Login voor premium content
Met de blogs van Motormuis wil Motorrijders.nl de lezer meenemen in de wereld van belangenbehartiging in politiek ‘Den Haag’ en ‘Brussel’. Motormuis vertelt over zijn belevenissen en over hoe hij de wensen van motorrijders probeert om te zetten in politieke daden.
Hollywoodacteur Ewan McGregor pakte in 2004 zijn motor en reed samen met zijn goede vriend Charley Boorman 31.000 kilometer van Londen naar New York. Ze reden oostwaarts en namen waar dat onvermijdelijk was een boot, trein of vliegtuig. ‘The Long Way Round’, heette de 7-delige serie, die een grote schare fans kreeg onder motorrijders.
In 2007 stapten de twee weer op de motor, dit keer in ‘The Long Way Down’, waarin ze van Schotland helemaal naar Zuid-Afrika reden. Het waren twee epische reizen, precies het soort reizen waar de meeste motorrijders wegens tijd- of geldgebrek alleen maar van kunnen dromen.
Na die tweede serie bleef het maar liefst dertien jaar stil. Tot ineens ‘The Long Way Up’ werd aangekondigd. De aankondiging van deze nieuwe serie alleen al zorgde er voor dat ik zelf ook meteen weer op mijn motor wilde springen. Een rondje randstad klonk alleen wat minder uitdagend dan wat McGregor en Boorman dit keer hadden gepland: een 100 dagen durende trip van het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika (Ushuaia) naar Los Angeles.
Het leverde enkele ‘praktische probleempjes’ op!
Ik verwachtte iets vergelijkbaars als de eerdere series, maar al snel in de eerste aflevering werd duidelijk dat er een unieke component aan ‘The Long Way Up’ was toegevoegd, waardoor ik vanaf het begin op het puntje van mijn stoel zat: Ewan McGregor had besloten dat ze de reis met elektrische motoren zouden maken. En om het meteen helemaal goed te doen, moesten de SUV’s met cameracrew die de trips altijd begeleidden ook elektrisch aangedreven zijn.
Het leverde enkele ‘praktische probleempjes’ op: er waren helemaal nog geen elektrische motoren op de markt die voldoende actieradius hadden om zo’n lange reis in 100 dagen te kunnen volbrengen. Ook bestonden er nog geen elektrische SUV’s. Normale mensen zouden dan de handdoek in de ring gooien. Maar als je Ewan McGregor heet en Apple TV achter je hebt staan, gaan er wel wat deuren open. Dus verklaarde Harley Davidson zich bereid hun net nieuwe Livewires aan te passen aan de specificaties die nodig waren voor de trip en leverde het bedrijf Rivian zelfs de prototypes van hun elektrische SUV’s in voor de reis. Met alle risico’s van dien natuurlijk, want wat als het een fiasco zou worden?
Maar het was wel een gecalculeerd risico: in 2004 wilden McGregor en Boorman oorspronkelijk met KTM’s op pad, maar KTM trok zich op het laatste moment terug omdat ze bang waren dat de motoren onderweg stuk zouden gaan en dat dit slecht zou afstralen op het merk. BMW durfde het wel aan en leverde de R1150 GS aan voor de reis. De verkopen daarvan explodeerden na die eerste serie. Daar hoopten Harley Davidson en Rivian nu natuurlijk ook op.
De reis zelf was net zo episch als je al zou verwachten: ja, het gíng mis in de eerste afleveringen: ondanks dat er over de gehele route speciaal extra laadstations waren aangebracht (publiekelijk te gebruiken), kwamen de motoren en de SUV’s regelmatig zonder stroom te zitten. Door de kou was de actieradius kleiner dan verwacht, wandcontactdozen in hotels deden de stoppen doorslaan, accu’s bleken soms toch niet geladen na een nacht slaap. Het was een beetje Murphy’s Law af en toe: anything that can go wrong, will go wrong. Maar toch was het fantástisch. Het was drama, het was meeslepend, je voelde op de bank thuis je adrenalineniveau omhoog gaan. Je leefde mee, je voelde mee, ook al zat je zelf niet eens op de motor. En uiteindelijk kwamen ze na die 100 dagen natuurlijk ‘gewoon’ aan in Los Angeles. Wel met wat letterlijke en figuurlijke omwegen die gewone stervelingen nooit hadden kunnen bekostigen, maar wat gaf het? Het was pionieren, het verlegde grenzen, het liet de nieuwste innovaties in de praktijk zien en het versterkte de liefde voor motorrijden. Wat wil een mens nog meer?
Motormuis
Een iets té enthousiaste review wat mij betreft, maar wel fijn dat Motormuis met volle teugen genoten heeft natuurlijk.
De iets cynischere motorrijder – vooral zij die de eerste twee series al op het puntje van hun stoel gezeten hebben, en die zo’n zelfde reis verwachtten – zal opvallen dat Charlie en Ewan met de jaren ook meer comfort nodig hebben om de reis te voltooien. Prima hoor, ik kies zelf ook eerder voor een hotel dan een tent, maar het contrast met de andere Long Ways is aanzienlijk.
De techniek van de Livewires en Rivians voldoet niet aan de eisen van de reis, en slaagt niet in de uitdaging. Wie een succesverhaal voor elektrisch rijden verwacht, zal snel zonder stroom komen te staan. Een mooie les voor de huidige stand, maar je juicht minder snel voor de mannen als hun uitgangspunten eigenlijk na de eerste week al noodgedwongen als sneeuw voor de zon verdwijnen.
Ook het laatste deel van de reis is voor de één een creatieve oplossing, voor de ander een deceptie. Per boot, vliegtuig en bus een groot deel van de route voltooien, omdat de uitdagingen spannend zijn, is een kleine anticlimax.
Ook ik heb genoten van de mooie stukken van de reis, maar waar bij de vorige Long Ways de rijders stevig moesten doorbijten en de kijker daar volop van kon genieten, zijn het nu de rijders die vooral genieten en moet de kijker daar soms even doorheen bijten. Wees gerust, het is het waard.
Ja, ze smokkelden wel heel erg met de route en je moet ongeveer miljonair zijn om te kunnen doen wat zij deden, maar episch was het.