Landgezant #3: Achterhoek

“Gelderland levert je mooie streken!” Voor het eerst sinds de start van Landgezant kunnen we deze toeristische slogan van deze provincie op waarheid gaan testen. Dat doen we in het wiel van Edwin Kuiper en zijn vriendin Hedwig, die ons de vele hoeken van de Achterhoek laten zien.

Voor de rubriek ‘landgezant’ leiden enthousiaste ambassadeurs ons op de motor rond in hun regio. De landgezant laat daarbij – vol enthousiasme – zien waarom je in die regio zo geweldig kan motorrijden. Word ook Landgezant van jouw regio! Aanmelden kan hier.

“Heb je ff tijd?” Dat vraagt Edwin Kuiper (1968) met een lach als we de route van te voren globaal doornemen. De Achterhoek is groot. De streek beslaat met een oppervlakte van bijna 1.476 vierkante kilometer ergens tussen een derde en een vierde van de grootste provincie van Nederland: Gelderland. Een route van zo’n 150 kilometer is dan ook makkelijk gemaakt. Toch ontkom je er dan haast niet aan om een heleboel van de streek over te slaan. Een vast rondje heeft Edwin om die reden dan ook niet echt: “ik heb zo’n twintig tot dertig routes, maar maak regelmatig een nieuwe. Met 35 jaar ervaring op de motor vind ik het mooi dat ik nog steeds nieuwe wegen in de buurt ontdek, al moet ik ze wel steeds verder van huis zoeken.” De keuze voor route die wie vandaag rijden, en de locaties die we aandoen, zijn dan ook gekozen omdat ze Edwin en zijn vriendin Hedwig (1971) na aan het hart liggen.

Buurtschappen

Zo ook het startpunt van de route. Dat ligt op ongeveer een uur rijden van Zutphen, waar het stel woont. We beginnen de dag in buurtschap ‘t Woold, bij de Berenschot’s Watermolen. Dit rijksmonument aan een beek genaamd de Boven Slinge is erg fotogeniek. Ook leuk is het dat de koffie er al vroeg op de ochtend warm is. Deze wordt op het terras achter de molen geserveerd naast een klein dopje advocaat met slagroom. De sfeer zit er dan ook direct in! Edwin: “We stoppen hier graag even tijdens onze ritten. Het is hier zó mooi en op de wegen hierachter is het leuk rijden. Zelfs toen we laatst van het Sauerland terug naar huis reden, zijn we hier nog even gestopt. Dan weet je dat je bijna thuis bent.”

Deze route rijden? Download ‘m onderaan dit artikel!

’t Woold is één van de vele buurtschappen rond Winterswijk en staat bekend om haar bosrijke omgeving. Zo’n beetje alle tinten groen vind je hier in de buurt. Via Miste en Haart bereiken we Aalten waar we genoodzaakt zijn een klein stukje door druk bewoond gebied te rijden. Al snel verlaten we de dorpsgrenzen echter weer als we in de richting van Dinxperlo rijden. Bij IJzerlo slaan we rechtsaf en rijden we via vele laantjes tussen de velden door. Hier en daar wordt er nog een laatste keer gemaaid maar de meeste activiteit die we zien, zijn de piepers die van het land gehaald worden door grote machines met smalle banden. Her en der ligt ook nog een flinke bult suikerbieten (dikke biet’n!) aan de rand van de velden.

Relaxt touren

Net buiten Sinderen stopt Edwin zijn allroad naast een groot geel bord dat motorrijders er vrij dringend op wijst rustig aan te doen op deze weg. “Voor zover ik weet is dit het enige bord in zijn soort dat in de hele Achterhoek staat. Hij staat er geloof ik ook niet zozeer omdat omwonenden motorrijders zat zijn, maar omdat hier langs de Kapelweg in het verleden vaak ongelukken gebeurden. Vanaf de andere kant staat er overigens geen.” Als we weer verder rijden snap ik ook direct waarom. Een prachtige bocht voert je langs de Antioniuskapel, verstopt tussen flink wat bomen. Maak je hier een schuiver, dan verdwijn je diep tussen het groen.

