Mijn motor en ik - Ilse van Oostenbrugge

Motorrijders.nl is er niet alleen voor, maar ook dóór motorrijders. We delen een passie en daarom ook jouw passie! Wij nemen je mee in het verhaal van Ilse van Oostenbrugge en haar passie voor motorrijden.

Naam:: Ilse van Oostenbrugge
Leeftijd:: 23
Woonplaats:: Zijderveld
Beroep:: Ergotherapeut
Huidige motor:: Suzuki GS500E (1996)

Hoe lang rijd je motor en wat was de aanleiding?

“Nu iets meer dan drie jaar. Mijn vader reed altijd al en ik zat graag achterop. Ik vertelde hem rond mijn 20ste dat ik ooit motor zou gaan rijden. Aangezien het behalen van het motorrijbewijs steeds moeilijker/duurder gemaakt wordt, moedigde mijn vader me aan om het op korte termijn te gaan halen. Dat trok me over de streep, ik ging ervoor! Ik vertelde het trots aan mijn moeder en die reageerde: “Echt?! Wat gaaf! Ik twijfelde, maar nu ga ik ook!”. Tot slot zei m’n broer: “Ik wilde wachten tot ik 21 was (i.v.m. A2/A1 categorieën), maar nu kan ik niet achterblijven!”. En zo gingen we met z’n drieën tegelijk lessen. Hoe gaaf?! Het zit in de genen gok ik, haha. Ondertussen al vele gave kilometers gemaakt door ons prachtige land, maar ook de Vulkaan Eiffel in Duitsland. Heeeerlijk. Nu mijn vriend nog zo ver krijgen… Dat komt vast goed.”

Hoe is het om van motorrijlessen een gezinsactiviteit te maken?

“Zeker aan het begin toen we toch allemaal bijzondere verrichtingen moesten doen en alles nog draaide om controle van de motor. Eenmaal het wegdek op leste we minder vaak samen. We zijn niet tegelijk geslaagd, de een had net wat meer lessen nodig dan de ander. Het was wel echt heel tof om tegelijk te lessen. Hier en daar tips en adviezen van de anderen is erg fijn! En af en toe spuien over onze instructeur haha… We merkte dat hij niet goed meer uit elkaar kon houden welke Oostenbrugge hij nou al wat had verteld/aangeleerd. Zeker nu we allemaal een motor rijden, is het geweldig om met het hele gezin eropuit te gaan.”

Past dat nou qua motoren nog wel allemaal in huize Oostenbrugge?

“Mijn vader had uiteraard al een motor staan, die stond in de schuur wat maar net paste. Mijn moeder kocht er een nog voor ze afgereden had, die moest vervolgens onder de afkapping in de tuin slapen. Daarna kwam ik Harry op het spoor, die ging naast het blauwe monster van mijn moeder onder de afkap. Vervolgens werd het wel echt heel onhandig als we daar een keer met de houtkachel aan een spelletje wilde spelen en dachten we oké dit moet anders… tegenwoordig huren we een ruimte wat vroeger een koelcel was van een transportbedrijf. 5 min lopen vanaf huis, zeeën van ruimte. Daar staan nu 4 motoren, een werkbank alles erop en eraan! Zomers blijft het koel en ‘s winters droog. Ideaal voor de motoren.”

Wat is het dat je zo aantrekt in motorrijden?

“De vrijheid, de snelheid en power tussen je benen, één zijn met een machine die je door en door kent. Lekker zwieren over dijkjes, landwegen en door mooie natuurrijke gebieden. Het is ook het sociale aspect: kletsen via de communicatieset over wat voor prachtige huizen je ziet, over die gekke fietser, het mooie weer, die asociale automobilist die dacht sneller te zijn dan jij bij het optrekken, een terrasje pakken. Het hele plaatje!”

Hoeveel rijd je per jaar?

“In de zonnige tijden van het jaar rijd ik graag naar mijn werk, dat is zo’n 34 km enkele rit over de snelweg. Waarbij het regelmatig voorkomt dat mijn broer en/of ouders rond het einde van de werkdag richting mijn werkplek komen en we dan via een toeristische route naar huis rijden. Verder minstens 1 weekendje weg naar de Vulkaan Eifel of een ander gebied. Hier gaan we uiteraard op de motor heen (binnendoor) en dan nog drie dagen op locatie rijden, zo’n 1.200 kilometer. Daarnaast wordt er regelmatig thuis geroepen: “stukkie rijden?” En doen we dan zo een rit van minstens 100 km.”

Waarom juist deze motor?

“Het was mijn eerste en ik wist er nog maar weinig van. Het prijskaartje paste bij mijn budget, de kleurstelling vond ik stoer en ik ben gek op een retrotintje. De vormen, de witte velgen en ouderwetse koplamp zijn daar voorbeelden van. Het is een mooi compact modelletje wat goed bij mijn verhoudingen past, ben tenslotte niet mega lang. Hij, Harry is z’n bijnaam, is heerlijk wendbaar, trekt lekker weg en past gewoon geweldig bij mij. Achteraf heb ik zo’n mazzel gehad! Ik zou Harry voor geen goud hebben willen missen.”

Vanwaar die bijnaam?

“Harry… dat begon als een grapje. Gewoon zo van: ‘wordt er nog gereden of blijft Harry in de stalling vandaag?’ Het is blijven hangen. Het is een oude motor, wat oudere looks ook, Harry is een oude naam. En het bekt ook lekker, haha!”

Wat zou de volgende motor zijn die je koopt, mocht je uitgekeken raken op Harry?

“Phoe, er zijn zooooveel mooie motoren. Waar ik echt van smelt is een Yamaha XSR 900. Ben ook wel gek van een Kawasaki Versys, die heeft mijn broer nu. Voorlopig rijdt Harry nog zo lekker dat ik er niet eens aan denk om een nieuwe aan te schaffen. Ik ben de derde eigenaar en heb zo’n mazzel met dat ding. Rijdt als een zonnetje. En het is ook wel een beetje sentimentele waarde zo’n eerste eigen motor!”

Hoe kijk je als ergotherapeut eigenlijk tegen motorrijden aan? Of is je werk juist iets waar je niet teveel over wil nadenken als je gaat motorrijden?

“Soms zie ik patiënten voorbijkomen die last hebben van – of zelfs een zenuwbeknelling hebben ín – hun polsen door het motorrijden. De houding op een motor is niet altijd even goed inderdaad. Maar ik focus me als ergotherapeut dan vooral op alle andere vragen. Motorrijden moet gewoon lekker motorrijden blijven. Hoofd leeg, lekker rijden, geen aandacht voor ergonomie. Als we alles perfect moeten doen qua houding en dergelijke, worden we gek van onszelf!”