Met pijn in ons hart vernamen we dat Jaap Schulz onlangs is komen te overlijden. We wensen familie, vrienden en kennissen veel sterkte. Overigens hebben wij van hen te horen gekregen dat het museum geopend blijft en bezoek mogelijk, in Jaaps eer.
“Ik ben niet zo merkentrouw”, bekent de 65-jarige Jaap Schulz vrijwel meteen als we hem spreken. “Vind eigenlijk heel veel mooi. Op het moment dat ik wat begon te verzamelen had ik dan ook een bonte verzameling van verschillende merken en modellen. Eigenlijk gaf een babbeltje met Jaap de Jong (voorzitter van de Aermacchi-club, red.) de doorslag om de focus te verleggen. Hij zei treffend: ‘Je hebt heel veel, maar eigenlijk van alles niets. Waarom bouw je niet een collectie op basis van één merk?” Doordat Schulz al twee prachtige Gilera Saturno’s had staan, was de keuze vrij snel gemaakt.
Sinds 2005 kreeg het Italiaanse merk een steeds sterker aandeel in de verzameling van de voormalig rijschoolhouder. “Het grappige is dat ik die Saturno’s heb aangeschaft na een ontspannen rit in Italië. Ik reed achter zo’n machine aan en genoot van die heerlijke, dikke klappen. Ik vond het zo’n geweldige motor en zodoende kocht ik gelijk twee exemplaren. Eentje voor mezelf en eentje voor mijn vrouw.”
Dat Schulz uiteindelijk de deuren opende van een Gilera Museum is eigenlijk geen verrassing. Zijn hele leven stond namelijk in het teken van de motorfiets. “Op nog geen honderd meter van mijn lagere school zat de motorzaak van Okkel Moeke. Ik liep daar elke dag voorbij en bleef altijd voor het raam hangen. Mocht ik weleens op die motoren zitten en dat vond ik als klein jochie natuurlijk helemaal geweldig.” Zijn ouders zijn echter minder blij met het feit dat het motorvirus op de jonge Jaap lijkt over te slaan: “Zij hadden niets met motoren. Sterker nog, mijn vader noemde de motorfiets zelfs een uitvinding van de duivel.”
Schulz maakte er uiteindelijk zelfs zijn beroep van, want jarenlang had hij een rijschool in Haarlem. “Ik heb een jaartje of dertig rijles gegeven, zowel auto als motor. Alleen vond ik er niets aan om in de auto te zitten, dus dat heb ik mijn instructeurs laten doen. Op die manier kon ik me gewoon bezighouden met de motorrijlessen.” Inmiddels is de Noord-Hollander met pensioen, maar dat betekent niet dat het motorrijden op een lager pitje is komen te staan. Integendeel zelfs, want Jaap is haast elke dag met zijn favoriete hobby bezig. “Op mijn zestigste stopte ik met werken, maar ben alsnog fulltime in de weer. Nu echter met mijn museum.”
Jaren terug stonden de verzamelde motoren van Jaap in een garagebox, maar al snel werd die ruimte te klein. “Zodoende kwam er een tweede box bij, maar ook die stond na verloop van tijd weer vol. Ik had een groter gebouw nodig, dus ben ik samen met mijn vrouw gaan kijken naar een huis met loods. Zo kwamen we in Rijsenhout terecht en staan mijn motoren nu vlak achter onze woning. Een ruimte van 350 vierkante meter, maar eigenlijk krijg ik nu alweer last van ruimtegebrek. Ik denk alleen niet dat mijn vrouw nog eens wil verhuizen.”
Door veel beurzen in Italië af te struinen, is de Gilera-collectie van Jaap snel gegroeid. “Het merk is in Nederland niet heel populair geweest, dus de meeste motoren haal ik uit Italië. Inmiddels heb ik zo’n 80 à 85 Gilera’s staan. En dan heb ik ook nog wat andere leuke motoren in de werkplaats geparkeerd. Vaak begint daar mijn museumtour, dus het komt regelmatig voor dat we al een uur onderweg zijn voordat de eerste Gilera wordt bekeken.”
In het museum van Jaap Schulz vind je voornamelijk naoorlogse modellen van het Italiaanse merk. Trots is hij vooral op de Motocarro Mercurio 500 die hij in de volledig aangeklede loods heeft staan. Op een nogal bijzondere manier kwam hij aan deze opmerkelijke driewieler. “Die zijn behoorlijk zeldzaam, want buiten mijn exemplaar heb ik er nog nooit eentje gezien. Al jaren liep ik al naar dat model te zoeken, maar kreeg het niet gevonden. Ik had ook niet verwacht dat ik die ooit aan mijn collectie zou toevoegen. Totdat ik met een groepje op Imola liep, waar een beurs plaatsvond. Iemand vroeg of ik nog wat zocht. Gekscherend zei ik dat ik nog zo’n driewieler wilde hebben, maar ook zij wisten genoeg. Die vind je niet zomaar.
Wat denk je, vijftig meter verderop zit een boertje met zijn vrouw erbij. Hij had een brommertje én zo’n Motocarro staan. Die man sprak totaal geen woord over de grens en met mijn Italiaans kom ik ook niet ver. Met handen en voeten kwamen we er uiteindelijk wel uit en kon ik die motor van ‘m kopen. Leuk is dat die man me nog altijd herkent op beurzen. Dan tikt ie me op mijn schouder en dan gaan we koffiedrinken. Geweldig mooi.”
Naast als museumstukken te dienen, worden verschillende Gilera’s nog met regelmaat ‘even uitgelaten’. Jaap rijdt verschillende klassieke ritten in het buitenland en neemt dan uiteraard een Gilera mee. “Hartstikke leuk om te doen”, meldt Jaap. “Ik wil kunnen genieten van mijn motoren. Het is ook de reden waarom ik een museum ben begonnen. Het is juist mooi om de liefde voor motoren te kunnen delen. Als ik mijn collectie privé zou houden, dan gebeurt dat niet.”
Als de musea hun deuren weer mogen openen, dan gaan ze uiteraard ook open aan de Aalsmeerderweg 710 in Rijsenhout. Het Gilera Museum is op afspraak te bewonderen. Contact zoeken kan via onderstaande gegevens.
Mail: gileramuseum@gmail.com
Website: Gilera Museum
Prachtig opgezet museum die je als motorrijder of als groepje moet hebben gezien.
Er is veel liefde in gestoken net als in het onderhoud en restauratie.
Leuk Jaap dit stukje over je collectie!
Wij hebben mooie herinnering aan ons bezoek, leerzaam maar ook gezellig.
Groetjes aan Marlijna
Mooi artikel! Het geeft zowel de bevlogenheid en de nuchterheid heel goed weer! Het museum is prachtig; de onvoorstelbaar mooie collectie en de gezellige ontvangst maken het bezoek tot een onvergetelijke belevenis. Gaaaan!
Triest nieuws helaas, op 1 juni j.l. is Dhr Schulz overleden.
Sterkte voor zijn nabestaanden en laten we hopen dat zijn museum op een of andere manier blijft voortbestaan als eerbetoon aan hem en zijn visie…….
Wat ben ik blij dat ik vorig jaar nog Jaap , mijn oude leraar,en Marlijna in het museum bezocht heb. Even werd een hele middag want als Jaap ging zitten dan was het echt ” zitten”. Koffie , klein hapje en 100 % zijn vehalen vertellen. Ik wist dat hij al ziek was maar géén woord hierover, n geweldige en bezeten man.
We zullen hem missen.