Hoewel het tempo tijdens onze rit op standje ‘relaxt touren’ staat, valt er iedere keer dat ik mijn verzet naar de tweede versnelling schakel een klein gaatje. Dat komt doordat de Africa Twin van Edwin en de NC750X van Hedwig beide uitgerust zijn met Honda’s automatische DCT-versnellingsbak. Hierdoor kunnen ze vlot optrekken vanuit stilstand. Een bewuste keuze? “We gingen eigenlijk naar de motorzaak voor een setje bobbins die pasten op mijn paddockstand. Uiteindelijk werden het twee nieuwe motoren; een duur tripje!” vertelt Hedwig met een glimlach. De twee leerden elkaar ruim twee jaar geleden kennen en sinds dat moment rijdt Hedwig intensiever motor dan ooit. “Ik heb al ruim tien jaar mijn rijbewijs, maar met mijn Bandit 400 was mijn verste rit een tripje naar Giethoorn. Sinds dat ik de NC eind mei heb gekocht, reden we al ruim 8.500 kilometer.”

De DRU

Nadat we de Kapelweg achter ons hebben gelaten, slaan we naar linksaf en rijden we naar Ulft. Hier vinden we het oude industriepark van de DRU. “Ik ben hier als vrachtwagenchauffeur veel geweest toen de fabriekshallen nog in vol bedrijf waren. Hier werd van alles gemaakt, van badkuipen tot onderdelen voor heftrucks. Die onderdelen haalde ik dan hier op en bracht ik naar bedrijven in binnen- en buitenland” vertelt Edwin als we stapvoets rijdend rondzwerven over het oude fabrieksterrein. Nu zijn veel van de oude hallen omgevormd tot appartementen en huizen. Het is erg mooi, wat bevestigd wordt door een aanstaand echtpaar dat hier middenin de straat hun trouwfoto’s aan het maken is. Maar, naast wonen is er ook ruimte voor cultuur in de vorm van muziek en theater. “Dat veldje hier is wel leuk, hier heb ik ooit eens vier trailers vol fietsen afgeleverd toen de Postcode Loterij in Ulft was gevallen. Het hele veld stond vol! Sommige mensen hadden wel vier of vijf loten. Ik weet zeker dat er in menig schuurtje hier in de buurt nog wel zo’n fiets staat.”

De Slangenburg

Vanaf Ulft rijden we terug naar Silvolde waar we, door via een woonwijk iets af te snijden, naar Westendorp rijden. Daar schieten we weer tussen de velden door en steken we via een klein bruggetje de Bielheimerbeek over. Niet ver van hier is het water van de Boven Slinge – waar we vanmorgen nog koffie aan dronken – overgegaan in deze beek.

Even verderop slaan we op de Slangenburg af om even later de lange laan in te rijden richting het gelijknamige kasteel. “Hier groeide ik op” vertelt Edwin haast trots zodra hij zijn matzwarte allroad langs de gracht heeft geparkeerd. “Mijn ouders woonden vroeger in Doetinchem en mijn grootmoeder slechts een paar honderd meter hiervandaan. Zij vond het zielig dat de kinderen midden in de stad opgroeiden en haalde ons vaak hierheen om wat meer in de natuur te kunnen zijn. In de vennen die we daarnet passeerden leerde ik zwemmen en hier in de bossen haalden we kattenkwaad uit.” De Slangenburg was lange tijd dé trouwlocatie in de buurt van Doetinchem. Ook familieleden van Edwin trouwden hier. Net als we aanstalten maken om weer op te stappen, komt er een hagelwitte Hummer limousine door de lange oprijlaan aanrijden met vlak daarachter een oude Britse dubbeldeksbus met daarin alle gasten van de trouwerij. Voor het hele circus de smalle weg blokkeert, gaan wij weer op pad. Verder de Achterhoek in.

