Het glooiende heuvellandschap trekt veel toerisme richting Zuid-Limburg, en dus ook motorrijders. Behoeft deze provincie überhaupt nog enige promotie? Ja, vinden motorvrienden Jos, John en Pierre. Zij nemen ons daarom mee en laten de zuidelijke parel van Nederland zien.

Voor de rubriek ‘landgezant’ leiden enthousiaste ambassadeurs ons op de motor rond in hun regio. De landgezant laat daarbij – vol enthousiasme – zien waarom je in die regio zo geweldig kan motorrijden. Word ook Landgezant van jouw regio! Aanmelden kan hier.

Fatsoenlijk Thorn

‘Kom, laten we eerst even een bakkie doen op het terras. De laatste zonnestralen van het jaar moeten we natuurlijk zo goed mogelijk benutten.” Aan het woord is de 57-jarige Jos Habets, die graag ‘zijn’ Limburg wil laten zien. De enthousiaste motorrijder met zuidelijke roots zet z’n BMW R1200GS in de eerste versnelling en verlaat op rap tempo het AVIA-tankstation bij Ittervoort. In zijn spoor volgen zijn motorvrienden John Props en Pierre Aarts.

In colonne wordt een kort ritje volbracht om tot in de kern van Thorn te komen. Het pittoreske dorpje bereiken we via de krappe Daalstraat, waarna de motoren strak naast de brasserie de Wijngaard worden geparkeerd. Direct valt de mooie bestrating op, de prachtige Abdijkerk én het feit dat alle huizen hier van witte verf zijn voorzien. “Ik weet het niet honderd procent zeker, maar volgens mij is dat vroeger vooral een centenkwestie geweest”, legt John Props, eveneens 57 jaren jong, uit. Terwijl hij voorzichtig aan zijn nog hete koffie nipt, vervolgt hij zijn verhaal. “Ze gebruikten dan goedkope stenen en gingen daarna met witte verf aan de slag. Op die manier wisten ze alsnog een redelijk fatsoenlijk straatbeeld te creëren.”

Suf begin

Na een uitvoerige bespreking over de te rijden route, worden de motoren weer gestart en beginnen we aan de 156 kilometer lange toertocht door het prachtige Zuid-Limburg. Althans, dat vinden de drie mannen in ieder geval. De nestor van het trio, Pierre Aarts met zijn 71 jaar, weet het passend te brengen. “Ik denk niet dat we nog echt reclame hoeven te maken voor onze regio. Elke motorrijder in Nederland weet dat je heerlijk kan motorrijden in het diepste zuiden van Nederland.” Met een stralend zonnetje op de helmen lijkt de Zuid-Limburgse rit allereerst een suf begin te kennen. Na Wessem schieten we namelijk de A2 op. Kilometers maken over de snelweg is nou niet echt iets waar je op zit te wachten als je lekker toeristisch wilt rondrijden.

Gelukkig blinken de knipperlichten al snel weer, waarmee aangegeven wordt dat afslag 43 genomen moet worden. Het blijkt puur noodzakelijk om aan de andere kant van de Maas uit te komen. Via de mooie havenkade van Maasbracht wordt even het Julianakanaal gevolgd en steken we de Oude Maas over, op weg naar Stevensweert. De Limburgse dorpjes volgen elkaar in rap tempo op, te danken aan het stevig doorrijden van hopman Jos. “Zie jij toevallig die bordjes van 60 niet staan”, grapt John tijdens de eerste tussenstop. De vette knipoog van Jos wordt vervolgd met een trio aan schaterlachen.

Scherper sturen

Misschien is het doorrijden een overblijfsel van zijn periode als motoragent. Zowel Jos als John hebben een verleden bij de politie. “Daar is ook onze vriendschap ontstaan”, meldt John. “Na een nachtdienst ben ik van Rotterdam naar Veldhoven gereden, op mijn Honda CX500. Dat ging alleen niet helemaal goed, toen ik tussen Breda en Tilburg in een flauwe bocht over het talud schoot. Even daarvoor was mijn achterband weggegleden en met mijn duffe kop trapte ik op de achterrem. Dat liep niet helemaal goed af. Vanaf dat moment ben ik na een nachtdienst bij Jos blijven slapen.”

