Na een tocht van goed een half uur parkeer ik de motor op de parkeerplaats van het CBR. Met een neutrale blik vraagt de examinator of ik mee ga naar binnen. Spanning… Heb ik het examen motorrijden gehaald? Mijn naam is Frank Andringa en in deze blogserie neem ik je mee in het halen van je motorrijbewijs na je 35e.

Deel 10 gemist? Je vind hem hier: Lekker doorrijden (blog #10)

Na een tocht van goed een half uur parkeer ik de motor op de parkeerplaats van het CBR. Met een neutrale blik vraagt de examinator of ik mee ga naar binnen. Spanning… Heb ik het examen motorrijden gehaald? Mijn naam is Frank Andringa en in deze blogserie neem ik je mee in het halen van je motorrijbewijs na je 35^e.

Na 30 uur rijles is het grote moment daar. Afrijden voor mijn motorexamen. Na het behalen van mijn theorie-examen en examen voertuigbeheersing (AVB) voel ik me helemaal klaar voor het motorexamen verkeersdeelneming (AVD).

Een uur voor het examen meld ik me bij rijschool Koops NOVL in Assen. Nog een keer gaan we een uurtje lessen, tenzij ik zak. Dan zullen de rijlessen nog wel even doorgaan. Maar daar ben ik niet bang voor. Ik voel me helemaal klaar voor het examen. Rotondes, woonwijken, snelwegen en landweggetjes, het gaat allemaal prima.

Tijdens mijn laatste rijles vertelde instructeur Lambert mij dat ik vlot moet doorrijden. Dat heb ik goed in mijn oren geknoopt. Ik doe net alsof hij er niet is en geniet. Geniet van de wind die langs mijn helm glijdt, van de omgeving en van de motor die soepel door de bochten stuurt. De rijles gaat prima. Tot het einde. Nog even word ik gewaarschuwd voor een fietspad waar ik pas op het laatste moment naar kijk als ik hem passeer. Natuurlijk heeft hij gelijk, maar dat wil ik eigenlijk niet horen zo kort voor mijn examen.

Hoe bereid je je het beste voor op het motorexamen verkeersdeelneming (AVD)?

Zorgen om het motorexamen verkeersdeelneming (AVD), ik voel ze niet zo van te voren. In tegenstelling tot het AVB-examen, waarbij je wordt getoetst op de speciale verrichtingen. Daar doe je oefeningen die je duidelijk fout kunt doen. Maar voor dit examen op de weg? Al jaren rij ik met een auto door het verkeer, ik weet hoe het werkt. En na zeven dubbele rijlessen heb ik ook het verkeer op de motor goed leren kennen.

Moet je zenuwachtig zijn voor dit examen? Ik denk het niet. Motorrijden heb je in die maanden echt wel geleerd en jouw rijinstructeur laat je geen examen doen als je er niet klaar voor bent. Een geruststellende gedachte.

Het enige dat je echt kunt voorbereiden is de voertuigcontrole. Want voorafgaand aan het examen zal de examinator jouw enkele vragen stellen over de motor. Het ezelsbruggetje is BRAVO-A: banden, remmen, aandrijving, verlichting, olie en algemene zaken. Hoewel je op dit onderdeel niet kunt zakken, kun je de examinator wel positief stemmen door te laten horen dat je je hierin hebt verdiept.

Zo gaat het motorexamen verkeersdeelneming (AVD)

Na een uur rijles rij ik het terrein van het CBR op. Enkele minuten later komt de examinator naar buiten. Hij controleert mijn rijbewijs en wil zien of mijn schoenen tot boven de enkels komen. Daarna lopen we naar de motor.

“Hoe vind je dat de banden eruit zien?” Hier heb ik me op voorbereid. Ik vertel hem dat de banden er goed uitzien. De groeven in de band moeten minimaal een millimeter diep zijn en dat zijn ze zeker. Daarnaast zie ik geen steentjes of stukjes metaal in het profiel en zitten er geen scheuren en barsten in.

