Jongste Honda Goldwing-rijders van Nederland: ‘Goldwing zit in ons bloed’

Is een Honda Goldwing een motor voor oude mannen met grijs haar en een buikje? Je zou het haast zeggen, als je naar de gemiddelde eigenaar kijkt. Maar niets is minder waar. Tenminste, dat vinden vier van de jongste Goldwing-rijders in Nederland. Quintin Bruikman (24), Nick Windmeijer (25), Richard Lentjes (35) en Roel Hermeling (35) zijn bij lange na nog geen veertig en ze zijn helemaal gek van deze machines.

Een ouwe lullen motor, rijdend bankstel, touringcar en Tupperware machine. Flatteus zijn de bijnamen voor de Honda Goldwing bepaald niet. En eerlijk is eerlijk, er zit ook wel wat in. Met zo’n enorme machine, omringd door koffers en voorzien van een zadel dat waarschijnlijk comfortabeler zit dan de troon van Willem-Alexander, kun je niet anders concluderen dan dat dit het slagschip onder de motoren is.

Zet de berijder vervolgens zijn helm af, dan komt er doorgaans een kalend hoofd met wat grijze lokken onder vandaan. Zoek je jongere Goldwing-rijders, dan zul je met een lampje moeten zoeken. Maar ze bestaan. En het mooie is, ze zijn trotser op hun motoren dan een aap met zeven staarten.

“De een vindt hem gaaf, de ander vindt het een ouwe lullen motor”, zo vat Richard Lentjes de reacties samen op zijn Goldwing. Hij heeft een GL1800 uit 2002 in de garage staan. De ultieme toerbuffel, voorzien van een radio en met zijn enorme kuip en koffers de absolute koning onder de motoren op de weg. Een machine die door het verkeer glijdt.

“Voor mij is het niet per se een ouwe lullen motor”, lacht Lentjes, die er regelmatig tochten van 300 tot 500 kilometer mee rijdt. “Het is een echte toermotor. De Goldwing rijdt fantastisch. Je kunt er rustig mee toeren, maar hem ook sportief gebruiken. Ondanks dat hij 400 kilo weegt, merk je daar niets van tijdens het rijden. Alles gaat zo soepel, zo perfect. Je bent de koning op de weg.”

Koningen van de weg

De koning op de weg, dat zijn Quintin Bruikman en Nick Windmeijer ook. Als het even kan, dan komt bij hun de Goldwing uit de garage voor een rit. “Ik kocht mijn eerste Goldwing vijf jaar geleden. Een  GL1000 Ltd, een motor waar ik vroeger al kwijlend naar stond te kijken”, kijkt de 25-jarige Windmeijer terug. “Het was een schuurvondst, een machine die jaren had staan te verstoffen. Het kostte me al mijn spaargeld, ik moest een klassieker verkopen, mijn auto verkopen en toen het laatste geld ervoor lenen van mijn vader. Vol trots vertelde ik daarna aan mijn vrienden dat ik een Goldwing had gekocht. Elke keer werd het stil en keken ze me aan van: ‘Doe normaal, man!’”

Quintin Bruikman is met zijn 24 jaar waarschijnlijk de jongste Goldwing-rijder in Nederland. Hij herkent de reacties die Windmeijer krijgt. “Als het op een verjaardag over motoren gaat, dan denken mensen vaak bij een Goldwing direct aan een bankstel op wielen. Dan beginnen ze over 50-plussers die hier op rijden. In principe klopt dat wel, maar ik ben de vreemde eend in de bijt.”

Maar wanneer het tweetal foto’s laat zien, verandert het gegniffel meestal in een goedkeurend gemompel. De jongste Goldwing-rijders van Nederland rijden namelijk niet op een Tupperware-machine, omringd door koffers. Zij hebben een limited edition van de GL1000, waarvan er wereldwijd slechts 2.000 exemplaren zijn gebouwd.

Supersportmachine

Voor dit model moeten we terug naar 1974, als Honda de eerste Goldwings bouwt. Niet als een toerbuffel, maar als een supersportmachine. Geen koffers, maar een naked uiterlijk. Met een topsnelheid van 200 kilometer per uur is alleen de Kawasaki Z900 in die tijd iets sneller. Opvallend genoeg kiezen kopers van de motor ervoor om er zelf koffers op te plaatsen.

Een tendens die Honda ook ziet. Vier jaar na de eerste Goldwing wordt het aantal pk’s verminderd en verandert de motor meer in een toermachine. Vanaf 1980 levert Honda de GL1100 en zwaardere modellen alleen nog met kuip en koffers. Een naked is nog mogelijk, maar de verandering richting toermodellen is ingezet.

Ouderwets werken op de motor

“Ik heb vier motoren, allemaal Honda’s uit de jaren zeventig”, is Windmeijer enthousiast. “Ik hou van het ouderwets werken op een motor. Maar die Goldwing, die springt er voor mij bovenuit. Toen die gebouwd werd, was het the most sophisticated bike in de world. Ik hou van de techniek op deze machine. Het was de eerste boxermotor met een watergekoelde viercilinder. Het rijdt heel fijn en ziet er nog altijd heel tof uit. Dan wil ik er eentje hebben. Dan is dit ook nog de limited edition, dat maakt het nog iets specialer. Want hoeveel motoren zullen er van de 2.000 die er gemaakt zijn nog bestaan? Ik denk dat er hooguit vijftien van zijn in Nederland en de meesten zullen niet eens meer bereden worden. Het gaat me niet om de waarde, maar het is het idee.”