Na een korte pauze kronkelen we verder naar beneden, door de Maas te blijven volgen. Op dit gedeelte van de route is duidelijk dat Zuid-Limburg een populaire regio is voor motorrijders. Het bewijs, het enorme aantal verkeersdrempels dat de snelheid op heel veel plekken moet zien te verlagen. Bij John lijkt het effect te hebben. “Ik dacht, laat ik vandaag eens mijn Honda F6C meenemen. Heerlijke motor, maar die drempels… Dan moet ik toch echt even in de rem knijpen of zorgen dat ik op tijd uit mijn zadel ben.” Jos en Pierre lijken nergens last van te hebben. “Niets aan de hand, hoor”, merkt Pierre op. “Zo’n BMW R1200GS is echt een fijne motorfiets. Hiervoor heb ik twee Pan Europeans gehad, maar met deze GS kan ik nog even wat scherper sturen. En inderdaad, die flinke veerwegen zijn heerlijk als je veel verkeersdrempels in een route tegenkomt.”

Evacueren

Via Berg aan de Maas en Urmond belanden we in het dorp waar John Props woont. ‘Zijn’ Meers ligt pal aan de Maas, op de plek waar de rivier een scherpe rechterbocht maakt. De inwoners van het dorpje maakte medio juli van dit jaar nog zeer penibele momenten mee. Door het noodweer moesten ook John en zijn vrouw evacueren. “Ik was nog op mijn werk, toen mijn vrouw belde. De politie stond aan de deur en ik moest zo snel mogelijk naar huis komen. Bleek dat we ons gereed moesten maken op evacuatie. We hebben zoveel mogelijk spullen op de eerste verdieping gezet en de meubels op blokken gezet. Het is allemaal redelijk onwerkelijk, als je dan de deur achter je sluit. Je weet totaal niet hoe je je huis de volgende keer zult aantreffen.”

“De politie stond aan de deur en ik moest zo snel mogelijk naar huis komen.”

Gelukkig blijken de maaswerken, die bescherming moeten bieden tegen hoogwater, hun werk uitstekend te doen. Props treft een dag later een onbeschadigd huis aan. “Dat was even heel spannend, zeker aangezien de verwachting was uitgesproken dat het water hoger zou komen dan in 1993.” Ook die overstroming kan de ambulancechauffeur zich nog goed herinneren. “We kwamen net door Obbicht gereden. Mijn ouders wonen daar en destijds kwam het water tot twee centimeter onder de bovenkant van de dijk. Een close call dus. Daarna zijn ze ook aan de slag gegaan om de Maas even wat meer ruimte te geven.”

Flink terrein

Het typische dijklandschap laten we achter ons als we steeds dichter in de buurt van Maastricht komen. De hoofdstad van de provincie Limburg kan natuurlijk niet ontbreken in de route. Hoewel het niet direct het mooiste gedeelte van ‘Mestreech’ is waar we nu rijden, ontwijken we op deze manier de verkeersdrukte van de stad waar zo’n 120.000 mensen wonen.

Maastricht blijkt ook vaak het startpunt te zijn voor activiteiten van MMC’72, de motorclub waar de drie mannen lid van zijn. “We hebben een flink terrein dat we als speeltuin kunnen beschouwen”, vertelt Pierre. “Niet alleen Zuid-Limburg, maar we zitten natuurlijk ook zo in de Ardennen, Luxemburg of de Eifel.” De drie motorrijders die de mooiste stukken van Zuid-Limburg willen laten zien, blijken dan ook echte kilometervreters te zijn. Zowel John, Jos als Pierre werden in het verleden gekroond tot toerkampioen van MMC’72. En dat blijkt geen gemakkelijke taak te zijn, te danken aan het flinke ledenbestand (147 motorrijders) en het aantal evenementen (23 stuks) dat ze jaarlijks houden.