Verkeerslichten

Via de Ellegoorsestraat komen we binnen de grenzen van Doetinchem. Vanwege wegwerkzaamheden zijn we genoodzaakt via de woonwijken om te rijden, waarna we een aantal grote kruisingen over moeten steken. Ineens realiseer ik mij dat dit de eerste keer is dat we een verkeerslicht tegenkomen sinds we ongeveer anderhalf uur geleden vertrokken zijn. Voorbij Doetinchem stoppen we in het dorpje Kilder bij Burgers and Bikers dat – volgens het bord aan de gevel – ‘ok veur buutenluu’ is geopend. Deze recent geopende horecagelegenheid is één van Edwins recente ontdekkingen in de buurt. Er hangt een gemoedelijke sfeer en de uitbater komt gezellig aan tafel zitten op deze grauwe ochtend. We drinken even iets en gaan dan weer op pad.

Het is te merken dat we hier aan de drukkere kant van de Achterhoek zijn gekomen. Waar we rond Winterswijk en Aalten de wegen nog nagenoeg voor onszelf hadden, zitten we hier wat vaker achter andere voertuigen. Dankbaar ben ik dan ook wanneer Edwin een verlaten landweggetje indraait net voorbij Wehl. Deze Grindstraat doet zijn naam slechts in sommige bochten eer aan maar is door de prachtige landelijke doorkijkjes een echt genot om te rijden.

Motorrijders welkom

Als motorrijder ben je wel wat gewend. Heel af en toe een opgestoken middelvinger of wuivend gebaar omdat men het niet eens is met je snelheid of uitlaatgeluid, zelfs als je netjes de regels volgt. Op deze aangename zaterdag is er van dat alles in de Achterhoek niets te merken. Sterker nog, je voelt je hier als motorrijder daadwerkelijk welkom. Een mooi voorbeeld daarvan zijn twee heren die een praatje met elkaar staan te maken in Hoog-Keppel. Vriendelijk wordt er een vingertje uit erkenning opgestoken. In de spiegel zie ik het tweetal nog even de motoren volgen. Motorrijden hoort er hier voelbaar ‘bij’. Het zit in de cultuur verweven. Slechts enkele kilometers later passeren we in Hummelo ook nog eens het bronzen standbeeld van Normaal. De band die met hun ‘Oerend Hard’ motorrijden en de Achterhoek muzikaal verbinden.

Verderop langs de route stoppen we bij Eetcafé de Tol: “ook wel bekend als de stamkroeg van Normaal” zegt Edwin als we afstappen. Niet alleen de parkeerplaats staat hier vol met motoren, maar ook de muren van het café zijn behangen met foto’s en andere snuisterijen die met motorrijders of motorrijden te maken hebben. Een prima plek om te genieten van de Achterhoekse gastvrijheid en een welverdiende lunch.

Varsselring

Met een volle buik gaan we weer op pad en al gauw komen we aan bij de Varsselring: het stratencircuit tussen Varssel en Hengelo (Gelderland) dat nog steeds in gebruik is. Een klein gedeelte van het circuit is afgesloten voor doorgaand verkeer, maar een groot gedeelte is gewoon toegankelijk als openbare weg. “Begin september waren we hier ook tijdens de internationale roadraces.” Het rubber dat de racemotoren achter hebben gelaten bij het uitaccelereren van de bochten, is nog duidelijk zichtbaar als zwartblauwe strepen op het asfalt. Net als wij de strepen van dichterbij aan het bekijken zijn, komen drie lokale rijders met een rotgang over het circuit heen.

