Motorrijders.nl is er niet alleen voor, maar ook dóór motorrijders. We delen een passie en daarom ook jouw passie! Wij nemen je mee in het verhaal van Wils van Soldt en zijn passie voor motorrijden.

Naam:

Wils van Soldt

Leeftijd:

75

Woonplaats:

Doetinchem

Beroep:

Pensionado

Huidige motor:

BMW R 1200 RT LC (2014)

Hoe lang rijd je motor en wat was de aanleiding?

“Zesenvijftig jaar. De tijd vliegt als ik zo terugkijk. Het motorvirus houdt al flink wat jaren huis, daar is zelfs geen kruid tegen opgewassen. Een antivirus moet nog worden ontwikkeld. Het begon in de jaren 50 van de vorige eeuw met het bezoeken van het jaarlijkse politiefeest in het Haagse Zuiderpark waar ik vlakbij woonde. Tijdens dit festijn werden op de speelweide in het park diverse politieactiviteiten getoond. Een hoogtepunt voor mij waren wel de demonstraties met de politiemotoren, BMW’s van 500 cc, al of niet uitgerust met een zijspan. Kundig werd er gedemonstreerd hoeveel politieagenten op een motor konden meerijden en hoeveel er op een zijspancombinatie konden meeliften.

Het motorvirus werd verder aangewakkerd door een buurman die een BMW 500 cc bezat. Wekelijks werd de fiets schoongemaakt met een bokkenpoot en benzine. Dat kon toen nog in die tijd zo langs het trottoir. Ik vond het leuk om hem daarbij te helpen en ondertussen lekker kletsen over de prestaties van die sjees. Als dank voor de bewezen dienst nam de buurman mij mee voor een ritje achterop naar Scheveningen. Dat was smullen als er gas werd gegeven of lekker schuinhangend een bocht werd genomen. Op mijn veertiende begon ik al met sparen zodat ik op mijn 16e mijn eerste bromfiets kon aanschaffen. Dat werd een DKW Hummel met een schommelarm aan de voorvork. Met deze brommer veel ervaring op gedaan met onderhouden en sleutelen. Na enige tijd heb ik deze vervangen door een Zündapp Super Combinette.”

Hoe verliep de overstap van brommer naar motor?

“In de bromfietsperiode werd duidelijk dat er meer cc’s nodig waren om meer van de wereld te zien. In die tijd met auto’s wassen, portieken schrobben en het uitvoeren van allerhande klusjes flink gespaard voor de eerste motor. Ik was 19 en kon een mooie, tweedehands Honda Dream 305 cc twin kopen van een particulier. Een zwarte. Het examen in 1966 stelde niet veel voor. De examinator die in een auto achter me aanreed, werd menig maal verloren zodat moest worden gestopt en gewacht op de hereniging. De bijzondere verrichtingen bestonden uit het op de middenbok plaatsen van de motor. Dat is tegenwoordig wel anders en uiteraard beter. Het rijbewijs werd gelukkig in één keer behaald.”

Je ging de wereld in! Hoe ging die eerste reis?

“Als motorrijder ben je natuurlijk lid van de KNMV, die toen nog op de Bezuidenhoutseweg in Den Haag resideerde. Bij de KNMV kon je toen (papieren) routebeschrijvingen verkrijgen voor motorreizen. Afhankelijk van de grootte van de reis, kon je een medaille verdienen als klein- of groottoerist. Daarnaast voorzag deze vereniging ook nog eens in een reis- en kredietbrief voor motorrijders. Pech was ook gedekt, je kwam dus in ieder geval thuis met je motor. De reis ging naar het voormalige Joegoslavië, een mooi land en betaalbaar voor jongelui die er een motorhobby op na hielden. Vergezeld door een motorvriend, die een oude BSA 600 cc ééncilinder had, werd naar Utrecht gereden om mijn neef op te halen. Deze had net een nieuwe Yamaha YR1 350 cc tweetakt gekocht. Met slaapzak, tent en veel gereedschap als bagage werd het een mooie motorrit naar Oostenrijk. Joegoslavië bereikten we via de Würzenpas.

Thuis in Nederland hadden we gehoord dat Hollandse sigaren in het buitenland erg werden gewaardeerd. Ieder van ons had daarom een mooie doos dikke Ritmeesters meegenomen voor bijzondere diensten die onbetaalbaar zijn. De camping was erg primitief en er was geen toegangscontrole d.m.v. een slagboom. Als we de camping verlieten voor één of andere activiteit, vroegen we de bewakers die daar in de schaduw onder een boom lagen een oogje te houden op de motoren bij onze tenten. Als beloning kregen ze daarvoor een sigaar en daar hadden ze wel oren naar. Toen we na ruim een week weer huiswaarts moesten, wilden we vroeg vertrekken. We vroegen de bewakers of ze ons om zes konden wekken, echter stuitte dat op enige onwil. We hebben ze toen maar gevraagd of ze op dat tijdstip een sigaar wilden komen halen. Probleem opgelost!”

