Motorrijders.nl is er niet alleen voor, maar ook dóór motorrijders. We delen een passie en daarom ook jouw passie! Wij nemen je mee in het verhaal van Annette Koelink en haar passie voor motorrijden.

Naam:

Annette Koelink

Leeftijd:

52

Woonplaats:

Spijkenisse

Beroep:

HR-medewerker

Huidige motor:

Honda Magna VF700C (1984)

Hoe lang rijd je motor en wat was de aanleiding?

“Mijn opa en vader reden vroeger motor, net als mijn zus, mijn zwager en mijn toenmalige vriend. Dus toen ik 18 werd ben ik eerst voor de motor gegaan en daarna pas voor het autorijbewijs. Aangezien ik zelfs nog nooit op een brommer had gereden, vond ik 30 kilometer per uur al best hard. De instructeur moest daar toen erg om lachen. Uiteindelijk heb ik in twee pogingen mijn rijbewijs gehaald toen ik 19 was.

De eerste keer zakte ik omdat ik een voetganger over het hoofd zag en omdat ik door een foute inschatting met ruim 120 km/u een vrachtwagen moest inhalen in een tunnel. Dat vond de examinator niet getuigen van voldoende inzicht. Theorie halen was toen nog een makkie. Haalde je het niet? Dan kon je meteen met de volgende ronde weer aansluiten. Een soort van lopende band-examens.”

Wat was je eerste motor?

“Mijn eerste motor was een Suzuki GS450L. Gekocht in Rotterdam via de Particulier: de papieren voorloper van Marktplaats. De advertentie heb ik zelfs nog. Ik kwam op een chopper uit, omdat mijn vriend toen een Suzuki GS750L reed en dat model vond ik gewoon mooi. Mijn zwager en zijn vriend gingen mee. Ik kreeg de opdracht om niet al te enthousiast te doen. Ik mocht alleen knikken als ik de motor wilde hebben en zij deden het woord. Maar ja, dat ‘niet blij kijken’ was een beetje lastig toen ik daar een glimmende zwarte motor voor me had staan. Ik heb die motor denk ik 2 zomers gehad. Mijn pa legde uit hoe ik de olie moest verversen en de ketting moest bijhouden. Hij is van het principe: ‘ik leg het je één keer uit, daarna moet je het zelf doen’.

In de winter de Suzuki zelf opknappen. Tank en kappen opnieuw zwart laten spuiten, zelf het frame opnieuw geverfd. Het achterwiel nam ik achterop de fiets mee naar huis om de velg zwart te kunnen verven. En dan maar hopen dat ik ‘m vervolgens weer goed in elkaar zette! Als snel bleek de topsnelheid van de Suzuki me wat tegen te vallen op de snelweg. Toen heb ik een Honda Magna gekocht.”

Toch ging de motor er al snel uit, voor een paard nog wel! Hoe ging dat?

“Ik ging in die tijd steeds fanatieker paardrijden – op een niveau van niks hoor – en ik werd het zat om overal met de motor verfrommeld en verkleumd aan te komen. De motor was toen mijn enige vervoer. En een paard én een motor houden, dat kon ik niet betalen. Na veel wikken en wegen heb ik toen de motor verkocht. Van de opbrengst heb ik toen een paard gekocht. Dat was in juli 1991. Het paard in mijn uppie bij een handelaar gekocht. Laten keuren. Niks mis mee. Thuis bleek pas wat een miskoop dat dier was. Ik heb er niet lang van kunnen genieten voor ik ‘m weer verkocht.

Daarna was mijn relatie over. Niemand die ik kende reed nog motor en ik was er eigenlijk ook wel klaar mee. Vlak daarna leerde ik mijn man kennen. Die heb ik nog wel een motorrijles cadeau gegeven, maar helaas. Hij vond en vindt er niks aan. Nou ja, je kunt niet alles hebben dacht ik. Dan maar niet samen rijden. Genoeg andere dingen die we wel allebei leuk vinden om te doen!”

Nu rijd je weer motor. Waardoor begon het weer te kriebelen?

“Het moest 29 jaar duren tot ik weer zou rijden. In 2019 haalde mijn zoon zijn motorrijbewijs. Op een of andere manier begon het daardoor bij mij ook weer te kriebelen. Ik was net 50 geworden, je kent het wel.. Hij wilde het liefst alleen op een Gilera Runner rijden van 125cc. Niet mijn smaak en ik vind die dingen op de weg levensgevaarlijk met die kleine bandjes. Enfin, iedere gek zijn gebrek. Maar ik wilde best wel eens samen rijden. Dus kwam de gedachte op om een Vulcan S te huren.

