Motorrijders.nl is er niet alleen voor, maar ook dóór motorrijders. We delen een passie en daarom ook jouw passie! Wij nemen je mee in het verhaal van Jim Gubbels en zijn passie voor motorrijden.

Naam:

Jim Gubbels

Leeftijd:

56

Woonplaats:

Biddinghuizen

Beroep:

Beroepsofficier Koninklijke Landmacht

Huidige motor:

Yamaha MT-10

Hoe lang rijd je motor en wat is het dat je zo aantrekt in motorrijden?

“Ik rij nu 30 jaar motor, maar sinds 2007 een stuk intensiever. Als zoon van een rijwiel- en bromfietsmonteur heb ik altijd interesse gehad in motoren. Niet alleen in het rijden ermee, maar ook in de techniek. Ik heb dat indertijd ingevuld met een bromfiets, een Honda SS50. Toen ik achttien jaar was heb ik echter, mede door mijn werk als militair, in eerste instantie gekozen voor een autorijbewijs. Dit was gewoonweg praktischer als vervoermiddel.

Na mijn officiersopleiding in Breda en Tilburg volgde een plaatsing in Nunspeet. Ik woonde toen nog in Zuid-Limburg en verbleef doordeweeks op de kazerne. Mede door de vele oefeningen was een rijopleiding volgen niet mogelijk. Eind 1992 volgde een nieuwe plaatsing in Weert en was ik in principe elke avond thuis. Na vijf lessen – allemaal in de stromende regen – slaagde ik begin 1993 de eerste keer dat ik op mocht direct voor mijn motorrijbewijs. Helaas volgde al snel een uitzending naar Bosnië. Na bijna zeven maanden kwam ik thuis, en werd direct overgeplaatst naar Zuid-Duitsland, dus een verhuizing volgde, de aanschaf van een motor was toen nog niet mogelijk.
Over het algemeen rijden veel militairen motor, dus hierdoor is mijn interesse voor motorrijden zeker ook gegroeid!

Meestal rij ik voor de hobby, af en toe woon-werkverkeer. Motorrijden geeft mij een vrij gevoel, lekker toeren! Ik kijk altijd uit naar onze jaarlijkse Bataljonsmotortoertocht, een rit vanuit Zuid-Limburg door de Eifel en Ardennen met (oud-)collega’s van Defensie.”

Vertel eens iets meer over dat vrije gevoel dat je krijgt van motorrijden! Hoe uit zich dat?

“Naast een drukke baan als beroepsofficier bij de Koninklijke Landmacht, met vele kilometers woon-werkverkeer in de auto, is motorrijden voor mij een fijne ontspanning. Daarbij kan ik vrij – op zelf uitgezochte routes – genieten, zonder last te hebben van files en overige drukte. Ik geef wel eerlijk toe dat ik een beetje een ‘mooi-weer-rijder’ ben. In de regen rij ik alleen als het noodzakelijk is. Woon-werkverkeer met de motor kan helaas maar sporadisch. De route is met veel snelwegkilometers niet interessant en omdat ik vaak in (net) uniform werk, en veel bagage bij mij heb, is de MT-10 als hyper naked niet echt ideaal.

En juist voor dat ‘vrije’ gevoel heb ik een naked bike zonder veel comfort. Hierdoor ervaar ik het vrije gevoel (letterlijk) meer dan bij een comfortabele motor, vind ik zelf. Gaan en staan waar ik wil is zeker mogelijk, maar ik zoek wel de gelegenheden uit. Dus weinig snelweg en liever geen stadsverkeer. Ik heb vooralsnog geen last van afsluitingen zoals tegenwoordig vaker het geval is voor motoren. Ik rijd vaak op de Veluwe, vanuit Flevoland makkelijk bereikbaar.”

Je noemde het al even, maar waarom rijd je pas sinds 2007 intensiever?

“Zoals geschreven ben ik door mijn beroep als militair vaak verhuisd. Ik heb een paar jaar in het buitenland gewoond en enkele missies gedraaid, waarbij ik ook minimaal zes maanden van huis was. Hierdoor had ik geen eigen motor. Ik reed incidenteel wel motor, maar dan op een huur- of leenmotor.

In 2006 hebben wij een huis in Flevoland laten bouwen, met als mijn(!) voorwaarde: een garage. Dit is gelukt, en ik heb het jaar daarop mijn eerste eigen motor gekocht, een Yamaha BT1100 Bulldog. Met zijn 1100 cc een mooie motor om het rijden weer goed onder de knie te krijgen. Weinig vermogen en veel koppel, voor mij toen een ideale motor.

Op een gegeven moment miste ik wel wat vermogen, zeker als je (incidenteel) op de snelweg rijdt en vlot wil deelnemen aan het verkeer. Ook ABS vond ik wel een voorwaarde om zo veilig mogelijk te rijden. In 2014 heb ik deze Yamaha BT 1100 ingeruild tegen één van de laatste modellen Yamaha FZ1. Deze heb ik laten aanpassen met o.a. een Akrapovič-uitlaat en een Powercommander voor een beter vermogenshandeling. Helaas werd ik enkele maanden daarna verrast door de presentatie van de Yamaha MT-10, de ‘opvolger’ van de FZ1 die er eigenlijk niet zou komen! Ook mijn dealer was verrast. Uiteindelijk heb ik nog zeven jaren met heel veel plezier gereden met deze FZ1, voordat ik overgestapt ben op deze MT-10. Wat een vermogen heeft die FZ1; een snelle machine!”

