Er rijden zo’n 65 motards mee in de Tour de France, die 29 augustus van start gaat. Bijna twee maanden later dan normaal, maar hij gaat door. De Tour stopt immers voor niets en niemand, ook niet voor corona.

Er zijn veel verschillende motards, zoals de motorrijdende begeleiders van het peloton heten. Zo zijn er zes motards met cameramannen of -vrouwen die zorgen voor de prachtige beelden en radioverslagen die we dagelijks voorgeschoteld krijgen. Er zijn zestien motoren met fotografen achterop, er is één medische motorfiets, er zijn drie motorrijdende wedstrijdorganisatoren, twee motards die drinken en eten rondbrengen, één motor die de afstand tussen het peloton en een kopgroep duidt, er zijn stewards die controleren op vals spel, er is een motor die reservewielen meedraagt en er zijn tot slot zo’n 30 motoren die de route afzetten.

Voor motorrijders is het zijn van een motard in de Tour de France een soort heilige graal. Het is geweldig om mee te maken, het is spannend, leerzaam, maar ook zeer veeleisend: als motard bij zo’n wielerkoers zit je al snel vijf tot zeven uur op de motor, wekenlang, soms in de snikhete zon. Uiteraard is die hitte er vooral als je met slechts 10-15 kilometer per uur bergop moet rijden, wat zelfs zonder passagier al lastig kan zijn, maar nu ben je zelf al zwaar bepakt en heb je iemand achterop die zelden stil zit.

Dronken uitgelaten toeschouwers

Hij of zij staat, draait of leunt bijvoorbeeld opzij met een loodzware camera. Dan rennen er ook nog dronken of anderszins uitgelaten toeschouwers mee die je voor de wielen lopen. En tussendoor moet je ook nog zien te voorkomen dat je de profrenners onderuit rijdt of dat je ze een oneerlijk voordeel geeft. Uit onderzoek van de TU Eindhoven blijkt dat een renner 5,4 seconde tijdwinst per kilometer kan boeken door achter een motorrijder te plakken.

Spannend en veelzijdig dus, maar dat geldt niet alleen voor de Tour. Motards rijden ook mee in andere wielerkoersen, bij hardloopwedstrijden en soms zelfs op het ijs, bijvoorbeeld bij de alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee.

Wil je zelf motard worden? Dat is vaak lastig.

Je hebt voor grote evenementen veel ervaring (en connecties) nodig. Bij kleinere koersen, wedstrijden en andere evenementen zijn er meer kansen. Maar in Nederland geldt dan weer dat de politie vaak het werk als motard doet, omdat motorbegeleiding waarbij aanwijzingen worden gegeven formeel alleen mag worden geregeld door getrainde politieagenten. Veel eerdergenoemde functies zijn daardoor voorbehouden aan hen, of aan experts.

Krappe bezetting

Door een te krappe politiebezetting komen echter steeds meer wedstrijden onder druk te staan, met name in het amateurveld. Daarom wordt er bij het Rijk gelobbyd voor het toestaan van motorbegeleiding door vrijwilligers, mits zij hier een gespecialiseerde en gecertificeerde rijopleiding voor volgen. Dat schiet nog niet heel erg op, omdat minister Grapperhaus er geen grote haast mee lijkt te hebben. Dit terwijl het voor veel motorrijders die betere risicoperceptie, voertuigbeheersing en koersregels willen aanleren en ook nog een hart hebben voor sport een geweldige optie zou zijn.

Tijd om daar weer eens achteraan te gaan dus. Het haakje daarvoor is er: vorig jaar beloofde de minister om met de Wielerunie in gesprek te gaan. Mocht daar niets uitkomen, dan zou hij zelfstandig actie ondernemen. Sindsdien is het erg stil gebleven, dus tijd voor wat rumoer in het Haagse!

Met de blogs van Motormuis wil Motorrijders.nl de lezer meenemen in de wereld van belangenbehartiging in politiek ‘Den Haag’ en ‘Brussel’. Motormuis vertelt over zijn belevenissen en over hoe hij de wensen van motorrijders probeert om te zetten in politieke daden.