Veel moeite

Nadat we het provinciehuis passeren, pikken we al snel de fameuze Mergellandroute op. Voor stuurlui begint het nu een stuk interessanter te worden. Het versnelde ritme aan lekkere bochten zorgt ervoor dat je serieus met je motor aan de slag moet. Via het meest zuidelijke treinstation van Nederland, in het gezellige Eijsden, draaien we af richting onze lunchplek. Terwijl de verschillende wielertoeristen met veel moeite de heuvel op kruipen, laten wij de motoren even van wat rust genieten.

In de buurt van een van de vele Mariabeelden die je in Zuid-Limburg vindt, worden de boterhammetjes uit de koffers gehaald. Stil is het allerminst tijdens deze pauze. Te danken aan een anekdote van Jos. “Ik ben op deze plek weleens een oud vrouwtje tegengekomen en zij bleek elke dag naar dat Mariabeeld te lopen. Haar man was overleden en sinds die dag was dat haar missie geworden. Dat had ze ‘m beloofd, dus daar hield ze zich aan. Het is best een flink stuk lopen, vanuit het dorp. Zeker op die leeftijd. Ik denk serieus dat ze daar zomaar een halve dag mee bezig is.”

Stiekem een stukje België

Na de lunch steken we weer de A2-snelweg over en wordt de weg via Mesch vervolgd. Het is duidelijk dat we ons nu in het kenmerkende heuvellandschap van Limburg bevinden. De twee GS’en en de F6C vliegen door de bochten en het tempo wordt nogmaals opgeschroefd. Na Slenaken, oftewel Sjlennich in goed Limburgs, steken we de Gulp over. Deze zijbeek van rivier de Geul verraadt dat we in de buurt van Gulpen zijn. Maar we wachten nog even om hier noordwaarts naar toe te trekken. Het trio Limburgers speelt namelijk liever eerst wat ‘vals’, door stiekem een stukje België in de route op te nemen. Het blijkt overigens helemaal niet erg te zijn om even de grens over te steken en een gedeelte niet-Limburg te ontdekken.

Het stukje Gieveld is fabuleus mooi. Ondanks een stevig zonnetje verdwijn je hier in het donker van een Belgisch stukje bos waar twee heerlijke haardspeldbochten opdoemen. Hoewel er nog voldoende peut in de benzinetanks zitten, besluiten John en Pierre hun motoren af te toppen met Euro95. “Goedkoop is het in België ook allang niet meer”, concludeert John na het zien van de actuele prijs. Jos biecht, wachtend op zijn motorvrienden, tegelijkertijd een zonde op. “Ik heb Limburg jaren geleden verlaten voor een plekje in België. Ik kon destijds kiezen. Voor hetzelfde geld kon ik vlak over de grens een veel ruimer huis en meer oppervlakte krijgen. Toch voel ik me nog wel een echte Limburger. Ik werk ook gewoon nog aan de Nederlandse kant.”

Klein wonder

Via het Belgische Gemmenich benaderen we één van de meest toeristische trekpleisters van Zuid-Limburg: het Drielandenpunt. Ook deze zaterdag is het weer een drukte van jewelste en moeten we voorzichtig langs het daadwerkelijke punt rijden waar de grenzen elkaar kruizen. Het rustige tempo staat in schril contrast met de hoge snelheid waarmee we zojuist de Route des Trois Bornes aflegden. Het is een klein wonder dat deze stuurweg in het weekend nog open is voor gemotoriseerd verkeer. Dat geldt helaas niet voor het Vijlenerbos. “Limburg is een prachtige provincie voor motorrijders, maar er is ook een groot nadeel. Het is er te druk en dus storen mensen zich aan de motoren. Een prachtig stukje, zoals het Vijlenerbos, is bijvoorbeeld al gesloten. Die had ik graag in de route meegenomen, maar in het weekend mag je daar met de motor niet meer komen.”