Een van die ongeveer vijftien Nederlandse exemplaren die nog wel bereden wordt, is van de 24-jarige Bruikman. Een rebel, volgens hem. En dat past eigenlijk wel goed bij de jongste Goldwing-rijder van het land. “Hij is bijna een keer zo oud als ik ben, maar ik merk dat ik hem zo graag uit de garage haal om er op te rijden. Ik heb ook een Honda CB750 uit 1979, ook een toffe motor, maar de GL1000 pak ik eerder om een stukje mee te rijden. Het rijdt zo tof, heel simpel. Er komt eigenlijk geen elektronica aan te pas. Vrienden rijden vaak op veel nieuwere fietsen en ook dat is leuk. Maar die Goldwing, dat is voor mij een stukje liefde voor het mechanisme.”

‘Stop je er botox in, dan klopt het plaatje niet meer’

“Ik vergelijk hem met een vrouw”, lacht Windmeijer. “In mijn ogen mag ze wat rimpels hebben. Maar stop je er botox in, dan klopt het plaatje niet meer. Dat geldt wat mij betreft ook voor de GL1000. Die klassieke Goldwing heeft gewoon karakter. Veel meer dan bijvoorbeeld een R6, die veel sneller is en soepeler rijdt. Maar daar gaat mijn hart niet sneller van kloppen. Wel van die GL1000, ondanks dat je hem na de winter wel eens een minuutje moet doorstarten, er lief tegen moet praten en waarmee ik ook wel eens stil kom te staan naast de weg. Dat hoort er alleen maar bij en dat is ook direct de charme ervan. Tegelijkertijd bokt hij nooit en heeft hij laag in de toeren direct een goede koppel. Dat is toch heerlijk!”

Iemand die dit sinds kort ook ervaart is Roel Hemelink (35). Hij heeft pas een GL1000 gekocht en ook direct maar een GL1100 erbij. Nou ja, ervaren? De GL1000 heeft een flink aantal jaren stilgestaan en daardoor onderhoud nodig voordat hij de weg weer op kan. “Die GL1000 was van mijn vader, het is de motor waarop mijn ouders zijn getrouwd. Later verkocht hij hem aan een vriend. Toen ik hoorde dat hij hem wilde verkopen, wilde ik hem direct hebben. Ik had nog wat ruimte over in de garage, dus heb ook zijn GL1100 erbij gekocht.”

Na enkele sportieve toermotors, zijn het Hemelinks eerste Goldwings. Desondanks heeft hij er al ervaring mee. “Vroeger als kind ging ik al bij mijn pa achterop. Niet dat ik destijds het idee had dat ik later zelf ook Goldwing wilde rijden. Het zijn natuurlijk dure machines en de meeste jongeren kiezen voor iets sportievers. Zelf begon ik met een Honda VFR 800, een prima motor om op te toeren.” Daarnaast probeert hij ook de GL1800, de Goldwing met alles erop en eraan, van zijn vader uit. “Dat rijdt heel relaxed. Zo’n 1800 lijkt log, maar eigenlijk rijdt hij heel fijn. Bovendien is het een motor die is gemaakt om te rijden met een passagier. Ik rij zelf zo’n 15.000 kilometer per jaar in mijn vrije tijd en dan is een Goldwing een geweldige motor. Het fijne aan die motoren van mij is dat ze uit 1976 en 1980 komen. Het zijn dus oldtimers en daarmee belastingvrij.”

“Zeker als je met iemand gaat toeren, dan is een Goldwing een perfecte motorfiets”, is Lentjes het met Hemelink eens. “Mijn vrouw gaat ook graag mee achterop en zij zit daar dan echt als een koningin. Ook ik ben opgegroeid met Goldwings, maar in het begin was die machine niet voor mij weggelegd. Dat ik nu op mijn 35^e al een Goldwing rijd, dat had ik niet verwacht. Maar als je er de ruimte voor hebt, dan kan ik hem zeker aanraden.”

Met de paplepel ingegoten

Dat Quintin Bruikman en Nick Windmeijer al op jonge leeftijd Goldwing rijden, daar kijkt ook niemand in hun families van op. Windmeijer senior is de oprichter van het Goldwingforum. Bruikman erfde de machines van zijn vader, nadat hij vroeger altijd al achterop mee wilde. “Mijn vader reed eerst een GL1100, daarna een aantal jaren geen Goldwing en vanaf mijn achtste een GL1200. Daar is mijn liefde ervoor ontstaan. Dat geluid uit dat grote brede motorblok, dat doet me veel denken aan het geluid uit die oude watergekoelde Porsches. Heel gaaf! Ik heb ook onlangs op een GL1800 gereden en ik ontdekte daar hoe makkelijk die machine rijdt, maar ook hoe sportief. Het is eigenlijk een sportmotor met overgewicht. Ik kon hem niet houden, anders had ik daar nu ook nog op gereden. Want qua comfort, zo’n machine rijdt zich vanzelf.”

Dat kan Windmeijer alleen maar onderschrijven. “Je kunt de Goldwing als een oude lul gaan rijden, de hele dag in zijn vijf. Maar je kunt ook twee keer terugschakelen, een straal gas geven en dan vliegt hij naar de honderd en verder. Die veelzijdigheid maakt de Goldwing voor mij een geweldige motor.” Lekker rustig toeren naar de Eifel en daarna proberen sportief de stepjes aan de grond te krijgen in de bochten, geen enkel probleem. En ook in de Alpen en op de Stelvio vermaakte hij zich opperbest op zijn Goldwing. “Want vergeet niet dat hij is gebouwd als een supersportmodel, dus je hoeft niet zachtjes door de bochten.”