Wat doet die MT-10 voor je? Wat is het mooiste detail of karaktereigenschap van deze machine?

“In de coronatijd weer naar een Yamaha MT-10 gekeken, de interesse voor deze motor bleef en groeide steeds meer. Uiteindelijk heb ik begin 2021 een hele goede deal kunnen sluiten. De vraag naar tweedehands motoren was groot, dat was dus in mijn voordeel. Wederom kwam mijn dealer mij tegemoet met een mooi aanbod, dus het werd, net als de BT1100 en FZ1 een mooie zwarte MT-10. De SP versie vond ik niet aantrekkelijk genoeg, de meerprijs leverde niet voldoende extra’s op.

Wel heb ik gekozen voor het sportpakket: kort ‘kontje’, handvatverwarming en een comfortzadel (toch nog een beetje comfort op een naked bike)! Overigens rij ik voor mijn zin nog steeds veel te weinig, zo’n 4000 tot 5000 kilometer per jaar.

De MT-10, los van het bijzondere, mooie uiterlijk, bevalt mij met name op het gebied van het crossplane motorblok. Veel vermogen, veel koppel en een mooi geluid. Wat mij betreft een mooie mix van een twee-, drie- en viercilinder! De nieuwe generatie MT-10 bekoort me overigens minder, het uiterlijk vind ik niet zo mooi.”

Wat is tot nu toe het mooiste verhaal dat je meegemaakt hebt op de motor?

“Sinds 2008 neem ik begin juni jaarlijks deel aan de BataljonsMotorToertocht (BMTT). Deze tocht is voor het eerst midden jaren 90 georganiseerd door militairen geplaatst bij 105 Transportbataljon, indertijd gelegerd op de Generaal Winkelmankazerne in Nunspeet. Gemiddeld nemen er zo’n zeventig motorrijders deel aan deze rit. Dit jaar was de 28e keer. De tocht heeft elk jaar weer een hoog reüniegehalte, immers, deze militairen hebben jaren samengewerkt in binnen- en buitenland, vaak onder moeilijk omstandigheden.

We vertrekken in Zuid-Limburg – de laatste jaren vanuit Abdij Rolduc in Kerkrade – waar we donderdagmiddag verzamelen en genieten van een gezamenlijke maaltijd en een drankje. Daarna volgt een praatje van de ‘organisatie’ (twee collega’s die met pensioen zijn) met enkele richtlijnen, informatie over de veegploeg (twee collega’s met auto en aanhangwagen) en eventuele laatste info over de route. Op vrijdagochtend vertrekken wij richting de Eifel en de Ardennen, meestal een route van ongeveer 250-300 km in zelf samengestelde groepjes van 4-8 motoren. Aan het einde van de dag verzamelen wij weer in Kerkrade, genieten van een BBQ en een biertje. De sterke verhalen komen dan vanzelf, net als de mooie, oude ervaringen uit onze diensttijd.

Op zaterdagochtend gaat iedereen na het ontbijt weer naar huis. De deelnemers komen uit Nederland, maar sommigen wonen in België of Duitsland. Het betreffen dus (oud-)militairen, soms met partner. De laatste jaren kan men ook introducees meenemen. We zien dat de interesse helaas afneemt, de meeste worden ouder, en nieuwe, jonge aanwas blijft helaas (nog) uit.”

Heeft zo’n rit met kameraden een bijzondere betekenis voor jou?

“Voor mij en vele andere collega’s heeft deze motorrit zeker ook een bijzondere betekenis gekregen. Een jaargenoot van mijn officiersopleiding heeft jaren deelgenomen aan deze rit. Hij was een uitstekende motorrijder waar ik zeer veel van heb geleerd. Hij was trots op zijn Ducati 907 I.E., ondanks de vele technische uitdagingen! Helaas is er op een gegeven moment een ongeneeslijke ziekte bij hem geconstateerd waardoor zijn gezondheid steeds slechter werd, een agressieve vorm van Alzheimer. Ik heb hem jaarlijks thuis opgehaald om samen naar Zuid-Limburg te rijden, zodat hij toch deel kon nemen aan deze rit.

Het rijden ging altijd perfect én veilig, alleen zijn kortetermijngeheugen werkte niet meer. Een intensieve begeleiding was dus noodzakelijk, iets wat ik altijd met veel plezier heb gedaan. In overleg met zijn echtgenote hebben wij altijd de veiligheid goed in de gaten gehouden, dit was echter nooit een probleem. Motorrijden was voor hem alles, vandaar onze inspanning voor zijn deelname. Helaas slaagde hij begin 2014 niet meer voor de rijtest, de BMTT was voorbij. Jammer. Hij heeft het hier zeer moeilijk mee gehad. Anderhalf jaar laten is hij overleden, zijn gezondheid liep snel achteruit, het ging niet meer…”

Ben jij net als Jim Gubbels gek van motoren en wil jij jouw passie delen op Motorrijders.nl? Meld je dan aan via ons aanmeldformulier!

Like

...

TwitterFacebookWapp

GEEF EEN REACTIE

Like

...

TwitterFacebookWapp