Na Vaals neemt Pierre de leiding van Jos over, om vol trots zijn dorp Vijlen te tonen. Bij Café-restaurant Bergzicht plant hij de motor op z’n jiffy en knikt richting de ober. Niet veel later is er koffie en een stuk Limburgse vlaai geserveerd. “Helaas heb ik niet veel keuze meer”, verontschuldigt de ober zich. Vreemd is dat ook niet, gezien het tijdstip dat we bij zijn etablissement afstappen. Het is namelijk eerder tijd voor een diner. Het is ook de reden dat Pierre eerder zal afbuigen en niet meerijdt richting het eindpunt. “Ik neem op de Gulperberg afscheid van jullie.”

"Er blijven nog meer dan voldoende mooie plekken over om van het motorrijden te genieten.”

Enige trots

We genieten van een prachtig vergezicht op die bewuste Gulperberg waanra Pierre vertrekt en wij de route door Zuid-Limburg voortzetten. Die trekt naar boven toe, via de dorpen Gracht Burggraaf, Beertsenhoven en Wijlre. Terwijl de zon langzaam zijn weg richting de horizon vindt, wordt het heuvelachtige landschap voorzien van een extra schoonheid. De Limburgse velden ontvangen een geeloranje gloed en verfraaien de boel. Het is heerlijk om nu door plaatsen als Elkenrade en Fromberg te rijden. Met regelmaat wordt het prachtige schouwspel vanuit de spiegel van de motor bekeken. En telkens weer ben je geneigd om te stoppen om deze landschappen via de camera van je telefoon vast te leggen.

Hoewel Jos telkens weer verrast met een volgende, fijne stuurweg, is ook duidelijk op de navigatie te zien dat het einde van de route in zicht is. In de buurt van Kathagen slingeren we nog eenmaal hard door de bocht en bereiken we via Thull onze eindbestemming. Dat blijkt Schinnen te zijn, het geboortedorp van Jos. Hoewel hij zelf geen bier drinkt, laat hij toch met enige trots de brouwerij van Alfa zien. “In Limburg hebben we best wel wat bierfabrikanten zitten. Alleen al op deze route kom je ook langs Gulpener en Brand.” De echte afsluiter van de rit vindt bij kasteel en gasterij Terborgh plaats, waar je tevens van een heerlijk hapje kunt genieten. Mits je op tijd aankomt. Het blijkt dat wij pech hebben, aangezien de keuken deze dag om kwart voor zes sluit.

“Dubbel gevoel”

Toch bederft dat de pret zeker niet, want ook zonder een goed diner hebben Jos, John en Pierre laten zien dat Zuid-Limburg niet voor niets zo’n populaire regio voor motorrijders is. “Het geeft me altijd zo’n dubbel gevoel”, sluit Jos af. “We hebben de mooiste omgevingen van Nederland en dus wordt hier veel met de motor gereden. Helaas zorgt die populariteit er nu ook voor dat wegen in het weekend worden gesloten. Maar, geen zorgen natuurlijk. Er blijven nog meer dan voldoende mooie plekken over om hier in Zuid-Limburg van het motorrijden te kunnen genieten.”

Beoordeling:

Voor de ‘beoordeling’ van deze route – en daarmee voor de regio– geven we de volgende cijfers:

Kwaliteit van de wegen: 7
Bochtigheid: 9
Verkeersdichtheid: 7,5 (veel last van ander toeristisch verkeer)
Natuur/mooie uitzichten: 9,5
Diversiteit van het landschap: 9,5
Leuke plekken voor een versnapering: 8,5

‘Weapon of choice’ voor deze route is een KTM 890 Duke R. Op deze route kun je een watervlugge motorfiets gebruiken, die je gemakkelijk van het ene op het andere oor legt. Daarnaast heeft deze twin met 121 pk meer dan voldoende vermogen om je snel over alle heuvels te sleuren.

Foto’s: Shot Up Productions

Geïnspireerd geraakt en zin om ook deze route door de Zuid-Limburg te rijden? Download de route: Landgezant Zuid-Limburg!