Symboliek in de Achterhoek

We zijn inmiddels al een eindje op weg op de laatste helft van de route. Via de bossen komen we in Barchem uit en daarna in Zwiep waar we Witte Wieven langs de weg zien staan. Witte Wieven zijn figuren die in sagen als goed- of kwaadaardige karakters voor kunnen komen. De oorsprong van hun ontstaan zou kunnen liggen in de mistflarden die hier over velden en vennen hangen in de schemer. In Zwiep zijn het echter geen mistflarden maar poppen, ter promotie van het lokale restaurant en spelerij ‘de Witte Wieven’.

Net buiten Lochem, naast de fabriek van Friesland-Campina, stoppen we bij een enorme silo van de OOCON. Op de lange kant van de silo staat een boer met zijn koe afgebeeld in sepiakleuren. Een prachtig symbool voor de regio. “Dit is ook voor ons nieuw” bekent Edwin, als we even halt houden naast een groep ouderen die hun telefoons in de aanslag hebben om wat foto’s te maken van het kunstwerk. “We hadden er wel over gelezen maar ik heb het nog niet in levende lijve gezien. Erg mooi!”

Ehzerwold

We vervolgen de route en mijden Lochem door bovenlangs het dorp te rijden. Daar vinden we de bossen die we blijven volgen door Groot-Dochteren. In het Ehzerwold vinden we nog een symbool: de Ehzerbrug. De brug biedt ruimte voor eenrichtingsverkeer en is volgens Edwin één van de meest gefotografeerde bruggen onder Nederlandse BMW-rijders. “Iemand deelde ooit een foto van zichzelf terwijl hij over de brug reed in een BMW-groep op Facebook. Dat deed nog iemand, en toen nog iemand en uiteindelijk kwamen mensen vanuit het hele land naar de Achterhoek om een foto te maken dat ze over de Ehzerbrug rijden. Helaas waren de beheerders van de groep niet zo gecharmeerd van al die foto’s en werden ze vaak weggehaald, maar daardoor werden er juist weer meer foto’s gemaakt.”

Boten kijken

Vanaf de Ehzerbrug rijden we door het Ehzerwold en via het mooie Almen komen we weer aan de noordkant van het Twente Kanaal. In Eefde hebben we geluk. Edwin wil ons graag het bijna afgeronde sluiscomplex laten zien. Maar als een vrachtschip precies op het moment dat wij aan komen rijden de sluis nadert, krijgen we een mooi kijkje op de precieze werking van de enorme sluis. “Je moet geluk hebben, ik heb tot nu toe altijd pech als ik hier voorbijrijd” zegt Edwin als hij over de reling leunt om naar het kolkende water te kijken dat inmiddels uit de sluis gelaten wordt.

De rit eindigt niet ver van de sluizen op de IJsselkade in Zutphen, waar we opnieuw naar schepen staan te kijken die langsvaren. Helaas zijn er werkzaamheden op de kade waardoor het eindpunt minder fotogeniek is dan het beginpunt. Het scheelt dat we toch iets minder oog voor de omgeving hebben terwijl we de rit nog wat nabespreken. Wanneer ik Hedwig en Edwin hartelijk bedankt heb voor de mooie route en leuke dag, steek ik de Oude IJsselbrug over waarmee ik de Achterhoek letterlijk achter me laat. Gelderland leverde een mooie streek.

Beoordeling

Voor de ‘beoordeling’ van deze route – en daarmee voor de provincie – geven we de volgende cijfers:

• Kwaliteit van de wegen: 8,5
• Bochtigheid: 8,5
• Verkeersdichtheid: 8 (grotendeels de weg voor jezelf)
• Natuur/mooie uitzichten: 8
• Diversiteit van het landschap: 8
• Leuke plekken voor een versnapering: 9

‘Weapon of choice’ voor deze route is een potente naked. Door de vele smalle wegen en bochtige weggetjes is een machine als een Triumph Speed Triple RS geweldig in zijn element in de Achterhoek.

Geïnspireerd geraakt en zin om ook deze route door de Achterhoek te rijden? Download de route: Landgezant Achterhoek!