatste motor is. Maar Sacha vindt dat onzin. ‘Je bent nog hartstikke jong. Doe niet zo gek’, zei ze. Nou ja, als ik in een zo’n typisch motorrestaurantje kom, dan ben ik inderdaad ook vaak nog een van de jongeren. Dus in de toekomst zou er zo maar nog eens een nieuwe motorfiets kunnen komen. Ik wil nog wel eens elektrisch rijden. Niet hoeven schakelen, alleen gas geven en remmen, dat lijkt me geweldig!”
Liefde voor Moto Guzzi
Maar vooralsnog gaat zijn California niet de deur uit. Hij staat er glimmend bij, het chroom blinkt. “Toen ik hem voor de eerste keer zag, toen was ik direct verkocht. Moto Guzzi is een geweldig merk met heel veel geschiedenis. Bovendien rijdt deze machine geweldig.” In de jaren zeventig mag het merk motoren leveren aan de Amerikaanse politie. In de aanbesteding wint Guzzi het van Harley Davidson. “Zij hebben destijds een toermotor gebouwd die grote zware radio’s kon dragen, dankzij zijn grote tank een groot bereik heeft en mooie brede treeplanken bezit. De California. In de vijftig jaar daarna is er weinig aan veranderd. Je kunt er sportief op rijden en lekker mee toeren.
Lees ook: Onvoorwaardelijke liefde voor de Moto Guzzi.
En dat is precies wat Nieman er graag mee doet. Dichtbij zijn vakantiehuis bij Ommen, of iets verder weg. “Bij ons in de buurt is een boerderijwinkel waar ze vlees van Japanse Wagyu runderen verkopen. Daar ben ik gek op. Ik stap daarvoor graag op mijn motor om er met een leuke route naartoe te rijden. Met zo’n man op de boerderij raak je direct aan de praat. Over de motor, over zijn koeien. Voor je het weet sta je samen in de stal te kijken. Als je hiervoor de tijd neemt, kom je op zoveel mooie plekken.
Iets verder weg, in het Duitse Osnabrück, ontdekte hij een bijzonder lokaal museum. “Daar hing werk van de joodse schilder Felix Nussbaum. Die man heeft buitengewone dingen gemaakt, totdat ze hem in de oorlog oppakten en vermoorden.”
“Zo ben ik ook op de motor gestapt naar Noord-Frankrijk. Ik wilde de plekken bezoeken van de geallieerde opmars. In een paar dagen kun je dat doen. Ik kwam in plaatsen als Deauville en Arromanches. Onderweg heb ik de stranden van de invasie gezien, musea bekeken en ben ik op die enorme begraafplaatsen geweest.”
Zijn neus achterna
Maar Nieman houdt er ook van om gewoon zijn neus achterna te reizen. “Je kunt zo ergens stoppen en kijken wat je tegenkomt. Is een plek heel toeristisch? Ga dan eens drie straten verderop kijken, waar de toeristen niet komen. Daar is het waarschijnlijk ook prachtig. Sta open voor verrassingen. Eet in een lokaal restaurantje langs de weg en kies voor een plaatselijk hotelletje. Dat zijn vaak de mooiste ervaringen.”
De grootste verrassing die Nieman zelf meemaakte, was met zijn motorvrienden in Italië. “We raakten aan de praat met een Italiaan die we al vaker hadden ontmoet. Hij vertelde over Palio, de jaarlijkse paardenraces in zijn woonplaats Siena en nodigde ons uit. Wij hadden hier nog nooit van gehoord en gingen mee. Wat een evenement was dat! Uiteindelijk won zijn wijk ook nog eens, voor het eerst in veertig jaar tijd. We hebben tot diep in de nacht feestgevierd.”
Ontdekkingsmachine
Palio, een D-Day strand of een pub langs een smal weggetje aan de Engelse zuidoostkust. Die keurige presentator heeft ze allemaal ontdekt op een Guzzi. “De motor is voor mij een ontdekkingsmachine. Rijden door de Achterhoek, Eifel, Pfalz of de Ardennen, over de bergpassen in de Alpen of langs onbekende steden in Polen en Tsjechië, met gemiddeld een kilometer of zestig per uur. Prachtig! Tussendoor een kop koffie en een uitsmijter. Een biertje natijd en daarna nog een. Dat is voor mij het motorleven.”
In 2015 het boek ‘Altijd Viareggio’ gekocht en laten signeren door Rick, sindsdien is het boek één van mijn trouwste reismaatjes. Iedereen die in zijn jeugd elk jaar met min of meer dezelfde vriendengroep vakantie heeft gevierd, herkent een hoop van de typische ‘mannen dingen’ die vriendschappen alleen maar hechter maken. En ja, ik rij ook een Moto Guzzi.
Ik kan nergens meer een kopietje vinden van Rick e Sacha in (zuid) Amerika op en dikke Indian. Vond het een zeer inspirerend verhaal, waardoor ik zelf ook weer ben gaan motorrijden. Heb nog eens geprobeerd om contact te zoeken met zo’n tv boer maar geen reactie.