Om een of andere reden lijken motorrijders en wielrenners soms elkaars natuurlijke vijanden te zijn. Motorrijders schelden op wielrenners bij het inhalen, en wielrenners op motorrijders. De één gaat te snel, de ander te langzaam. Zoiets.

Nu ben ik zelf iemand die graag op zowel de motor als de racefiets zit. Het is echt een soort minihobby van me geworden om als ik aan het racefietsen ben vriendelijk mijn hand op te steken naar tegemoetkomende motorrijders. Snappen ze niks van. En andersom ook: als ik motor rijd zwaai ik vrolijk naar wielrenners. Snappen zij ook niks van. Het gebeurt dan ook maar zelden dat iemand terug zwaait (in zes jaar tijd is dat welgeteld twee keer gebeurd).

Maar toch, soms kan er synergie zijn. Bijvoorbeeld bij wielerkoersen, waarbij motorbegeleiding onmisbaar is. Juist die motorbegeleiding staat onder druk. Want in Nederland is motorbegeleiding, waarbij je aanwijzingen geeft, van dat soort koersen formeel alleen maar toegestaan door de politie. Maar omdat de politie niet altijd genoeg mensen en motoren beschikbaar heeft, dreigen steeds vaker koersen te worden afgelast. Dat is natuurlijk zonde, want het zou goed zijn als we meer kleine Mathieu van der Poeltjes en Marianne Vosjes weten te produceren in Nederland.

Dus stelde de VVD enige tijd geleden in de Tweede Kamer voor dat het wettelijk mogelijk zou moeten worden om vrijwillige motorrijders, oftewel ‘motards’ de begeleiding te laten doen. Dat vond minister Grapperhaus, zelf fervent racefietser, een sympathieke oproep. Maar hij ging er niet direct in mee. ‘ Ik vind het beeld dat zo langzamerhand alle wielerrondes van de kalender zouden verdwijnen, iets te somber, maar ik herhaal wat ik eerder heb gezegd: wij hebben hier echt serieuze aandacht voor, want we willen zeker kijken hoe we hiermee verder kunnen.’ Dat de minister zegt dat er serieuze aandacht voor is, betekent in dit geval dat er ergens in december na overleg met de Wielerunie wordt teruggekoppeld of en wat de politiek eventueel toe gaat staan.

Het rijden in een koers kan ontzettend ontzettend chaotisch zijn.

Het zou natuurlijk mooi zijn als vrijwilligers gecertificeerd zouden kunnen worden om als motard aan de slag te kunnen in wielerkoersen. Dergelijke certificering zou ook echt wel noodzakelijk zijn, want het grote probleem zit natuurlijk in de aansprakelijkheid op het moment dat jij als begeleider een andere verkeersdeelnemer een teken geeft en daardoor een ongeval of schade ontstaat. Op zich is het dus begrijpelijk dat in Nederland alleen getrainde politieagenten begeleiding mogen doen, maar een goede gespecialiseerde en gecertificeerde rijopleiding is natuurlijk ook prima. Voor veel motorrijders die betere risicoperceptie, voertuigbeheersing en koersregels willen aanleren en ook nog een hart hebben voor wielrennen zou dat een geweldige optie zijn.

De kans is serieus aanwezig dat hier ook daadwerkelijk iets mee gebeurt. Motorrijorganisaties ondersteunen de oproep, de minister is niet afwijzend (hij geeft aan dat als er niets uit het overleg met de Wielerunie komt, hij de optie voor vrijwillige motards serieus wil overwegen) en veel motorrijders zouden het leuk vinden om te doen. Ik zelf eigenlijk ook wel, nu ik er zo over nadenk. En het is ook wel eens fijn om je niet de longen uit je lijf en het melkzuur ín je lijf te moeten trappen om toch met wielrennen bezig te kunnen zijn.

Met de blogs van Motormuis wil Motorrijders.nl de lezer meenemen in de wereld van belangenbehartiging in politiek ‘Den Haag’ en ‘Brussel’. Motormuis vertelt over zijn belevenissen en over hoe hij de wensen van motorrijders probeert om te zetten in politieke daden.