Maar dat huren kwam er gewoon maar niet van. En toen ineens, op een zaterdagochtend, zag ik op Marktplaats dat er hier in de buurt een Magna te koop stond! Zelfde kleur en bijna hetzelfde model als toen. Zullen we gaan kijken?”

Waarom juist (weer) zo’n Magna?

“Mijn man dacht – en hoopte – dat het een grapje was toen we gingen kijken. Niet dus! Boxerhelm van zoon mee, zijn kevlarbroek voor het gemak ook even ingepikt. Na een rondje gereden te hebben ontdekte ik aanvankelijk één ding: na 29 jaar zo weg willen rijden, dat valt best tegen. Het schakelen verleer je niet, maar de motor was groot en zwaar en het voelde wat onhandig. Maar eenmaal een stukje op de weg dacht ik: ‘als je het nu niet doet, komt het er nooit meer van.’ En dus ging deze Magna, uitvoering VF700C van 1984, mee naar huis. Mijn man en dochter verklaren mij nog steeds voor gek. Zoon vindt het niet echt een mooi ding. Maakt me allemaal niet uit. Hij klinkt nog net als in 1991. Dat geluid vergeet je nooit. En het is een wolfje in schaapskleren. Je trekt echt in zijn 6 nog de stoeptegels eruit, vind ik dan hè.

Lees ook: Aankooptips voor jouw nieuwe motor

Het is voor mij nostalgie, een gevoel van thuiskomen. Inmiddels heb ik ook al wel echt gekeken naar een alternatief, bijvoorbeeld een Kawasaki Vulcan S. Maar als ik dan weer bij de motorzaak naar buiten ga en mijn Magna zie staan, denk ik alleen maar: ‘niks andere motor!’. Dit is ‘m en blijft ‘m.”

Sleutel je – net als voorheen – nog steeds zelf aan je motor?

“Neem van mij aan: koop geen oldtimer als je niet kan sleutelen of niemand hebt om daarbij te helpen. Van de buitenkant zag hij er netjes uit, maar daar bleef het bij. Ik wist al wel dat de slangen vervangen moesten worden, maar dat het zo hard zou gaan had ik niet verwacht. Uiteindelijk vond ik via Facebook iemand met veel verstand van Magna’s, die de motor op kwam halen om hem helemaal na te kijken. Maar die kwam naast de benzineslangen steeds meer ellende tegen. Versleten remleidingen, de benzinepomp bleek van een auto, lekke benzinekraan, spanningsregelaar niet oké, wiellagers voor- en achter versleten, de accu stond bijna droog en de bedrading was knip- en plakwerk. Daarbij was spatbord kapot, de rubbers van de knipperlichten verdroogd, accuhouder verroest, enzovoort.

Mijn Magna bleek een echte uitdaging. Maar dat was allemaal nog te overzien. De kers op de taart was het achterwiel. Daar zat niet alleen veel speling op door het kapotte lager, maar er zat ook nog allemaal troep in het holle gedeelte van het wiel: restanten van een oudere uitgelopen lager. De brokstukken zaten er nog in! Het binnenwerk had daardoor veel schade opgelopen. Degene die het onderhoud deed, had dit als ervaren sleutelaar echt nog nooit meegemaakt. Het achterwiel moest dus zelfs vervangen worden. Ik heb echt een engeltje op mijn schouder gehad. En daarbij: het lag dus niet aan mij dat de bochten wat lastig te nemen waren. Het verschil merkte ik pas op toen ik de motor na het onderhoud ophaalde.”

En nu rijdt hij weer als nieuw?

“De eerste keer remmen met de nieuwe remleidingen, leverde haast een bezoekje tandarts op. Ik kneep namelijk net zo hard in de rem als ik dat deed met de oude leidingen. Nou, ik zat bijna met mijn gebit in het stuur. Stond ik ineens al vele meters voor het stoplicht stil! Ik was blijkbaar al gewend aan een langere remweg.. Op dit moment lekt één van de achterveringen. Dus ook die wordt binnenkort vervangen. En zo rijd ik, langer dan die ene geplande zomer, rond met een nu 37-jarige motor die technisch alleen maar beter is geworden. Ik ben echt heel blij met de technische hulp. AL wil ik zelf ook weer wat handiger worden. Daarom volg ik binnenkort mijn tweede workshop bij Geratel. Leer ik toch nog een beetje sleutelen!

En die Vulcan S? Die blijft in mijn achterhoofd zitten. Maar zolang ik nog steeds blij word van de glimmende Magna voor mijn deur, maakt die Vulcan geen kans.”

Ben jij net als Annette Koelink gek van motoren en wil jij jouw passie delen op Motorrijders.nl? Meld je dan aan via ons aanmeldformulier!