Motorrijders.nl is er niet alleen voor, maar ook dóór motorrijders. We delen een passie en daarom ook jouw passie! Wij nemen je mee in het verhaal van Hans ten Broeke en zijn passie voor motorrijden.

Naam:

Hans ten Broeke

Leeftijd:

69

Woonplaats:

Gramsbergen

Beroep:

Ondernemer

Huidige motor:

4x Honda ST1100 Pan European (1991) en vele andere

Hoe lang rijd je motor en wat was de aanleiding?

“Toen ik 12 was kreeg mijn vader zijn eerste Sparta 2 versnelling. ‘s Avonds stiekem uit de schuur en rijden maar. Vanaf mijn 15e was ik altijd druk in de weer met snelle brommers. In die tijd heette ‘tuning’ nog gewoon opvoeren. Dat opvoeren heb ik mijzelf met de paplepel ingegeven. Toen ik 13 jaar oud was werd ik abonnee van Motor, toen nog het weekblad. Nog steeds staan alle edities op zolder. Door een vaste bijbaan had ik aardig wat geld bij elkaar gespaard waardoor ik mijn zestiende een nieuwe Jamathi kon kopen. Op mijn 25e dan ook maar eindelijk het autorijbewijs gehaald.”

Wat is het dat je zo aantrekt tot motorrijden?

“Met de CB750 met open 4-in-1 de kantine van de MTS in Almelo binnen gescheurd. Het officiële sinterklaasfeest daarmee totaal verstoord. Dit was om een goed doel zoals Kika of iets dergelijks te steunen, binnen 5 minuten hadden we een paar honderd gulden opgehaald, en vol gas weer weg. Nog bijna onderuit ook, wat is zo’n tegelgang glad! De directeur vond het achteraf wel een stunt. Wij verdienen ons geld met de mooiste klassieke auto’s, maar zonder motorfiets loopt er bij mij niets. Op het hoogtepunt heb ik eens tien motoren gehad, van Honda Dax tot een zeldzame Yamaha SZR660. Dat geluid van zo’n dikke 1 cilinder vijfklepper is verslavend.”

Hoeveel rijd je per jaar?

“Dat wisselt nogal doordat we de ene keer met de motor of camper op vakantie gaan, en of we in de Verenigde Staten rijden. Voorheen deed ik dat elke 2 jaar maar inmiddels – mede i.v.m. COVID-19 – al 4 jaar niet. De laatste vakantie in de VS reden we 11.500 kilometer in 5 weken. Maar 5.000 km halen we altijd wel. Nu met eerst redelijk voorjaar al zo’n 1.500km. Sinds vorig jaar vaak routes gemaakt met de app van Kurviger, dat is perfect voor binnenweggetjes en het kaartmateriaal is erg goed.”

Waarom ben je zo’n fan van de Pan European?

“Ik ben altijd al een Hondaman, maar na mijn 35e dacht ik: misschien moet het maar een BMW worden. In gesprek met BMW Nederland op de RAI werd een uitgebreide proefrit beloofd, maar daar kwam niets van. Ik dacht: ‘oké, dan wordt het een proefrit op zo’n Pan European.’ Binnen een half uur op de Lemelerberg was ik verkocht: zo’n ding wil op één oor, hij rijdt soepel en voor die tijd had hij goede remmen. Die remmen zijn nu wel wat gedateerd helaas. Vorig jaar heb ik er nog een KNMV Circuittraining op Assen mee gedaan, samen met mijn zoon die een Multistrada 1200 rijdt. Daar hoef ik me op mijn ST1100 nergens voor te schamen hoor, je komt prima mee. Voor werk ben ik vaak in de Verenigde Staten geweest. Mede daardoor maakte ik het besluit dat ik wilde motorrijden in de VS, maar dan wel met mijn eigen ST.

In 2001 heb ik de motor op het vliegtuig gezet en zijn we flink gaan rondrijden. Eerst zes weken langs de oostkant tot aan de rivier de Mississippi om iets van het land en de mensen te begrijpen. Gewoon met een tentje. Belangrijke plekken uit de Amerikaanse Burgeroorlog bezoeken, dag zeggen het graf van Elvis Presley, een NASCAR-wedstrijd in Richmond bijgewoond en ga nog maar even door. Op de laatste dinsdag van onze reis onstond er enorme paniek toen we op weg naar Washington D.C. waren. We wilden die morgen het Witte Huis gaan bekijken maar dat ging niet door. De datum was 11 september. Ik kan niet alles opschrijven wat we toen hebben meegemaakt, maar op zo’n dag val je toch wel heel erg op met een Nederlands kenteken. Dan ben je ineens een erg klein mannetje, in je eentje in een vreemd land.”

En hoe is het zo gekomen dat er inmiddels vier Pans staan?

“Ik ben al heel lang lid van de ‘ST Owners Club in the US’. Voorheen werd dit ook wel The liST genoemd, dat ging destijds nog met een eenvoudige mailinglijst. In 2005 heb ik samen met onze zoon een lange vakantie gevierd in de Verenigde Staten en Canada. Via de LiST een afspraak gemaakt met iemand de zijn ST wilde verkopen. Daarnaast ook een afspraak met twee leden (inmiddels goede vrienden) gemaakt dat zij voor de rest zouden zorgen en dat hij het volgende jaar klaar zou staan voor de grote jaarlijkse ST-rally, de WeSToc. Het is makkelijker om als niet-inwoner een motor te hebben als je een adres hebt, dat kan ook van een mede-eigenaar zijn.

Lees ook: Hoe Soichiro Honda een enorm imperium opbouwde

De derde ST hebben we gekocht voor onze vrienden uit de Verenigde Staten die in Europa willen rijden. Deze staat op mijn naam hier in de garage, dat is de makkelijkste weg in Nederland. De vierde kocht ik van een andere vriend uit de VS die van Europa tot in Azië er meer dan 200.000 km mee heeft gereden. Hij ging over naar een ST1300. Van deze vierde ST wilde ik een injectie met turbo maken, zonder dat je het kunt zien. Ik had al een reserveblok gekocht enz, maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik er simpelweg de tijd niet meer heb. Ik ben inmiddels 68 en technisch is het gewoon een andere uitdaging.

Waarom ik nooit de overstap naar de opvolger van de ST1100 heb gemaakt? Ik heb eens proefgereden met een ST1300 bij Ten Kate in Nieuwleusen. In feite is het alleen een beter remmende motor, voor de rest is hij nagenoeg hetzelfde. Om daar nou zo’n tienduizend euro voor bij te leggen… Nee. Voor minder dan de helft heb ik er één bij in de VS!”

Ben jij gek van motoren en wil je je passie voor jouw motor delen op Motorrijders.nl net als vele anderen? Meld je dan aan via ons aanmeldformulier!

Like

...

TwitterFacebookWapp

GEEF EEN REACTIE

Like

...

TwitterFacebookWapp