“Gaat het?”, vroeg ik hem. De man die met zijn handen steunend op de vangrail half op en tegen die rail aan zat, tilde zijn hoofd op en keek door zijn helm naar mij. Hij knikte langzaam.

Ik keek naar voren en volgde de grote krassporen die op de snelweg te zien waren. Die eindigden bij zijn motor, die dik vijftig meter verderop lag, vlak achter het grijze bestelbusje wat de directe aanleiding was geweest van het ongeluk. Een straaltje benzine liep vanuit zijn tank de weg op. Ik keek nog eens naar de man, die weliswaar bleek zag, maar inderdaad wel oké leek, en rende -mijn eigen helm nog op- naar de motor. Samen met een man die ook was gestopt, tilde ik de zware toermotor overeind. De kuip was aan de linkerkant flink geschaafd, er was een voetsteuntje afgebroken, maar verder leek de schade relatief mee te vallen. Nou ja, oplappen zou desondanks vast minstens 1.500 euro zijn.

Ik liep weer terug naar de motorrijder, die voorzichtig zijn helm afzette. Hij zag niet zozeer bleek, als wel asgrauw, realiseerde ik me. Ik vroeg hem of hij ergens pijn had. “Mijn schouder”, zei hij. Hij had een leren motorjas aan, een textiele broek en motorlaarzen. Zijn linker laars was geschaafd, zijn broek ook, aan zijn jas was zo snel niks te zien. Zijn rechterhand was een klein beetje bebloed. Mijn blik trok naar zijn helm: midden op de voorkant zat een kapotte plek: hij was voorover op zijn hoofd gevallen. Dat bevestigde ook een mevrouw die het ongeluk had zien gebeuren. Maar zoals gezegd: de fysieke schade leek mee te vallen.

“Ze stopten ineens, en ik kon niet goed meer remmen.”

“We reden 100 en ik heb geen ABS, hij gleed gewoon onder me weg,” vertelde de pakweg 50-jarige man die nog steeds duidelijk in shock was. Ik maakte een opmerking waar ik al spijt van had toen ik er nog mee bezig was. Ik moest zo nodig vertellen dat hij niet achter blinde busjes moest rijden in het drukke verkeer op de A4, maar beter een beetje in de buurt van de stippellijn kon blijven zodat je bij plotseling remmen er nog tussendoor kon schieten. Dat was immers altijd mijn tactiek in druk verkeer. Maar het was nu natuurlijk bepaald niet het moment om zoiets te zeggen! Ik wilde hem alleen maar behoeden voor ooit nog weer zo’n val, was mijn interne vergoelijking. Maar ja, daar had hij nu niet zoveel aan.

De politie arriveerde al. Terwijl een agent zich bekommerde om het slachtoffer werd mijn blik opnieuw richting de weg getrokken. Wat een ongelooflijke mazzel had deze man gehad. Nadat hij onderuit was gegaan, was hij tegen de vangrail aan geknald. Of beter gezegd: niet tegen de vangrail aan geknald. Hij was precies op een soort bruggetje over de snelweg onderuit gegaan, waarop eerst een betonnen blok was aangelegd en daarboven begon de vangrail pas. Daardoor was hij tegen dat blok aan geknald en doorgegleden. Als er alleen een reguliere vangrail was geweest -vaak onterecht ‘geleiderail’ genoemd, wat het voor motorrijders zeker niet is-, dan was hij ongetwijfeld tegen de verticale stutpaaltjes daarvan aangekomen en dan was het veel slechter afgelopen.

Nu de politie er bij was en ik het ongeluk zelf niet direct voor mijn ogen had zien gebeuren (ik was er tien seconden daarna pas), mocht ik weer doorrijden. Ik stapte op mijn motor, zette mijn helm op, vroeg nog een laatste keer of het wel ging en wenste mijn collega motorrijder veel sterkte. “Wees blij”, zei ik enigszins onhandig voor ik wegreed: “Je hebt ongelooflijk veel geluk gehad.” Hij knikte.

En ik wist intussen dat we in Den Haag nog meer energie moesten richten op het vervangen van vangrails die motorrijders kunnen verwonden. Niet alleen in bochten, zoals nu het geval is, maar op zoveel mogelijk plaatsen. Dat dit levens redt, had ik nu met eigen ogen gezien.

Motormuis

Met de blogs van Motormuis wil Motorrijders.nl de lezer meenemen in de wereld van belangenbehartiging in politiek ‘Den Haag’ en ‘Brussel’. Motormuis vertelt over zijn belevenissen en over hoe hij de wensen van motorrijders probeert om te zetten in politieke daden.