Het reizen met de motor had je gegrepen, maar het algehele plezier in het motorrijden ook!

“Absoluut! Ik had met mijn Honda – inmiddels opgewaardeerd naar een heuse Black Bomber – al een aantal mooie motorreizen gemaakt naar Spanje, Griekenland en een trip waarbij we Istanbul wilden bereiken. Door onder meer een gescheurd blik Castrol olie die zich in een van de weekendtassen bevond, bleek de reistijd onvoldoende om Turkije te bereiken. We stelden koers bij en pakten vanuit Dubrovnik de boot naar Bari, in het zuiden van Italië. Tijdens de reis naar het noorden bezochten we en natuurlijk de Vesuvius en Pompeï. In Rome het Vaticaan aangedaan waar – na ons bezoek – bleek dat mijn splinternieuwe motorbril van de helm was gestolen. De motoren waren geparkeerd op het St. Pietersplein op een parkeerplaats en met de helm op de tanktas. De parkeerwachter die zijn geld kwam ophalen hebben we stijf vervloekt: hij kon fluiten naar zijn geld omdat hij zijn werk niet goed had gedaan.

De verdere reis verliep langs de kust naar Pisa. Daarna volgde een mooie rit naar Parma dwars door de Apennijnen. Een gevaarlijke route vol klimmen, haarspeldbochten en zacht asfalt door de warmte, maar wel mooi. Via Lugano een natte rit door Zwitserland waarvandaan we via Basel Duitsland inreden. Om ongeveer 1 uur ’s nachts bereikten we Frankfurt waar we de tenten op een parkeerplaats van een raststätte opzetten. De laatste dag reden we in de gietende regen door de Eifel naar Venlo – en dat zonder motorbril! Een stop was soms noodzakelijk omdat het een en ander moest worden uitgewrongen. Het was een ‘eindeloze’ trip om nooit meer te vergeten. Wat is motorrijden toch fijn.”

Na een aantal jaar Honda gereden te hebben koos je voor meer comfort, met de aankoop van een BMW.

“Gezien het plezier in het motorrijden was het voor mij wel duidelijk dat ik dat nog wel enige jaren zou volhouden. Een meer degelijke motor was mijn wens en uiteraard zonder ketting. De keuze viel op een zwarte R60-5, met gewone carburateurs met gasschuif, vlotterchoke voor de start en natuurlijk een cardanasaandrijving. In de jaren daarna volgden er vele modellen van het Beierse merk. Na de komst van de kinderen ging het motorrijden op een laag pitje. Door de verhuizing naar Boskoop werd de fiets hoofdzakelijk gebruikt voor woon-werkverkeer. Op de vrije zaterdagen werden vaak ritjes gemaakt in de polder langs de Vlist tussen Haastrecht en Schoonhoven en vervolgens over de Lekdijk naar Vianen.

Inmiddels rijd ik enige jaren met een R1200 RT waarmee ik al mooie ritten gemaakt heb. Het rijden gebeurt zo mogelijk altijd over binnenwegen en worden auto(snel)wegen principieel vermeden. Met mijn huidige navigatie zijn bestemmingen via kronkelroutes eenvoudig te kiezen en kronkel je zo door de mooiste gebieden. Het rijden op deze motor met het geweldige koppel van maximaal 125 Nm is een belevenis als je het gas opendraait. Bij 3.000 tpm is al bijna 90 Nm aanwezig. Ongeacht de gekozen versnelling accelereert de motor geweldig met een mooi sonoor geluid uit de uitlaat.”

Een mooi motorleven zoals ik het zo hoor! Wat heeft de toekomst voor jou als motorrijder nog in petto?

“Ja, fijne herinneringen en tot nu toe zonder noemenswaardige schades aan motor en lijf. Wel waren er menige schrikreacties die ontstonden door wangedrag van medeweggebruikers en die gelukkig konden worden gepareerd en gecorrigeerd om schade te voorkomen. Ook lichamelijk letsel is me bespaard gebleven door mijn defensieve rijgedrag. Ik hoop nog een aantal jaar door te gaan met deze mooie liefhebberij met in het achterhoofd de spreuk: ‘Rijd nooit harder dan je engelbewaarder kan vliegen, tenzij dat engeltje op je schouder zit’.

En voor de toekomst? Ik volg de ontwikkeling van elektrisch aangedreven motorfietsen met interesse. Tot op heden nog niet zelf een elektrisch aangedreven motor bereden, maar dat zal niet lang meer duren. Van andere motorrijders heb ik al gehoord dat het rijden op zo’n fiets geweldig is maar dat actieradius, oplaadtijd van de batterij en aanschafprijs de reden is dat nog even wordt gewacht met de aanschaf. Als elektrische aandrijving de standaard moet worden, zullen binnen afzienbare tijd de accueigenschappen en laadsnelheid moeten verbeteren.”

Ben jij net als Wils van Soldt gek van motoren en wil jij jouw passie delen op Motorrijders.nl? Meld je dan aan via ons aanmeldformulier!