Dwarslaesie-coureur Edwald Oude Huikink: ‘Racen geeft mijn leven zin’

Hij is zonder twijfel de opvallendste motorcoureur in de Nederlandse paddock: Edwald Oude Huikink. Door een dwarslaesie is hij tot zijn oksels verlamd en zit hij in een rolstoel. Maar als het licht aan het eind van de pitstraat op groen gaat, dan stuift hij er op zijn R1 net zo hard vandoor als de andere coureurs. “Ik wil alles uit mijn leven halen wat erin zit. En hopelijk motiveer ik anderen hiermee.”

Terug naar het jaar 1994. Oude Huikink maakt op 27-jarige leeftijd zijn debuut in het ONK op een 350cc Yamaha LCF. En dat doet hij helemaal niet onverdienstelijk, hij staat achtste in het klassement voorafgaand aan de vierde race van het seizoen. Maar dan gaat het mis op het TT Circuit. De Hengeloër gaat met een snelheid van zo’n 200 kilometer per uur onderuit in Meeuwenmeer.

“Ik was eigenlijk de bocht al uit, toen de achterkant begon te slingeren”, blikt Oude Huikink terug. “Mijn gedachte was: gas erbij, dan trekt hij weer recht. Maar toen begon de voorkant te glijden. Tijdens de val is de motor tegen mijn rug geknald. Ik ben ruim 100 meter doorgeschoten. Ter hoogte van Hoge Heide kwam ik tot stilstand. Alles ging heel snel. Ik lag daar half ik een plas water, maar ik voelde niets meer in mijn benen. Ineens waren daar de marshalls. Zelf kon ik mijn helm nog afdoen. Voor ik het wist lag ik in de ambulance en werd ik naar het ziekenhuis gebracht.” Enkele dagen later krijgt hij te horen dat hij een dwarslaesie heeft en de rest van zijn leven in een rolstoel zit.

Strijd

26 jaar later is de Tukker inmiddels verder, maar het leven met een dwarslaesie is nog elke dag een strijd. Er zijn beperkingen, hij moet goed op zijn lichaam letten zodat hij bijvoorbeeld geen doorligplekken krijgt, maar tegelijkertijd is er ook nog heel veel wél mogelijk. Motorrijden en -sport is voor Oude Huikink de redding geweest.

“Tijdens mijn revalidatie heb ik wel eens gedacht dat mijn leven geen zin meer had. Maar gelukkig heb ik een grote groep familie en vrienden om me die me elke dag toen kwamen bezoeken. En ik had een droom. Ooit zou ik weer motorrijden. Een jaar na het ongeluk ben ik met mijn vader in de auto gestapt voor de voorjaarstraining in 1995. Dat was tranen met tuiten. Maar ik wilde die trainingen zien. Het is heel heftig als je de jongens ziet waarmee je reed. Ik ben daarna bij alle ONK’s geweest.”

Ook komt er weer een motor. In eerste instantie een quad en tegenwoordig verplaatst de Tukker zich op een Can Am Spyder. De Driewieler is aan zijn handicap aangepast. Maar de droom om ooit weer te gaan racen, die is daarmee niet verdwenen.

‘Dat wil ik ook’

“De passie voor motorrijden zit diep. Heel diep. Vanaf het moment dat ik op 7-jarige leeftijd bij een oom aan de gashendel mocht draaien, was ik verkocht. Dat wilde ik ook. En als ik iets wil, dan gebeurt het. Is het niet links om, dan is het wel rechts om.” Als Oude Huikink in 1994 het budget heeft, kijkt ook niemand op dat hij gaat racen. Maar dat hij enkele jaren geleden aankondigt om ook met een dwarslaesie te willen gaan racen, worden er toch enkele wenkbrauwen gefronst.

Voorbeeld

“Ik zag op internet een Britse motorcoureur met een dwarslaesie. Die man was net als ik vanaf zijn oksels verlamd, maar hij racete weer. Op dat moment had ik ook nog maar een doel. Dat ga ik ook doen.”

Hennie Lentink, de man achter de OW races, ziet er geen probleem in. En ook het TT Circuit heeft er geen moeite mee. Er komt een R1 en Albert Lukens van de projectgroep Motor Mobiliteit voor Gehandicapten past hem aan. Met benen die niets doen, moet het allemaal met de handen gebeuren. Zo zit er een quickshifter voor Oude Huikink aan het stuur. Maar het belangrijkste is dat hij ook blijft zitten.

“Onder mijn laarzen zijn een soort van toeclips gemaakt, zodat ik mijn voeten net als een wielrenner aan de motor kan laten klikken. Met een band worden mijn benen op hun plek gehouden”, legt de 54-jarige Hengeloër uit. “Op het middenterrein van het TT Circuit hebben we geoefend. Dat viel in het begin niet mee. Maar na een half uurtje reed ik al mijn eerste kleine wheelies.”

Voordat er geracet kan worden, moet er nog een ding gebeuren. Oude Huikink moet zijn racelicentie terugverdienen. Hij moet onder de 2.11 kunnen rijden. Die voorwaarde heeft Lentink hem gesteld. De eerste pogingen in de regen mislukken. Maar op 7 juli 2019 valt alles op zijn plek. Als een ware Boet van Dulmen, de rug gestrekt en de knieën binnenboord, zit hij ruim binnen de limiet.

“Nee, ik heb geen angst als ik race. Als de klep van de helm dichtgaat, is dat helemaal verdwenen. Dan telt maar een ding: gaan met die banaan!”

Racen

2020 had het jaar van de terugkeer moeten worden, maar dat plan viel grotendeels in het water. “Er zou een Novice Cup komen, een opstartklasse. Maar door te weinig deelnemers is dit niet doorgegaan. De coureurs in de OW Cup gaan me op dit moment nog te snel. Het zou te jammer zijn als ik me niet kwalificeer tijdens de training. Dat is doodzonde voor mijn smalle budget. Daarom heb ik alleen tijdens enkele CRT dagen gereden.”

Komend jaar moet het er alsnog van komen, als het budget het tenminste toelaat. “En dan zien we wel waar het eindigt. GP’s ga ik niet meer rijden. Maar ik ben nog altijd mijn doelen aan het verleggen. Eerst was het mijn licentie halen, daarna wedstrijden rijden en dan zien we weer verder.”

“Ik weet dat het mis kan gaan, maar ik wil alles uit het leven halen wat erin zit. Dat is niet altijd even makkelijk in mijn situatie, maar ik probeer het wel. Motorsport geeft mijn leven zin. En mogelijk motiveer of stimuleer ik hiermee andere mensen met een handicap. Zij hoeven niet aan motorracen te gaan doen, het kan ook iets anders zijn. Haal het onderste uit de kan, is mijn motto. Er is veel mogelijk.”