Daarna werpen we een blik op de ketting. Die moet een speling hebben van ongeveer anderhalve centimeter. Bovendien moet je hem om de 250 tot 500 kilometer smeren..

Nog even wil de examinator weten hoe we het oliepeil van deze Suzuki Gladius kunnen controleren. Natuurlijk weet ik dit, dat hebben we een paar dagen geleden nog even gecheckt. Over de remmen, verlichting en algemene zaken hebben we het verder niet. Wel moet ik nog van een afstandje een kenteken voorlezen. Geen probleem natuurlijk.

De weg op

Deel een zit erop. Dit voelt goed. De examinator stapt samen met mijn rijinstructeur in een volgauto, nadat hij me heeft gezegd dat ik lekker vlot moet gaan rijden. Het is tijd om de weg op te gaan. Links, rechts en nog eens naar links en we rijden Assen uit. Af en toe hoor ik de stem van mijn rijinstructeur in mijn oor. Hij vertelt me waar ik af moet slaan. Dat is een vertrouwd geluid, fijn.

We slingeren over landweggetjes met overzichtelijke en onoverzichtelijke bochten. Daarna volgt een dorpje met enkele onoverzichtelijke weggetjes van rechts. Rustig rijden en goed kijken. Als we het dorp uitrijden en een 60 kilometer zone inrijden, begint na enkele minuten de twijfel toe te slaan. Moet ik hier nog steeds 60 rijden? Of is het hier 80?

Ik kies ervoor om mijn snelheid te verhogen. Een kilometer verder, als we de bebouwde kom van Assen weer inrijden, schrik ik. Een bord, einde 60 kilometer zone. Ik reed te hard. Direct begin ik in mijn hoofd te rekenen. Onderweg kwam ik eens een auto tegen in een bocht. Ik passeerde hem keurig, maar had ik niet even voor die bocht moeten wachten?

Direct maan ik mijzelf om te stoppen met die twijfels. Het heeft geen zin. We zijn halverwege het examen en wat verandert dit aan het tweede deel? Niets! Gas geven en genieten!

De route gaat door naar de snelweg. Achter een auto met caravan voeg ik in en bewaar goed afstand. Hij gaat me niet snel genoeg en bij de eerste mogelijkheid haal ik hem in. In mijn spiegels zie ik de volgauto op een behoorlijk afstand volgen. Maar daar heb ik niets mee te maken. Ik moet mijn eigen examen rijden, me niet druk maken om de examinator.

Na een paar kilometer snelweg krijg ik de oproep om er bij een tankstation even afte gaan voor de CBR-stop. Ik geef netjes richting aan met het knipperlicht en stop op de parkeerplaats. Als de volgauto ook is gestopt, kijk ik goed over mijn schouder, geef weer richting aan en rij weg. Dit gaat soepel. Bij de volgende afslag gaan we van de snelweg af. In mijn oor krijg ik de vraag of ik weet hoe ik terugkom bij het CBR. Ik knik.

Het eindoordeel

Als ik de motor heb geparkeerd, komt de examinator er al aan gelopen. Deel twee van het examen ging prima, maar wat doet hij met dat stuk dat ik te hard reed? Aan zijn gezicht kan ik niets aflezen. Ik mag hem volgen naar binnen, samen met mijn rijinstructeur.

Terwijl ik mijn stoel aanschuif, hoor ik de examinator iets zeggen tegen me. Maar wat? “Dit was voldoende, je bent geslaagd. Gefeliciteerd.” Dus toch gelukt!

Drie minuten later staan we weer buiten. Met een grote lach nemen mijn rijinstructeur en ik het examen nog even door. “Wat dacht je, ik maak gebruik van de hele weg bij de overzichtelijke bochten op de landweggetjes? Heel goed”, lacht Lambert. En het hardrijden dan? “Dat is hem waarschijnlijk niet eens opgevallen.”

Die glimlach, die gaat vandaag niet meer van mijn gezicht. Geslaagd! Hier deden we het voor. Maar nu komt de tijd voor een vervolg, een nieuwe motor. Dat wordt zoeken.